⌈ OYAIDE ELEC. Co., Ltd. to japońska firma, specjalizująca się w kablach połączeniowych audio, powstała w 1952 roku. Jej założycielem jest pan KAZUJI OYAIDE. Początki miała skromne, był to mały sklep w Akihabara, dzielnicy Tokio, specjalizujący się w sprzedaży kabli elektrycznych. Od tamtej pory wszystko się zmieniło i dzisiaj jest to jeden z najbardziej liczących się producentów okablowania audio z podstawowego i średniego przedziału cenowego. ⌋

irma powstała w 1952 roku, a początkowo specjalizowała się w przewodach stosowanych do budowy elektromagnesów. Jej pierwszy produkt, listwę zasilającą OCB-1 pan Kazuji Oyaide wykonał w 1976 roku i to od tamtej pory należy liczyć właściwą historię produktów Oyaide stosowanych w urządzeniach audio. Kolejnym ważnym produktem był kabel głośnikowy OR-800, zbudowany z użyciem przewodów Litz w specjalnej konfiguracji „Star-Quad”. Pierwsze produkty sprzedawane były tylko w jednym sklepie, w Akihabara. W 2000 roku funkcję dyrektora generalnego objął pan Satoru Murayama. Dzisiaj to marka znana w całym świecie audiofilskim.

Spotkanie z nowym kablem zasilającym firmy Oyaide jest dla mnie kolejną sposobnością do przywołania wspomnień. Jak już kiedyś pisałem, „High Fidelity” był pierwszym magazynem audio spoza Azji, który pisał o jej produktach; pierwszym kablem, który pokazaliśmy naszym czytelnikom był niedrogi interkonekt Straight Line SL75R. To był czas, w którym cały świat audiofilski w Japonii korzystał z miedzi PCOCC (Pure Cooper Ohno Continuous Casting). Wszystko skończyło się w na początku 2013 roku, kiedy to Furukawa, jej producent, nieoczekiwanie ogłosił, że kończy produkcję tego rodzaju miedzi.

Pisaliśmy o tym wielokrotnie i przy różnych okazjach, nie będę więc wszystkiego powtarzał. Zainteresowanych chciałbym odesłać do testów kabli: Oyaide AZ-910, Acoustic Revive RCA-1.5 Triple C-FM/SPC-2.5 Triple C-FM oraz Furutech DPS-4 ALPHA OCC-DUCC. W każdym razie, Oyaide wypracowała własny plan i kiedy skończyły się jej zapasy miedzi PCOCC postawiła na zupełnie nowy typ miedzi o nazwie 102 SSC.

| TUNAMI GPX V2 THE ULTIMATE

Nie powiem chyba niczego zdrożnego, ani nie całkiem prawdziwego, jeśli zauważę, że swoją pozycję na polskim rynku firma Oyaide zbudowała przede wszystkim dzięki fantastycznym, stosunkowo niedrogim, świetnie wykonanym kablom zasilającym. Ich ważną częścią były produkowane przez Oyaide wtyki. Są one na tyle udane i popularne, że są nagminnie podrabiane przez inne firmy, przy użyciu gorszych materiałów i tanich technologii.

Kabel | Ostatnim kablem zasilającym firmy Oyaide z miedzią PCOCC był model Tunami GPX-R, a pierwszym kablem zasilającym bazującym na miedzi 102 SSC, był model GPX v2 powstały w 2014 roku. Taki też jest kabel Tunami GPX v2 The Ultimate.

Składa się z dwóch elementów: właściwego kabla Tunami v2 oraz wtyków M1/F1 Special Edition. Sam kabel znamy jest z modeli GPX-R v2 i GPX-Re v2. Zbudowany jest on z trzech wiązek miedzi, dwóch warstw dielektryków i warstwy ekranu. Oprócz samego materiału ważny był także sposób jego wykorzystania. Firma Sanshu Electric Wire Company opracowała sposób pozwalający zmniejszyć odległości między przewodnikami, a tym samym zmniejszyć zniekształcenia. Kable wykonywane są ze skręcanych mocno drucików o trzech różnych średnicach.

Dielektrykiem jest poliolefin z dodatkiem amorficznego materiału, nakładany bezpośrednio na miedziane wiązki. Poliolefin to specjalny polimer, wybrany ze względu na niezwykle niską stałą dielektryczną, wynoszącą ¼ stałej zwykle używanego PVC. Drugą warstwą jest materiał z dodatkiem przewodzącego węgla, a trzecia to ekranująca całość folia aluminiowa. Zewnętrzny płaszcz wykonano z poliuretanu. Dwie z linek – „gorąca” i „zimna” – wykonane są z miedzi 102 SSC, a żyła uziemiająca z miedzi OFC. Każda z żył składa się z 69 drucików o średnicy ø 0,32 mm każdy. Kabel ma średnicę zewnętrzną ø 15 mm. Dodajmy, że kabel jest kierunkowy.

Wtyki | Wtyki M1/F1 w specjalnej wersji to topowy model tego producenta. Tym, którzy nie „wierzą” w ich wpływ na dźwięk chciałbym polecić lekturę artykułów pt. Sieć (po raz pierwszy), czyli zapis 50. spotkania Krakowskiego Towarzystwa Sonicznego, a także opis eksperymentów z wtykami firmy Furutech przeprowadzony przez Witka Kamińskiego z kompanią.

To jedne z droższych wtyków zasilających, z którymi można się spotkać. Kupowane oddzielnie kosztują 1390 zł za wtyk IEC F1 oraz 2 290 zł za wtyk Shuko M1e. Prace nad nimi prowadzone były przez rok, a za ich podstawę posłużyły wtyki serii P/C. Body wtyków wykonane zostało z Derlinu. A Derlin znamy, i to dobrze, na przykład z gramofonów. To bowiem handlowa nazwa poli(tlenku metylenu), czyli polioksymetylenu, znanego też pod skrótem POM.

To organiczny związek chemiczny, polimer wykorzystywany do wytwarzania termoplastycznych tworzyw sztucznych (termoplastów). Korzystają z niego tacy producenci, jak: Clearaudio, Cantano, Transrotor, Cambridge Audio, Gold Note i inni. Oprócz bardzo dobrych właściwości mechanicznych to również materiał charakteryzujący się znakomitymi właściwościami dielektrycznymi. Zewnętrzna osłona z kolei to aluminium w najwyższej dostępnej odmianie 50, wyginana z grubego (40 mm) płata w maszynach CNC.

Jeszcze ważniejsze we wtykach są styki – ostatecznie to przez nie płynie prąd. Do ich wykonania wybrano miedź berylową. Użycie miedzi berylowej gwarantuje znakomitą przewodność i jednocześnie bardzo dobre właściwości mechaniczne:

Po całkowitej obróbce na ciepło i na zimno, miedź berylowa charakteryzuje się największą twardością (HV 100-420) oraz wytrzymałością (wytrzymałość na rozciąganie 410-1400 N/mm2) spośród dostępnych stopów miedzi.

Miedź berylowa posiada zbliżone właściwości mechaniczne do wielu stali stopowych o wysokiej wytrzymałości. Jednakże w porównaniu ze stalą, charakteryzuje ją lepsza odporność na korozję (w przybliżeniu odpowiadająca nowym srebrom), wyższa przewodność elektryczna (16-65% IACS) oraz wyższa przewodność cieplna (210 W/mol). Dodatkowo stop ten jest nieiskrzący i  niemagnetyczny.

Europejski Instytut Miedzi, dostęp: 09.04.2019

Aby zabezpieczyć ją przed utlenianiem należy ją pokryć innym materiałem. Firma Oyaide przetestowała kilkadziesiąt metod ich pokrywania i postawiła na dwie warstwy: platynę i pallad. Pierwsza warstwa o grubości 0,5 μm to platyna, zaś druga, o grubości 0,3 μm to pallad. Kształt końcówek nadawany jest w maszynie, po czym są one ręcznie polerowane, zarówno przed pokrywaniem platyną, jak i palladem.

O kablu szukałem informacji w internecie, w tym na stronie producenta, ale jej nie znalazłem. Jak się okazuje, to krótka, unikatowa seria, przeznaczona wyłącznie na rynek europejski.

| JAK SŁUCHALIŚMY

Kabel zasilający Oyaide Tunami GPX v2 The Ultimate testowany był w systemie referencyjnym „High Fidelity”. Zasilał odtwarzacz SACD Ayon Audio CD-35 HF Edition (№ 01/50) i porównywany był z kablem referencyjnym firmy Siltech – Triple Crown Power. Wpinany był do listwy zasilającej Acoustic Revive RTP-4EU Absolute, a ta poprzez kabel Acrolink Mexcel PC-9500 do gniazdek ściennych Furutecha.

I tutaj ważna uwaga – gniazdka te są zasilane osobną linią, biegnącą do skrzynki bezpiecznikowej, w której znajduje się bezpiecznik firmy HPA. A linia ta wykonana jest z 6-metrowego odcinka kabla Oyaide Tunami Nigo.

Nagrania użyte w teście (wybór):

• Alva Noto + Nilo, Christian Fennesz, Francesco Tristano, Ryuichi Sakamoto, Glenn Gould Gathering, Sony Music Labels ‎SICC 19030-1, 2 x SACD/CD (2018)
• Carol King, Tapestry, Ode Records/Epic/Sony Music Labels SICP-10120, „We Got Rock! Series”, 7” SACD/CD (1971/2017)
• Depeche Mode ‎A Broken Frame, Mute/Warner-Pioneer Corporation 18P2-2676, CD (1982/1989)
• Dominic Miller & Neil Stacey, New Dawn, Naim naimcd066, CD (2002)
• Mayo Nakano Piano Trio, MIWAKU, Briphonic BRPN-7007GL, Extreme Hard Glass CD-R (2017); więcej TUTAJ
• Suzanne Vega, Close-Up. Vol.1, Love Songs, Amanuensis Productions | Cooking Vinyl COCKCD521, CD (2014)
• Tame Impala, Currents, Universal Music Australia/Hostess 4730676J, CD (2015); recenzja TUTAJ
• Terumasa Hino, Terumasa Hino Concert, Takt/Nippon Columbia COCY-80505, „Swing Journal Jazz Workshop 1”, „CD On Demand”, CD-R (1969/1997)

Kable Oyaide są mi szczególnie bliskie i nic na to nie poradzę. Znam pana Satoru Murayama od wielu lat, spotkałem się z nim kilkukrotnie, byłem też pierwszym europejskim recenzentem produktów tej firmy. Przez lata korzystałem z jej listwy zasilającej MTS-4e oraz różnych kabli; do dzisiaj używam kabla cyfrowego BNC DB-510 oraz kabla słuchawkowego HPC-35 (do AKG K271 Studio). Jednym słowem – nie jestem obiektywny, lubię tę markę i związanych z nią ludzi.

Prosiłbym jednak o wzięcie pod uwagę okoliczności łagodzącej, a mianowicie tego, że znam niemal wszystkie jej produkty – nie tylko kable, ale i wtyki, akcesoria gramofonowe, a nawet maty tłumiące zakłócenia wysokoczęstotliwościowe. Można więc powiedzieć, że znam tę markę i rozumiem. Bez udawania, że nie jestem koniem będę więc pisał o brzmieniu testowanego kabla tak, jakbym był absolutnie i nieporuszenie obiektywny :)

Jest to tym łatwiejsze, że kabel Tunami GPX V2 The Ultimate jest jej najlepszym produktem w ogóle, może poza listwą zasilającą MTS-4e, również świetną. Chodzi o to, że kabel ten porównywany do najlepszych kabli zasilających, jakie mam, przede wszystkim Siltecha Triple Crown Power, ale i Acoustic Revive Absolute Power, nie poruszył się nawet, a giganci nie przyćmiewali go swoim długim cieniem. To kabel, który jest – że tak powiem – świadom swojej wartości.

Nie znaczy to, że jest równie dobry, nie tędy droga i nie te kombinacje. O tym, w czym drożsi – dodajmy: wielokrotnie drożsi – kuzyni są lepsi jeszcze powiemy. To, do czego chciałbym państwa przekonać, zawiera się w prostej konstatacji: niczego mu nie brakuje.

To konstrukcja, w której łączą się dwie, poszukiwane równie usilnie, ale najczęściej osobno, zalety. Jedna to OTWARCIE dźwięku, a druga to OBNIŻENIE jego PUNKTU CIĘŻKOŚCI. Uderzyło mnie to już przy pierwszej płycie, niebywałym koncertowym nagraniu z płyty Glenn Gould Gathering, czyli z fortepianem w roli głównej. To instrument, który wymaga od systemu audio ogromnej szybkości narastania sygnału, ale też mocnego wypełnienia. Zazwyczaj otrzymujemy albo jedno, albo drugie, a udało się to właśnie z kablem Oyaide. Dźwięk był z nim świeży, dźwięczny, nigdy nie zamknięty w sobie. Ale też fortepian miał wagę, masę i głęboki dół.

Co potwierdziłem odsłuchem płyty Tame Impala pt. Currents. To odmienny typ muzyki, wrażliwości i kompletnie różna od Glenn Gould Gathering strategia realizacji dźwięku. Tame Impala to australijski zespół grający muzykę określaną jako rock psychodeliczny. Mamy tu zarówno klasyczne instrumenty, jak i elektronikę, dające ogromną przestrzeń, rozległe plany i głębię. Oyaide te cechy wydobył i wypolerował, jeśli tak mogę powiedzieć. Bo dodał wszystkiemu wagi, obniżył punkt grawitacyjny, ale i delikatnie złagodził wysokie tony, co z kolei ładnie utemperowało nieco zbyt jasną realizację płyty.

Tak, to kabel, który łagodzi najwyższą górę. Razem z obniżeniem dołu daje to dość masywne brzmienie. Weźmy to pod uwagę przy składaniu systemu, ponieważ to nie jest „neutralny” kabel, to kabel „strojony”. Jeśli chcemy otrzymać podobne cechy dźwięku, ale w bardziej neutralnym wydaniu, idealnym wyborem będzie kabel zasilający Tunami GPX-R V2 tegoż producenta. Wersja The Ultimate, różniąca się przecież „tylko” wtykami, wychodzi z idiomu równego grania i prowadzi nas w kierunku czegoś, co można nazwać „współtworzeniem” brzmienia.

Buduje on przekaz przez zagęszczanie średniego basu, który jest dość wyraźnie podkręcony. Daje to wrażenie potęgi i masy i fajnie sprawdza się z niemal każdym rodzajem muzyki. Jedynie płyty na których bas sam z siebie jest dość mocny, nabierają w ten sposób (nad)objętości. Nic złego się im nie dzieje, ale zamazuje się przez to właściwa hierarchia wydarzeń, układu instrumentów na scenie. Otwarcie wyższego środka wiąże się z zaokrągleniem okolic 600-800 Hz, a więc tego zakresu, który powoduje, że dźwięk jest „namacalny”.

Tak to jest jednak wszystko zbalansowane, poukładane, że w czasie słuchania nie można mówić o takiej analizie. Robię to na potrzeby testu, natomiast przy kolejnych płytach myślałem raczej o „charakterze”, „emocjonalności” itp. To bowiem zgrabne, poukładane granie o świetnej plastyce. Ani nie jasne, ani nie ciepłe. W kierunku ciepła kieruje trop zaokrąglonej, cofniętej względem wysokiego środka, góry pasma. Z kolei w kierunku otwarcia ciągnie dobry atak środka pasma, jego rytmiczność. Trudno się więc z tym kablem nudzić.

| Podsumowanie

Za 2990 zł kupimy Oyaide Tunami GPX-R V2. To świetny, niedrogi kabel zasilający o niebywale przyjemnym, uniwersalnym dźwięku, nacelowanym na przezroczystość. Tunami GPX V2 The Ultimate jest aż o 3000 zł droższy, czyli mielibyśmy za niego dwa kable Tunami GPX-R V2. Jeśli jesteśmy w jakiś sposób ograniczeni budżetem, nie ma co się zastanawiać, bo kabel z białymi wtyczkami będzie dobrym wyborem.

Jeśli jednak mamy więcej pieniędzy na kable zasilające, więcej nawet niż na testowany kabel Oyaide, to nie zrobimy źle, jeśli kupimy właśnie „The Ultimate”, a nie droższe kable konkurentów. Trzeba będzie dopasować go do swojego systemu, bo tam, gdzie jest mocny, gęsty bas może być go za wiele, a tam, gdzie góra jest ciepła i wycofana, może jej być za mało. Z doświadczenia wiem jednak, że to bardzo rzadki układ i zazwyczaj jest dokładnie odwrotnie – basu jest za mało i jest zbyt płytki, a góry jest za dużo i jest zbyt dobitna.

Oyaide sprawdzi się tam, gdzie chcemy z systemu wydobyć swing, rytm, pełnię, bez rozjaśniania go. Otworzymy z nim dźwięk, ale przy jednoczesnym osłodzeniu i dociążeniu; to kombinacja (niemalże) alpejska. Drogi, ale niezwykle udany kabel od znanego, uznanego, a co najważniejsze – uczciwego wobec siebie i klientów producenta. ■