|
WYWIAD
Seria: „THE EDITORS”
Stanowisko: Redaktor naczelny |
 |
 |
 |
 |
|
|
Po co w takim razie chodzimy na wystawy audio, skoro wiadomo, że zwykle nie ma tam dobrego dźwięku? Po co kupujemy ładnie wydrukowane lub udostępniane w internecie publikacje ze fantastycznymi zdjęciami? – Na pewno nie tylko po to, aby poczytać o dźwięku. Myślę, że w ten sposób objawia się zdrowy odruch wrażliwego człowieka dążącego do maksymalizacji doznań estetycznych. Ważne jest więc nie tylko, jak dany produkt gra, ale także jak jest wykonany i jak wygląda. Podobnie rzecz się ma z pismami audio. Nieprzypadkowo tak często podkreślają państwo w swoich mailach wagę prezentowanych w „High Fidelity” zdjęć – aspekt wizualny pisma ma ogromne znaczenie. A gdzie w audio jest on najbardziej widoczny? – W high-endzie, to chyba jasne. Kiedy lata temu niemieckie miesięczniki „Audio” i „Stereoplay” rozpoczęły wydawanie osobnego dodatku „AudioPhile”, poświęconego wyłącznie drogim produktom, sięgałem po nie (jak pewnie i inni), jak po „Playboya” – żeby czegoś się dowiedzieć, ale przede wszystkim, żeby sobie popatrzeć. Takie życie… „AudioPhile” było pismem luksusowym, podobnym w sposobie przygotowania makiety i druku do pism poświęconym zegarkom, jachtom, architekturze i wnętrzom z górnej półki. Było drogie w przygotowaniu i pewnie dlatego z jego ukazywaniem się były co jakiś czas kłopoty. Nieprzypadkowo kosztuje obecnie niemal 20 euro za egzemplarz. Takich problemów zdaje się nie mieć inne tego typu pismo, wydawane po drugiej stronie globu, drukowane na prasach stojących do góry nogami i czytane na tak samo obróconych komputerach, australijski magazyn „Audio Esoterica”. Pismo wydawane jest przez dwumiesięcznik „Hi-Fi and Sound+Image”, wchodzący w skład grupy wydawniczej AVHub i jest jednym z ładniejszych pism audio, obok „Image Hi-Fi”, wspomnianego „AudioPhile” oraz „TONEAudio”. Pismo wydawane jest w formie drukowanej, a ten sam materiał w formie pdf można kupić na platformie Zinio, gdzie kosztuje niecałe 7 dolarów australijskich (AUD). Jego redaktor naczelny, pan Edgar Kremer zgodził się z nami porozmawiać i powiedzieć parę słów o sobie i o swoim piśmie. WOJCIECH PACUŁA: Proszę opowiedzieć nam o sobie. Po mieczu, tj. od rumuńskiej strony mojej rodziny, mieliśmy wujka, który był znanym dyrygentem i który prowadził największe orkiestry świata, w tym Baltimore Symphony Orchestra, Houston Symphony; był również kierownikiem muzycznym New York City Opera. Jego częste wizyty w Australii, w czasie których dyrygował Sydney Symphony Orchestra otwarły we mnie ciekawość i wpłynęły na moją wrażliwość związaną z muzyką klasyczną, a czasem uspokajało to nawet moje ciągoty za wywrotowym rockiem i punkiem. Po kądzieli, tj. po urugwajskiej stronie mojej rodziny, mieliśmy ludowych muzyków i poetów, którzy ilustrowali życie i przeciwności losu, jakie spotykały kolejne generacje zwyczajnych ludzi żyjących z roli. Ten konglomerat muzyczny i duchowy mojej rodziny spowodował, że jako nastolatek byłem żarliwym fanem muzyki, pisząc również wiersze i krótkie opowiadania. Przeznaczenie sprawiło, że po skończeniu szkoły filmowej pracowałem w firmie zajmującej się organizowaniem imprez oraz produkcją filmową. Wkrótce potem firma zmieniła strukturę, a ja – kierowany kramerowym muzycznym przeznaczeniem – przez czysty przypadek wylądowałem w dziale zajmującym się obsługą sprzętu scenicznego. Cóż za okazja! Zajęcie, w którym muzyka była na liście „do zrobienia” niemal codziennie! I to w większości muzyka akustyczna (lub czujnie nagłośniona przez wysokiej klasy system nagłośnieniowy), która okazała się trudną do przecenienia szkołą, pozwalającą docenić czystość dźwięku, dokładną rozdzielczość i realistyczną ekspresję dynamiczną. Te trzy elementy są, jak dla mnie, najważniejszymi elementami w ocenie dźwięku klasy high-end, choć oczywiście nie neguję, że i inne aspekty są również istotne. I nawet na tak zaawansowanym etapie mojego audiofilskiego życia, kiedy te trzy elementy się ze sobą spotykały, doświadczałem momentów epifanii, a na rękach pojawiała się gęsia skórka, wywołana przez emocjonalny aspekt muzyki. Chociaż w ciągu dnia byłem inżynierem dźwięku w świecie pro, w nocy pożerałem oczywiście „Stereophile’a”, pochłaniałem „The Absolute Sound”, miałem biesiadę z „Hi-Fi News” itd., poszerzając moją wiedzę i starałem się żeglować po ekscytujących wodach konsumenckiego high-endu. Jakieś 10 lat temu, doprowadzając rzecz do końca, kiedy sprzedałem moją firmę, będąc już doświadczonym dziennikarzem audio, życie postawiło mnie w miejscu, w którym jestem obecnie – na stanowisku dziennikarza australijskiego magazynu „Hi-Fi and Sound+Image”. Wisienką na torcie było zaproponowanie mi stanowiska redaktora naczelnego, właśnie uruchamianego, magazynu „Audio Esoterica”. Propozycje przyjąłem :) Ilu twoje pismo ma czytelników? Kto jest wydawcą „Audio Esoterica”? „Audio Esoterica” jest miesięcznikiem? 
Powiedz nam proszę o magazynie „Audio Esoterica” – jak to się zaczęło, dlaczego i jaki jest cel tego wydawnictwa? Mając to w głowie zaraziłem wydawców pomysłem (jak mi później powiedziano, myśleli o czymś podobnym już wcześniej) powołania do życia wysokiej jakości publikacji, wydawanej na błyszczącym papierze, stylizowanej na coś w rodzaju „coffee table book” z pięknymi zdjęciami produktów i tekstami najlepszych profesjonalnych dziennikarzy w Australii. AE jest jednocześnie drukowanym magazynem i magazynem wydawanym w internecie – za obydwie edycje trzeba zapłacić. Myślisz, że to lepsze rozwiązanie niż darmowe wydawnictwo internetowe? |
W jaki sposób przeprowadzasz testy, tj. jakie są rządzące nimi zasady? Co starasz się osiągnąć w swoim systemie audio? 
Jak twoim zdaniem przedstawia się w tej chwili rynek high-end – ma przed sobą przyszłość? A jakie w takim razie były twoje początki ze sprzętem stereo? Igła opadała więc kolejne płyty tworzące na melanż muzyczny – od Led Zeppelin do Elvisa, od Charlesa Aznavoura do Piaf itd… Gęsia skórka, łzy, przyjemność, uniesienie… Później, kiedy miałem już -naście lat, wymogłem na rodzicach sensowny system stereo, żebym mógł doświadczać muzyki tak, jak powinna być doświadczana. Wtedy jeszcze tego nie wiedziałem, ale stawałem się entuzjastą audio. Po prostu nie byłem jeszcze członkiem tego ekskluzywnego klubu… póki co. Jakiej muzyki słuchasz w wolnym czasie? Przy okazji podrzuć proszę 10 albumów muzycznych, na które powinni zwrócić uwagę czytelnicy „High Fidelity”. Opisz proszę swój system audio.
Ten miks komponentów daje system, który idzie po linie rozpiętej pomiędzy analityczną precyzją narzędzia, co jest fundamentalnym wymogiem dla urządzeń, z którymi przeprowadza się testy i wciągającym emocjonalnie nacechowanym instrumentem muzycznym, którego jedynym celem jest służyć muzyce. 
Dziękujemy!  W cyklu „THE EDITORS” ukazały się:
|
udio to obszar, w którym spotyka się kilka dziedzin ludzkiej działalności: muzyka, sztuka jej rejestrowania i odtwarzania. W tej ostatniej równie dużą rolę pełnią: wiedza techniczna, wrażliwość muzyczna oraz dbałość o projekt plastyczny. Szczególnie kontrowersyjny jest, a raczej – był, ten ostatni aspekt. Nie ma on bowiem wpływu na jakość reprodukowanego dźwięku i jako taki uznawany był przez hardkorowych audiofilów za nadmiarowy, a więc zbędny. Czarne pudło z pokrętłami, guzikami, przełącznikami, byle się nie rozpadło w drodze do właściciela, miało wystarczająco spełniać swoją rolę absolutnie, uwalniając przeznaczone na design i zabiegi okołoprojektowe, pieniądze.
 |
strona główna | muzyka | listy/porady | nowości | hyde park | archiwum | kontakt | kts
© 2009 HighFidelity, design by PikselStudio,
serwisy internetowe: indecity