o drugie moje spotkanie z kablami Live Cable. Aż trudno uwierzyć, ale minęło już cztery i pół roku od testu kabla sieciowego Signature, poprzednika Signature Powercord. Od tamtego czasu firma znacząco się rozrosła, co widać chociażby po obszernej ofercie.
Teraz firma Live Cable oferuje pełen asortyment w kilku seriach: Xtreme, Orbit, Signature, S.P.C., S.P.A. oraz Premium. W każdej z nich mamy kable sieciowe, listwy sieciowe, interkonekty analogowe (RCA, XLR), jak również cyfrowe (RCA, USB), a wreszcie kable głośnikowe.

A przecież powstała ona jako wynik fascynacji dźwiękiem człowieka, który swoją karierę zbudował na czymś zupełnie innym. Pracował bowiem jako doradca firm, dużych koncernów, a także rządu. Jak mówił przy okazji poprzedniego testu, zaczął od kabli sieciowych, ponieważ żaden z dostępnych kabli sieciowych nie dawał mu 100% satysfakcji. Jak czytamy na stronie internetowej: „Wszystkie kable sieciowe, które miałem poprzednio, do pewnego momentu dawały dobre rezultaty, nie było to jednak to, czego szukałem”.

Zdecydował się więc wykonać kabel sieciowy samodzielnie, dla siebie. Kupił wszystkie kable wiodących firm, jakie miał możliwość i zaczął analizować ich dźwięk w relacji do budowy – począwszy od niedrogiego van den Hula, skończywszy na kosztownej Valhalli Nordosta. Kiedy efekty okazały się obiecujące, zaczął swoje kable sprzedawać. Tak zrodziła się firma Live Cable.

PETER SLUITER
Właściciel, konstruktor

WOJCIECH PACUŁA: Powiedz proszę, jak zmienił się kabel Signature, czym różni się od tego, który testowałem w 2011 roku?
PETER SLUITER: Po pierwsze, używamy teraz innych przewodników, to srebro o wysokiej czystości i długich kryształach. W każdym kablu znajdziesz 20 nitek, każda o średnicy fi 0,5 mm. Z dwudziestu nitek skręcamy cztery przewody, a cztery pozostałe pozostawiamy dla masy. Te cztery przewody są następnie plecione w sposób, który samodzielnie opracowaliśmy – w ich centrum biegnie przewodnik masy. Dwa biegi połączone są z pinem dodatnim, a dwa z ujemnym, co daje całkowity przekrój fi 3 mm dla każdego z nich.

A jak wygląda ekran?
Całość owijana jest dwiema warstwami specjalnej bawełny, na którą przychodzą dwie warstwy plecionki wykonanej z cynowanej miedzi – to ekran. Ważna jest dla nas również kontrola wibracji. W tym celu zastosowaliśmy rurkę o dość dużym przekroju, zamkniętą z obydwu stron, która pomaga w minimalizacji drgań na całej długości kabla. W środku tej rurki stosujemy dodatkowy materiał antywibracyjny. Na końcach umieściliśmy materiał o nazwie POM (stosowany przez różne firmy do produkcji gramofonów – przyp. red.), który absorbuje drgania przekazywane przez rurkę. POM pomaga nam również ładnie całość wykończyć.

Poprzednim razem byłem pod wielkim wrażeniem wykonywanych przez ciebie wtyków – teraz jest to częściej spotykane, ale wówczas było novum. A jak jest teraz?

Podobnie jak poprzednio, tak i teraz obudowy wtyków wykonane są przez nas samodzielnie z pojedynczych kawałków aluminium – pomagają chronić tę część kabla przed zakłóceniami.

To wcale nie zdarza się tak często, ale jednak – wygląd produktu, odzwierciedlający podejście konstruktora do swojej pracy, wiąże się z dźwiękiem, jaki produkt proponuje. Jak mówię, to nie jest reguła, ale powtarza się to na tyle często, że można mówić o pewnej prawidłowości.
Kabel sieciowy Live Cable jest takim właśnie produktem. Jego elegancki, dopracowany w szczegółach wygląd doskonale zgadza się z tym, co usłyszymy podpinając go do systemu. Modyfikuje on brzmienie w kierunku klasy, wyrafinowania i ogłady.

Słychać to przede wszystkim na wysokich tonach. Nawet nie znając jego budowy, wskazałbym na wysokiej klasy srebro w roli przewodnika. Góry jest bowiem dużo, nigdy nie jest ona wycofana, ani zawoalowana. Ale też jej atak jest wygładzony, delikatniejszy niż z kablami miedzianymi, których używam, ale i ze srebrno-złotym kablem Crystal Cable.

Jednoczesna gładkość i dźwięczność dają coś, czego potrzebuje wiele systemów. Tracimy w ten sposób część rozdzielczości – ostatecznie w nagraniach jest sporo „brudu” – ale zyskujemy w zamian elegancję, której szukamy zmieniając elektronikę, źródła i kolumny.

W porównaniu z kablami sieciowymi z podstawowego i średniego zakresu cenowego Signature Powercable jest jak arystokrata wśród parweniuszy – przerasta ich o głowę. I nawet jeśli parweniusz zaopatrzy się w drogie, modne ubrania, jeśli podszkoli umiejętności towarzyskie, to prędzej czy później wyjdzie z niego prostak.
Testowany kabel nigdy do tego by nie dopuścił. Z dowolną płytą pokazuje te same przymioty, gra gładko, dźwięcznie i bardzo przyjemnie. Z płytami, na których zastosowano dużą kompresję, wygładza niesforne sybilanty. Ale nie wycofuje góry, powiedziałbym nawet, że jest jej nieco więcej niż z kablami Acrolinka i Harmonixa.

Cały przekaz jest też nieco bardziej zdystansowany niż z Harmonixem. Ten ostatni używany jest do masteringu płyt XRCD w studiach JVC głównie ze względu na jego bezpośredni dźwięk i namacalność – rzeczy znane właśnie z takich wersji srebrnych krążków. Live Cable jest bardziej zdystansowany. Wszystko jest z nim bardziej wyważone, nawet wtedy, gdy – jak na płycie George’a Michaela – producenci chcieli uzyskać jak najbardziej ofensywne brzmienie. Powercable tego nie zatraca, doskonale słychać, że utwór Amazing powstał z myślą o parkiecie tanecznym i klubach. Ale też wygładza to, co jest lekko przesadzone, tj. lekkie przesterowanie średniego i wyższego basu.

Ten ostatni jest lekko wycofany. Myślę, że w znacznej mierze właśnie ten element kształtuje charakter kabla. Dostajemy bowiem dźwięk bardziej uniwersalny, bardziej „naturalny”, jeśli tak można powiedzieć. Techniki studyjne, przede wszystkim blisko ustawione mikrofony w „suchym” pomieszczeniu, powodują, że wolumen instrumentów rośnie, są one nie do końca proporcjonalne. Live Cable to odwraca, nieco oddala przekaz od nas, w pewien sposób współuczestnicząc w masteringu płyt. I to nie tylko cyfrowych – bardzo podobnie było z czarnymi krążkami.

Podsumowanie

Postęp, jaki udało się uzyskać Peterowi Sluiterowi pomiędzy kablem, który kiedyś testowałem i Signature Powercable jest niesamowity. Z bardzo dobrego, udanego produktu przeszedł na produkt znakomity, wyrafinowany. Jak każdy, tak i ten ma cechy własne, które trzeba wziąć pod uwagę przed zakupem. Dostajemy z nim niebywale gładki, gęsty, przyjemny dźwięk z dużą zawartością wysokich tonów. Są one jednak przyjemniejsze niż z wieloma kablami, w których są wycofane. Barwa jest bardzo przyjemna. Prezentacja jest cofnięta za linię głośników, przez co tzw. „namacalność” jest zredukowana. Nie każdy jednak ją lubi – dla nich Live Cable Signature Powercable będzie pięknym dopełnieniem systemu.

Ponieważ korzystam na co dzień, zarówno do własnych odsłuchów, jak i do testów, z wielu kabli sieciowych, porównanie musiałem rozbić na kilka części. W teście podaję jednak zbiorcze, wydestylowane z tych sesji, informacje.

Kabel porównywany był w teście odsłuchowym A/B/A, ze znanymi A i B. Jako kable odniesienia posłużyły:

• Acrolink Mexcel PC-9500,
• Crystal Cable The Absolute Dream,
• Harmonix X-DC350M2R Improved-Version,
• Oyaide Tunami GPX-R V2.

Urządzeniami zasilanymi były: odtwarzacz Ancient Audio Lektor AIR V-edition, końcówka mocy Solution 710 oraz wzmacniacz zintegrowany elinsAudio Concerto. Kable wpięte były do listwy Acoustic Revive RTP-4EU Ultimate oraz Oyaide MTS-4e.

Live Cable okazały się łatwe w codziennym użytkowaniu, przede wszystkim dzięki giętkim końcom. Ale i grubsza część układała się całkiem nieźle. Podkreślić należy bardzo dobre pasowanie wtyków IEC – zarówno do gniazd Furutecha, jak i „no name”.

Live Cable wykonuje swoje produkty niezwykle rzetelnie i solidnie. Co więcej, pomimo ręcznej roboty, niewielkiego wolumenu produkcji, każdy kolejny wygląda tak samo. A dochodzi do tego ciekawie dobrany kolor. Signature oznaczono fioletem. Fioletowa jest siateczka okrywająca cały kabel, takie są siateczki chroniące zakończenia z POM-u przed porysowaniem i taki, bardzo intensywny, kolor mają też jedwabne woreczki zakładane na wtyki. Bardzo mi się taka dbałość o szczegóły podoba – tego typu elementy są czymś w rodzaju „biżuterii”. Mają nie tylko dobrze grać, ale i wyglądać.

Kabel jest gruby, jego średnica w grubszej części wynosi 28 mm. Pomimo to jest bardzo giętki i łatwo się go układa w systemie. Tym bardziej, że część wychodząca z rurki tłumiącej drgania jest cieńsza i jeszcze bardziej giętka. Kabel jest dość ciężki, nie nadaje się więc do lekkich produktów.
Rurka o której mówił Peter, zakończona jest dość długimi terminalami, wykonanymi z czarnego materiału POM (polyoxymethylene). Ma on bardzo dobre własności mechaniczne, łatwo się go obrabia i ładnie wygląda. To powody, dla których po materiał ten chętnie sięgają producenci gramofonów, jak Clearaudio (Ovation) i Transrotor (Dark Star).

O przewodnikach Peter mówił już w mini-wywiadzie. Powtórzmy jednak, dla jasności: to 20 nitek ze srebra o wysokiej czystości i długich kryształach, każda o średnicy fi 0,5 mm. Z dwudziestu nitek skręcono cztery przewody, a cztery pozostałe pozostawiono dla masy. Te cztery przewody są następnie plecione w sposób, który firma samodzielnie opracowała – w ich centrum biegnie przewodnik masy. Dwa biegi połączone są z pinem dodatnim, a dwa z ujemnym, co daje całkowity przekrój fi 3 mm. Na to nakładane są dwie warstwy bawełny, a następnie dwa ekrany z miedzianej, cynowanej plecionki. Całość wsadzana jest w rurkę tłumiącą drgania.

Wtyki sieciowe są modyfikowane przez Petera. Zaczynają jako wysokiej klasy wtyki z rodowanymi stykami, do których wykonywane są nowe obudowy. materiałem jest wysokiej klasy aluminium, frezowane z jednego kawałka na maszynach CNC. Wszystkie połączenia wykonano za pomocą śrub.

CHCESZ WIEDZIEĆ WIĘCEJ? SZYBCIEJ?
DOŁĄCZ DO NAS NA TWITTERZE: UNIKATOWE ZDJĘCIA, SZYBKIE INFORMACJE, POWIADOMIENIA O NOWOŚCIACH!!!