˻ PREMIERA ˼

⌈ WK AUDIO to firma Witolda Kamińskiego, powstała w 2017 roku w Plichtowie, niedaleko Łodzi. Z zawodu architekt, pasjonat muzyki, autor felietonów w „High Fidelity” dotyczących szeroko pojętej kultury, ma w swojej ofercie trzy serie kabli: topową TheRed, średnią TheRay i rozpoczynającą portfolio TheOne. Testujemy premierowo, należący do serii środkowej TheRay, interkonekt analogowy RCA Basic. ⌋

MOGŁOBY SIĘ WYDAWAĆ, że tworzenie nowych kabli jest bajecznie proste. Wyszukujemy dobrego producenta okablowania, czyli takiego, który ma zarówno wysokiej klasy wyroby, jak i nie jest nadmiernie drogi, znajdujemy dla tych kabli siateczkę, aby ukryć jego pochodzenie, może nawet wywabiamy napisy – chyba, że dostaniemy wersję bez nich – szukamy ładnych wtyków lub wtyków uznanych przez audiofilów za godne zaufania – i mamy to!

Trzeba powiedzieć, że nie jest to naganne samo z siebie. Wśród wielu byle jakich produktów znajdziemy co jakiś czas naprawdę fajne zestawienia. Każdy kabel z każdym, dowolnym wtykiem, wprowadza do przesyłanego przezeń sygnału inne zmiany, czyli – jak to mówimy w audio – inaczej gra. Taki produkt nigdy nie będzie jednak lepszy niż jego elementy składowe, a może być wręcz gorszy, jeśli nie podejdziemy do sprawy uczciwie i nie przesłuchamy najpierw dostępnych opcji, tylko zrobimy to w ciemno. Powstaje wówczas Frankenstein.

Ciekawe, ale w podobny sposób działają również najwięksi producenci. „Podobny” nie znaczy jednak „taki sam”. A to dlatego, że kontrolują oni zarówno elementy składowe kabla – przewodniki, przewody, elementy antywibracyjne, filtry, obróbkę temperaturową (kriogeniczną lub podgrzewanie), jak i wtyki. Przykładem takiego podejścia są firmy Furutech, Oyaide, Siltech. Zazwyczaj większość z nich wykonują samodzielnie. Tak więc to zupełnie inny – już nawet nie level – a kosmos.

Ale można jeszcze inaczej. Będzie to domena małych, butikowych producentów, ale producentów z prawdziwego zdarzenia. Kupują oni same przewodniki lub kable, z których te przewodniki pozyskują. Czasem zamawiają krótkie serie przewodników, ale to rzadkość. Z dostępnej oferty wybierają konkretne rozwiązania, które wydają się im ciekawe i w kolejnym kroku sięgają po wybrany przez siebie dielektryk. Zazwyczaj są to rurki teflonowe lub jedwab – ten ostatni głównie w Japonii.

I wreszcie najważniejsze – tak przygotowane przewody zaplatają lub układają w wypraktykowany przez siebie sposób, okrywając ekranem lub nie, dodając elementy antywibracyjne, zewnętrzną siateczkę (również i ona wpływa na dźwięk), a na końcu eksperymentując z wtykami. Tak wygląda szlachetna, ręczna robota. W ten sposób powstają również kable firmy WK Audio, „dziecka” Witka Kamińskiego.

»«

▲ Kilka prostych słów

WITOLD KAMIŃSKI właściciel, konstruktor
zdj. WK Audio

DOŚWIADCZENIE ZDOBYTE podczas prac nad topową serią TheRed zostało wykorzystane w procesie projektowania kabla połączeniowego TheRay. Wiele materiałów i rozwiązań zostało również zaczerpniętych z serii TheRed.

TheRay interconnect RCA, podobnie jak kable z topowej linii TheRed, to absolutnie oryginalna konstrukcja, wykonana w 100% ręcznie, z wykorzystaniem wyłącznie oryginalnych rozwiązań i materiałów. Duży nacisk położono na dobór optymalnej geometrii kabla oraz specjalnych materiałów tłumiących drgania, dopasowanych do materiałów użytych jako przewodniki.

Sygnał został poprowadzony czystym srebrem. Do budowy kabla wykorzystano również miedź beztlenową – srebrzoną oraz o miedź bardzo wysokiej czystości. Ta oryginalna mieszanka pozwala na maksymalne wykorzystanie potencjału brzmieniowego srebra, eliminując jednocześnie typowe objawy tego materiału, takie jak ostrość dźwięku, jego rozjaśnienie i „pocienienie”.

Kabel TheRay interconnect RCA jest podwójnie ekranowany. Ekran wewnętrzny jest wykonany ze srebrzonej miedzi OFC, a zewnętrzny z miedzi o wysokiej czystości. WK

»«

KABLE Z SERII THERAY znajdziemy w ofercie WK Audio poniżej topowego TheRed. Materiały firmowe mówią o nich:

W procesie projektowania kabla TheRay Interconnect Cable zostało wykorzystane doświadczenie zdobyte podczas prac nad topową serią TheRed. Wiele materiałów i rozwiązań również zostało przejętych z serii TheRed!

Dzięki uprzejmości Rogera Adamka prototypy zostały przetestowane w jego salonie audio RCM w Katowicach na systemach złożonych z urządzeń C.E.C, TechDas, Vitus Audio, Thrax, Gauder Akustik i Kuzma. Możliwość projektowania kabli w środowisku systemów Ultra High-End zaowocowała stworzeniem przewodu o bardzo wyrównanej transparentnej charakterystyce, który jest w stanie przesyłać sygnał pomiędzy urządzeniami najwyższej klasy.

⸜ TheRay, → www.WKAUDIO.com, dostęp: 20.10.2025.

Producent dodaje również, że w procesie projektowania chodziło o uzyskanie konkretnego dźwięku: „Promień podwodnego słońca odbijający się od krystalicznie czystej powierzchni wody. Energia i przejrzystość, które mieszają się ze sobą”. Ta mieszanka ma dać „neutralnie brzmiący kabel o bardzo wysokiej rozdzielczości, dynamice i witalności”. Kabel, jak czytamy dalej, który „pokazuje muzykę od jej energetycznej i emocjonalnej strony, nie zapominając o ukrytych w niej detalach i smaczkach”.

Aby to osiągnąć Witek Kamiński sięgnął po przewodnik ze srebra. Uważa jednak, jak czytaliśmy, że srebro jako takie wychudza i wyostrza dźwięk. Zupełnie się z tym nie zgadzam, mam inne doświadczenia z kablami tego typu. Takie zachowanie się srebra wiążę z, po prostu, nieudanymi projektami i złym przewodnikiem. Ale rozumiem, że konstruktorowi WK Audio chodziło o wydobycie brzmienia o szczególnej charakterystyce, znajdującej się na przeciwległym biegunie „chudości”, ale jednak przejrzystej i dźwięcznej, stąd jego uwagi.

Dlatego też do srebrnych przewodników dodał srebrzoną miedź OFC. Producent nie mówi o budowie kabla, ponieważ nie chce, aby został on skopiowany. A to przecież wynik wielu godzin odsłuchów i prototypów. Nie wiemy więc, w jakiej roli występuje tu miedź, skoro sygnał prowadzony jest srebrnym przewodnikiem. Wiadomo za to, że kable mają autorski splot i że są ręcznie plecione w opracowanej samodzielnie topologii. Przewodniki są chronione przed promieniowaniem EM i RF podwójnym ekranem. Ekran wewnętrzny jest wykonany ze srebrzonej miedzi OFC, a zewnętrzny z miedzi „o wysokiej czystości”.

Jak kiedyś pisałem przy teście interkonektu TheRed, klasyczne interkonekty były i są konstrukcjami współosiowymi, czyli koncentrycznymi, w których wnętrzu mamy jeden lub więcej biegów umieszczonych wewnątrz zewnętrznego ekranu. To sprawdzona metoda eliminacji wpływu zakłóceń wysokoczęstotliwościowych na sygnał. Ma ona jednak swoje problemy, związane z tym, że taki kabel zachowuje się jak filtr dolnoprzepustowy. Dlatego też wiele firm odeszło od konstrukcji tego typu i eliminuje zakłócenia poprzez opracowany przez siebie przeplot izolowanych przewodników, sygnałowych i masy. Wydaje się, że to w tej technologii powstają kable WK Audio

Na zewnątrz interkonektu TheRay naciągnięto siateczkę w „morskim” kolorze. „Ray” w języku angielskim to płaszczka, ale w tym przypadku chodziło raczej o jego inne znaczenie: promień (światła, nadziei). Odcinki kabla chronionego przed drganiami zakończone są ładnymi tulejami, na których wygrawerowano logotyp, nazwę serii i kierunek podłączenia. Jak mówi Witek, ich produkcja została poprzedzona nie tylko różnymi projektami, ale i odsłuchami mającymi potwierdzić dobór założeń.

Kabel standardowo jest oferowany w długości 1,5 m, ale na zamówienie są dostępne również inne odcinki. Może to zaskakiwać niektórych z państwa, bo przecież 1,5 m to długi interkonekt i – jak sobie pewnie niektórzy z czytelników kombinują – o połowę krótszy byłby sporo tańszy. I pewnie by tak było, jednak WK Audio, podobnie jak kilka innych firm, przeprowadziła odsłuchy z wieloma długościami kabli i wybrała te, które brzmią najlepiej.

Bo, taka prawda, krótkie kable, czy to interkonekty, czy kable zasilające, a nawet głośnikowe brzmią gorzej. Podstawę do tych przekonań dały właścicielowi firmy przeprowadzone przez niego odsłuchy w ramach Plichtowskich Spotkań Sonicznych (czyli „PSS Społem”), w trakcie których, wraz z ich uczestnikami, badał wpływ długości kabli na dźwięk; więcej → TUTAJ.

Na koniec dopowiedzmy, że TheRay jest dostępny w dwóch wersjach. Kabel jest w nich ten sam, jednak jest on zakończony różnymi wtykami z różnymi wtykami. Testowana wersja Basic jest wyposażona w klasyczne wtyki RCA Furutech FP-10 R, z rodowanymi stykami, a wersja Exclusive otrzymała wtyki CF-102 NCF R tej samej firmy. Różnią się one obecnością technologii NCF. Interkonekt Exclusive kosztuje 3300 euro za odcinek 1,5 m, a wersja Basic 3000.

Jak mówi producent wtyków, wszystkie elementy wykonano z materiałów niemagnetycznych – centralny wtyk z miedzi OCC powleczonej warstwą srebra i rodu, poddanej procesowi kriogenicznemu Alpha. Od korpusu, ten również jest ze stopu miedzi pokrytej rodem, jest on oddzielony teflonowym izolatorem. Wtyki zaciska się na gnieździe, ale odwrotnie niż zwykle – odkręcając zewnętrzne tuleje, a nie zakręcając je.

Kabel przychodzi do nas w drewnianym pudełku z zasuwanym wiekiem. Naniesiono na nim logotyp firmy, a z przodu naklejono płytką z nazwą serii i kabla. Kable The Ray są kierunkowe, co zapewne wynika z ich konstrukcji. Kierunek połączenia zaznaczono na aluminiowych tulejach, którymi kończy się grubszy płaszcz tłumiący wibracje.

▌ ODSŁUCH

JAK SŁUCHALIŚMY • Interkonekt analogowy WK Audio TheRay był testowany w systemie referencyjnym „High Fidelity”, łącząc wyjście RCA (gniazda WBT Nextgen, złocone) odtwarzacza SACD Ayon Audio CD-35 HF Edition oraz wejście przedwzmacniacza liniowego Spheris Evo tej samej firmy (ponownie gniazda WBT Nextgen, złocone). Test miał charakter porównania AAA/BBB/AAA ze znanymi A i B, przy czym w roli ‘B’ wystąpiły interkonekty Siltech Triple Crown (ok. 80 000 zł).

» PŁYTY UŻYTE W TEŚCIE ⸜ wybór

• ABBEY LINCOLN, Abbey Sings Abbey, Verve Records | Universal Music France 0602498470305, CD ⸜ 2007.
• GEORGE KAWAGUCHI, The Big 4, Three Blind Mice/JVC Victor TBM XR0066, „TBM-66”, XRCD ⸜ 1976/1997.
• BLUR, Blur, EMI Records 7243 8 55562 2 7, CD ⸜ 1997, więcej → TUTAJ.
• CHET BAKER, The making of Chet Baker Sings, Jazz Images Records 83310, CD ⸜ 1956/2021.
• VANGELIS, Blade Runner, soundtrack, Atlantic Records/Audio Fidelity AFZ 154, „Limited Numbered Edition ⸜ No. 2398”, SACD/CD ⸜ 1982/2013.
• DAVE BRUBECK QUARTET, Time Out, Columbia Records/AudioNautes Recordings AN-2513-UHQ, MQA-CD/UHQCD ⸜ 1959/2025.
• TALK TALK, Laughing Stock, Polydor 847 717-2, CD ⸜ 1991.

»«

PRZEŁĄCZAJĄC W CZASIE TESTU pomiędzy testowanym kablem TheRay i kablem odniesienia, Siltech Triple Crown, mogłem zweryfikować zapowiedzi Witka Kamińskiego dotyczące „brzmienia” srebra i modyfikacji, które wprowadził do swojej konstrukcji, aby wydobyć z niego jak najwięcej dobra przy ominięciu pułapek, które stają na drodze nierozważnych producentów.

Przede wszystkim: polski kabel gra organicznym dźwiękiem. Choć ocena barwy – przez dotyczące jej zapowiedzi na stronie producenta – narzucała się sama, to jednak już po pierwszych dźwiękach gitary akustycznej Larry’ego Campbella otwierających ˻ 3 ˺ And It’s Supposed To Be Love, utwór autorstwa Abbey Lincoln z jej płyty Abbey Sings Abbey, zwróciłem uwagę przede wszystkim na zagęszczenie dźwięku i jego rozdzielczość.

Te dwa elementy występujące razem, w podobnych proporcjach dają właśnie takie, nie-mechaniczne brzmienie, o którym mówimy „organiczne”. To granie środkiem pasma, ale z otwartą górą, jeśli wiecie państwo, o co mi chodzi. A chodzi mi o to, że siadamy przed kolumnami i nic nas w tym dźwięku nie rozprasza. Słyszymy charakter instrumentów, na przykład to, że Shawn Pelton w pierwszej części gra w tym utworze na perkusji rękami, a nie pałkami, do których przechodzi w drugiej części, ale słyszymy to jako część większej całości, nie jest to mocno wybijane.

Gitara still, umieszczona w tym utworze przez miksera bardziej w lewym kanale, była z interkonektem WK Audio wyraźna, ale nie została rozjaśniona. Otwarcie góry, o którym mówiłem polegało nie na jej wyeksponowaniu, a na równym poprowadzeniu i lekkim wycofaniu wyższej średnicy. Dało to efekt cofnięcia dźwięku, niewielkiego, ale jednak, za linię łączącą głośniki. To dlatego z TheRay’em otrzymamy dźwięk z jednej strony dźwięczy, a z drugiej jakby-spokojny.

Nie mówię „spokojny”, bo nic w tym przekazie nie jest gaszone – ani energia, ani atak dźwięku. Wspomniane ocieplenie, bo o to chyba chodzi, wyższego zakresu średnicy przesuwało dźwięk w tył sceny, ale i otwierało ją jeśli chodzi o skalę. Przesunięcie to nie było – ponownie – stłumieniem dźwięku, a zmianą perspektywy. Dlatego wybuchowa mieszanka funku i jazzu z płyty GEORGE’a KAWAGUCHI pt. The Big 4, wydanej oryginalnie przez wytwórnię Three Blind Mice w 1976 roku, była z kablem Witka ekscytująca, mocna, dźwięczna, energetyczna.

To nie jest kabel „senny”. Jest jednak kablem preferującym dźwięki ciepłe. Ale przecież, kiedy pod koniec piątej minuty i z początkiem szóstej utworu ˻ 1 ˺ Invider mamy solo perkusji, to będzie ono z polskim kablem mocne, eksplozywne, a jednak po kontrolą. Bo kontrola, to kolejne ważne określenie, które opisuje ten interkonekt, tuż po organiczności. Nie ma w tym przekazie niczego irytującego i męczącego, ponieważ wszystko jest w nim poukładane i ma swoje miejsce.

I nie musi to być wcale muzyka jazzowa, bo i rock zagra z kablem TheRay fajnie – mocno, ale i w uporządkowany sposób. Rozpoczynająca płytę BLUR z 1997 roku gitara w ˻ 1 ˺ Beetlebum została pokazana mocno, ale i z pewną powściągliwością, która charakteryzuje cały ten album. To znaczy bez podkręcania kąśliwego ataku, a raczej z wypełnieniem. Dołączające do niej za chwilę, beatlesowskie w charakterze, chórki wypełniły środek sceny, ale bez jej zawłaszczania. Tak więc na scenie była i mocna gitara, i chórki, i ustawiona dalej w scenie perkusja z gitarą basową, wszystko z bardzo dobrym balansem tonalnym.

Słuchając kolejnego na płycie pionierów britpopu ˻ 2 ˺ Song 2 można było dojść do wniosku, że jest w tym jednak cień osłodzenia. Może bardziej mgiełka niż ścisła powierzchnia, ale – jest. Wokal w ˻ 1 ˺ That Old Feeling z płyty CHETA BAKERA zatytułowanej Chet Baker Sings był więc ciepły i duży – taki, jaki powinien być. I nie miał w sobie ciepła nadmiarowego. To znaczy nie zatapiał się w tle. Mimo to miałem wrażenie zagęszczenia na niższej średnicy, jakby kabel lekko dociążał tę część pasma.

To przy tym rozdzielcze granie. Zarówno lekkie przesterowanie trąbki rozpoczynającej wspomniany utwór, jak i problemy z taśmą słyszalne na początku kolejnego na tym krążku utworu, ˻ 2 ˺ It’s Always You, były czytelne. Nie zostały złagodzone, ani wygładzone. A jednak… A jednak to jest gładko brzmiący kabel. Nie dzieje się to przez wykluczenie z obrazka informacji, a przez docieplenie środka pasma. To dlatego wszystkie płyty, które z nim słuchałem były angażujące, ale nie męczące, otwarte barwowo, ale też i lekko ocieplone.

A jest przy tym polski kabel bardzo przestrzenny. Pierwszy plan był nieco dalej ode mnie niż z kablem odniesienia, nie miał też aż tak stereoskopowego wglądu w wydarzenia na scenie. Ale to też inne pieniądze, pamiętajmy o tym. W swojej kategorii wagowej TheRay brzmi znakomicie w tym zakresie. Plany dźwiękowe wykreowane przez VANGELISA na Blade Runnerze były więc rozległe i głębokie. Ale i doskonale trójwymiarowe. Tak, to jest tego typu kabel, który łączy dokładną lokalizację i skalę.

Zawdzięcza ją mocnemu przekazywaniu dołu pasma. To ostatni element budujący jego dźwięk. Bas jest głęboki, ładny, barwny, gęsty. Jego najniższy zakres nie jest równie dobrze kontrolowany, co z kablem odniesienia i nie będzie TheRay kablem, który by cokolwiek dyscyplinował w naszym systemie. To znaczy – nie nadaje się do jego „naprawiania”. Za to z łatwością odda naprawdę niskie zejścia elektroniki w ˻ 2 ˺ Blush Response, z mocą i „mruczeniem”, które pokazują tylko duże kolumny.

▌ Podsumowanie

BARDZO, NAPRAWDĘ BARDZO się ten kabel Witkowi Kamińskiemu udał. Jego brzmienie jest z jednej strony otwarte i dźwięczne, a z drugiej „bezpieczne” ciepłym środkiem pasma. Bas schodzi bardzo nisko i jest wielobarwny, zmienia się w czasie. Nie jest mocno kontrolowany, ale to po prostu cecha, a nie wada. Daje to wszystko organiczny dźwięk, czyli z jednej strony głęboki tonalnie, a z drugiej uporządkowany, naturalny.

Przestrzeń z testowanym kablem jest szeroka i głęboka. Pierwszy plan jest za linią łączącą głośniki, ale kolejne ciągną się naprawdę daleko. Nie są jakoś superwyraźnie wyodrębniane, a raczej tworzą „aurę” za tym, co się dzieje przed nami. Można z tym kablem słuchać muzyki długo i bez zmęczenia Ale i bez niebezpieczeństwa uśpienia – to nie jest ospałe brzmienie. To brzmienie, po prostu, ładne. ●

»«

Test powstał według wytycznych przyjętych przez Association of International owlaudiohile Publications, międzynarodowe stowarzyszenie prasy audio dbające o standardy etyczne i zawodowe w naszej branży; HIGH FIDELITY jest jego członkiem-założycielem. Więcej o stowarzyszeniu i tworzących go tytułach → TUTAJ.

→ www.AIAP-online.org