riKord Power to topowa seria kabli zasilających AC firmy KBL Sound:

Seria TriKord Power to nasza nowa, ekskluzywna linia, która dotyczy wyłącznie kabli zasilających. Jest to odrębna grupa, zupełnie niepowiązana z pozostałymi seriami znajdującymi się w naszej ofercie. Kolekcja ta była długo przygotowywana, a każdy z kabli został ostatecznie wyłoniony spośród licznych prototypów testowanych w wielu systemach średniej i wyższej klasy.

mat. firmowe

W skład serii wchodzą trzy modele: Solaris, Mirror Master Reference i Synchro Master Power; Solaris jest z nich najtańszy. TriKord w ich nazwie mówi o technice związanej z ich budową. W klasycznym kablu zasilającym prądu przemiennego (będę używał nazwy: kabel zasilający) można wyróżnić trzy żyły zasilania: fazową (+), neutralną (-) i uziemiającą. W zwykłym kablu, który można kupić w dowolnym sklepie budowlanym i elektrycznym, są to linki, każda w tulei z dielektryka, zalane w plastikowej, widocznej od zewnątrz, masie.

Tam, gdzie wymagana jest lepsza ochrona napięcia zasilającego przed zakłóceniami EMI i RFI trzy żyły otrzymują zewnętrzny ekran – pleciony lub z folii naparowanej metalem; czasem te dwa typy ekranów występują razem. TriKord to technika może nie nowa, ale chyba po raz pierwszy doprowadzona tak daleko – każda z żył ma osobny ekran i jest prowadzona oddzielnie. Taka aranżacja „umożliwia specyficzny tuning i ekranowanie, odpowiednie dla każdej z nich” (mat. firmowe).

| Solaris

Przewodnikiem jest miedź monokrystaliczna, a kable zakończone są świetnie wyglądającymi wtykami. Ich elementy stykowe wykonane są z czystej miedzi tellurycznej i są galwanicznie złocone lub rodowane – w teście mieliśmy wersję rodowaną. Wtyki pochodzą – jak mówi producent – z jednej z dalekowschodnich firm, zaopatrujących we wtyki wielu renomowanych producentów kabli. Zostały one poddane tuningowi. Nie wiem, czy państwo pamiętają spotkanie Plichtowskiego Towarzystwa Sonicznego, w trakcie którego uczestnicy porównywali różne wtyki Furutecha? Jeśli nie, to zachęcam do lektury TUTAJ.

Jedna z prób dotyczyła nowego elementu systemu zasilającego firmy Furutech – CF-080 Damping Ring. Jak można przeczytać, jego zakręcenie na wtyczce zawsze poprawiało dźwięk. Zacisk ten jest także elementem tuningu kabla Solaris. Korpus CF-080 wykonany jest ze stali nierdzewnej pokrytej srebrzonym włóknem węglowym, pochłaniającym drgania, eliminującym także ładunki elektrostatyczne.

Różnice pomiędzy poszczególnymi modelami serii polegają na przekroju żył roboczych – Solaris jest najtańszy, więc przekrój jest najmniejszy. Najmniejszy w serii TriKord wcale nie oznacza jednak, że jest cienki – jeśli widzieliście państwo w czasie ostatniej wystawy Audio Video Show system z topowym Synchro Master Power, jasne będzie, że tutaj punktem odniesienia nie jest kabel „komputerowy”. Pomimo swojej grubości Solaris jest giętki, łatwym w ułożeniu kablem.

Przychodzi on w ładnym, estetycznym pudełku. A w środku, oprócz samego kabla, znajdziemy certyfikat autentyczności, instrukcje użytkowania oraz tzw. probówkę, czyli próbnik napięcia. Służy on do ustalenia linii fazowej w gniazdku. To ważne, ponieważ na wtyku kabla Solaris zaznaczono czerwoną kropką bolec fazowy. To często pomijany aspekt podłączania systemu, a przecież nie jest wszystko jedno, czy faza napięcia trafia na początek uzwojenia transformatora zasilającego, czy na jego koniec. Także tutaj widać dbałość o szczegóły – próbnik chowany jest do futeraliku z wytłoczonym logo KBL Sound.

W serii TriKord firma oferuje dwie wersje kabla Solaris: jedną z przeznaczeniem do źródeł cyfrowych (transporty CD, przetworniki D/A, odtwarzacze plików), drugą wyspecjalizowaną dla urządzeń analogowych (wzmacniacze, przedwzmacniacze, zasilacze analogowe). Spytałem o to u źródła, ale otrzymałem tylko ogólną odpowiedź, bez żadnych szczegółów: „fizyczne rozseparowanie żył daje możliwość osobnego ich tuningu. Urządzenia cyfrowe w większym stopniu infekują sieć zakłóceniami, dlatego trzeba większy nacisk położyć w ich przypadku na prąd, który z nich wychodzi”. Testujemy wersję „Digital”, czyli dla urządzeń cyfrowych.

Dodajmy, że standardowo kable dostępne są w trzech długościach: 1,5 m i 2 m (na pudełku jest jeszcze „okienko” dla 2,5 m), ale na zamówienie dostępne są też długości niestandardowe. Testujemy wersję 1,5 m.

Kabel zasilający firmy KBL Sound posłużył do zasilenia pełnego odtwarzacza SACD Ayon Audio CD-35 HF Edition. Na co dzień zasilany jest on kablem Siltech Triple Crown Power i to do niego był on porównywany. Kable zasilające wpięte były do listwy Acoustic Revive RTP-4EU Ultimate, z której korzystam już od sześciu lat. Od zeszłego roku stoi na specjalnie dla niej wykonanej platformie antywibracyjnej/filtrze EMI i RFI Asura Quality Recovery System Level 1. Listwa podłączona jest do rodowanego gniazdka ściennego Furutech przez dwumetrowy kabel Acrolink Mexcel 7N-PC9500.

Porównanie polegało na przełączaniu całego systemu między kablami. Odtwarzacz Ayona to urządzenie lampowe, dlatego pomiędzy odsłuchami jednego i drugiego kabla musiały upłynąć ok. 2-3 minuty, w których stabilizowała się temperatura lamp. Było to więc „odroczone” porównanie A/B/A oraz B/A/B ze znanymi A i B. Przy każdym utworze zwracałem szczególną uwagę na to, aby poziom siły głosu był identyczny – znany jest fenomen, w którym źródło głośniejsze wydaje się lepsze. Dopiero dłuższy odsłuch pozwala wówczas wskazać naprawdę lepsze granie. Można tego uniknąć, odtwarzając płyty i utwory na tym samym poziomie głośności.

Kilka rzeczy jest jasnych od samego początku, nawet z płytą, której wcześniej nie słyszeliśmy. A jeśli to krążek nam znany, tym łatwiej nam to przyjdzie. To kabel o bardzo szlachetnym brzmieniu (mówiąc o ‘brzmieniu kabla’ opisuję modyfikacje, jakie wnosi do sygnału). Wyrafinowane nagranie Miwaku Mayo Nakano Piano Trio zabrzmiało więc w, nie da się tego ująć inaczej, wyrafinowany sposób.

To płyta na której wysokie tony są niebywale naturalne i bliskie rzeczywistości i tak też zostały pokazane, w mocny sposób, ale bez nachalności, bez udawania, że grają same. technika mikrofonowa w połączeniu z fizjologia ludzkiego słuchu mają to do siebie, że przybliżają optycznie dźwięki z wysokiego skraju pasma. Słychać to także na żywo, podczas koncertu.

Dosłownie przedwczoraj uczestniczyłem w koncercie pt. Penderecki2Cinema inaugurującym 11. Festiwal Muzyki Filmowej i jednocześnie celebrującym nadanie dużej sali koncertowej ICE imienia Krzysztofa Pendereckiego. Orkiestra Polskiego radia grała utwory Michela Nymana, obecnego na sali Elliota Goldenthala oraz pana profesora. W czasie wstrząsającego Ofiarom Hiroszimy – Tren, we fragmencie w którym mamy tutti, kiedy wszystkie instrumenty perkusyjne grają w niezwykle mocny sposób, na chwilę wchodzi trójkąt, w ty przypadku umieszczony z tyłu, z lewej strony sceny. Pomimo ciśnienia zbliżonego do 120 dB (na oko) był słyszalny perfekcyjnie i selektywnie.

Tak też jest na tej płycie – blachy nieco „wyskakują” z miksu. Ale nie dlatego, że miks jest zły, a dlatego, że w czasie koncertu też je słyszymy w ten sposób. Z kablem Solaris miały charakter zbliżony do tego, co słyszałem, kiedy odtwarzacz zasilany był kablem Siltech Triple Crown – chodzi mi przede wszystkim o charakter. To było dokładne, ale nie za dokładne granie. Wydaje się że najwyższa góra jest słodsza niż z obydwoma kablami odniesienia, ale jest też bardzo ładna, bo rozdzielcza i kolorowa.

Rzecz druga, to perspektywa – z Solaris otrzymamy typ dźwięku o którym pan Mori Shima, autor tekstu omawiającego dyskografię pana Okihiko Sugano, mówi „japoński”. To, jak mówi, intymna obecność muzyków i instrumentów w pokoju, charakterystyczna na przykład dla nagrań wytwórni Three Blind Mice. I podobnie odbieramy dźwięk po wpięciu kabla Solaris. Otwiera się przed nami intymny świat, w którym pierwszy plan jest blisko nas i jest gęsty, treściwy. Płacimy za to mniejszą ilością dźwięków odbitych, pogłosów i akustyki.

Tak w ogóle, to bardzo rozdzielczy kabel, dostajemy mnóstwo „dźwięku w dźwięku”, jest i skala, i wolumen. Wyższy środek brzmi mocniej niż w kablach odniesienia. Nie pozwala to przekazowi się „zamknąć” w ramkach kolumn, a go otwiera. Jeśli nagranie jest przesunięte w górę, jak na płycie All for You… Diany Krall, nawet w tak dobrej wersji, jak XRCD24 pana Kazuo Kiuchi, to wokal też będzie wyżej, będzie mocniejszy. Ponieważ jednak góra jest wyrafinowana, słodka, nigdy nie dochodzi do wyostrzenia dźwięku, to raczej przesunięcie akcentów , a nie znacząca modyfikacja.

Rzecz trzecia to plastyka – z testowanym kablem ponadprzeciętna. I chodzi nie tylko o płyty z niewielką liczba, dobrze nagranych instrumentów, ale generalnie. Powiedziałbym nawet, że to z mniej rozdzielczymi, mniej przejrzystymi nagraniami ta właściwość Solaris będzie najbardziej widoczna. Weźmy, dla przykładu, 13 grupy Black Sabbath. God Is Dead? zabrzmiało mocno, gęsto, z wyraźnym wokalem Osborne’a. Szczególnie dobrze słychać było klangujący bas XXX, często tracący pazur i atak. Tutaj było mocno, ale bez utwardzenia dźwięku, bez nienaturalnego konturowania ataku.

Porównując Solaris z kablami odniesienia, czyli kilku- i kilkunastokrotnie droższymi niż on sam słychać, że da się lepiej poprowadzić rozdzielczość, zejść niżej na basie, że można dostać więcej oddechu. Ale nawet wtedy jasne jest, że jest bardzo dobrze, że to nie jest różnica jak „dzień i noc” i że wszystko się tu składa z sobą, wspiera, ze to nie są oddzielne elementy, a wspólne granie.

Podsumowanie

Solaris firmy KBL Sound jest bardzo udanym, fajnym kablem. Nie jest tani, ale też nie jest tak drogi, jak najlepsze kable jakie znam. A gra świetnie – plastycznie, gęsto, z mocnym pierwszym planem i bardzo dobrze uchwyconym balansem tonalnym. Środek pasma powyżej 800 Hz jest nieco mocniejszy niż w kablach odniesienia, ale to część tego grania – klarownego i przejrzystego, a przy tym gęstego. Najważniejsze jest to, że daje bardzo wiele z tego, co inne, znacznie droższe kable bez poświęcania rzeczy dla nas najistotniejszej: muzyki. Zachęcam do wypróbowania go z dowolnymi systemami, nie widzę dla niego ograniczeń cenowych. Nie dlatego, że jest najlepszym kablem na świecie, a dlatego, że oferuje zestaw cech, których często nie da się osiągnąć wydając wielokrotnie więcej pieniędzy.

Dane techniczne (wg producenta)

- miedź monokrystaliczna, wielożyłowa,
- unikalna technologia TriKord Power,
- osobny dla każdej z trzech żył system tłumienia drgań i ekranowania,
- zakończenia: wysokiej klasy wtyczki z korpusem nylonowym, styki z miedzi, złocone,
- dwa pierścienie antywibracyjne Furutech CF-080,
- opcjonalnie zakończenia wtyczką IEC 20A dla urządzeń wysokoprądowych,
- osobne wersje wyspecjalizowane dla urządzeń cyfrowych i analogowych,
- standardowe długości: 1,5 m, 2 m, inne długości na zamówienie.