o łączy ogromne, dwuczęściowe monobloki Model 925 Jeffa Rowlanda i maleńki wzmacniacz stereo Model 125 tejże firmy? Wbrew pozorom bardzo dużo. Elementem, który narzuca się sam przez siebie jest piękna ścianka przednia z „diamentowym” laserunkiem. To, czego nie widać od razu, a czego front jest przedłużeniem to fantastyczna obudowa. Amerykanie wykonują je u siebie w fabryce w Colorado Springs (gdzie mieszka państwa i mój przyjaciel, John Zurek, czytaj TUTAJ) z aluminiowego kęsa, frezując w nim komory pod elektronikę i otwory na złącza. Całość od spodu zamykana jest aluminiową płytą. Aluminium to nie byle jakie, bo stosowana w technice lotniczej szlachetna odmiana 6061-T6.

To na zewnątrz. W środku jest jednak podobnie. Najdroższy i najtańszy w ofercie tego producenta wzmacniacz korzystają z techniki, która jeszcze dziesięć lat temu uważana była za nieszkodliwe dziwactwo, a jej miejsce było, co najwyżej, w tanich urządzeniach, najlepiej przenośnych. Mowa oczywiście o klasie D, w której pracują tranzystory końcowe (więcej o klasie D w artykule Moja prywatna historia audio autorstwa pana Shirokazu Yazaki, czytaj TUTAJ). W tego typu konstrukcji są one albo całkowicie włączone (jeden), albo wyłączone (zero). Ze względu na zero-jedynkową naturę nazywane są często „cyfrowymi”, choć to nie zawsze jest prawda. O tym, czy to wzmacniacze cyfrowe, czy analogowe decyduje sposób prowadzenia sygnału i jego obróbka, a nie sposób pracy tranzystorów na wyjściu.

Jeff Rowland korzysta z analogowych modułów firmy Bang & Olufsen z serii ICEPower. Poprzednik Modelu 125, Model 102, produkowany w latach 2007-2012, wyposażony był w moduły 200ACE. Jego następca, Model 125 jest mocniejszy, zamiast 100 W na kanał (przy 8 Ω), oddaje 125 W i ma nowsze moduły B&O na pokładzie.
Końcówki ICE to systemy „zamknięte”, tj. na jednej płytce jest wzmacniacz mocy i impulsowy zasilacz, objęte sprzężeniem zwrotnym wraz ze wzmacniaczem, co pozwala korygować działanie obydwu tych modułów. To układ niezbalansowany. Skąd więc w Modelu 125 zaledwie jedno wejście – zbalansowane?

Pan Rowland mocno wierzy w zalety transmisji sygnału w torze symetrycznym (zbalansowanym). Ale niekoniecznie we wzmacnianie go w ten sposób. To ma sens – z mojego doświadczenia wynika, że zbudowanie supersymetrycznego urządzenia, a jedynie takie wykonanie gwarantuje zalety bez wad, jest niezwykle trudne, o ile w ogóle możliwe. Dlatego zawsze, jeśli to tylko możliwe, łączę urządzenia kablem RCA – brzmi to dla mnie lepiej, bardziej naturalnie.
Żeby jednak połączyć niezbalansowane układy zbalansowanym łączem trzeba nam sygnał na wyjściu jednego poddać symetryzacji, a na wejściu drugiego zdesymetryzować. W urządzeniach Jeffa Rowlanda robi się to w sposób pasywny, w transformatorach Lundhala, gwarantujących idealną symetrię.

Wspólne dla 925 i 125 są też gniazda głośnikowe, niby szczegół, ale pokazujący przywiązanie do szczegółów, niezależnie od ceny produktu. To specyficzne, wykonane z rodowanej miedzi zaciski Cardasa, przygotowane dla wtyków widełkowych, które są w nim zakręcane jednym, dużym pokrętłem. W zaciskach tych obydwie widły są dociskane z dokładnie tą samą siłą.

Model 125 jest stereofonicznym wzmacniaczem mocy, oddającym 125 W przy 8 Ω i 250 W przy 4 Ω, co bardzo dobrze świadczy o jego wydajności prądowej. Przygotowano go jednak do jeszcze innych zadań. Na ściance tylnej mamy mały przełącznik BTL, dzięki któremu zamieniamy wzmacniacz stereofoniczny niezbalansowany w monofoniczny, zbalansowany, oddający przy 8 Ω aż 500 W! Uboczną zaletą takiego działania jest całkowite odseparowanie lewego i prawego kanału, które są teraz wzmacniane w osobnych monoblokach. Można więc najpierw kupić jeden wzmacniacz 125, a potem, jeśli ktoś tego zapragnie, kupić drugi. Wzmacniacze testowane były zarówno w trybie stereofonicznym, jak i zbridżowanym (zmostkowanym).

Nagrania użyte w teście (wybór)

• Zapach psiej sierści, soundtrack, muz. Włodzimierz Nahorny, GAD Records GAD CD 019, „Limited Edition 500 Copies”, CD (2014).
• Billie Holiday, Billie Holiday, Clef/UMG Recordings UCCV-9470, „David Stone Martin 10 inch Collector’s Selection”, CD (1954/2013).
• Cream, Disraeli Gears, Polydor/Universal Music LLC UICY-40023, Platinum SHM-CD (1967/2013).
• Depeche Mode, Ultra, Mute/Sony Music Labels, Blu-spec CD2, (2007/2014).
• Jerzy Milian Trio, Bazaar, Polskie Nagrania “Muza”/GAD Records GAD CD 017, „Polish Jazz vol 17”, CD (1069/2014).
• Leonard Cohen, Popular Problems, Sony Music Labels SICP-4329, CD (2014).
• Robert Kanaan, Continuum, Soliton SL 383-2, CD + pliki WAV 24/44,1 (2014).

Japońskie wersje płyt dostępne na

Oczekiwania związane z dźwiękiem są w dużej mierze powiązane z tym, co widzimy. Nie uciekniemy od tego: jeśli przed nami stoi niewielkie urządzenie, oczekujemy równie niewielkiego dźwięku. Może i precyzyjnego, wycyzelowanego, ale raczej małego niż dużego. To uprzedzenie nie wzięło się znikąd, rozmiar w audio ma znaczenie, nie jest jednak czymś nie do ruszenia, jest tylko założeniem.
Weźmy taki Clones Audio i25, wzmacniacz zintegrowany wielkości, czy ja wiem, powiedzmy że pękatego kufla na piwo. To maleństwo zaskakuje na każdym kroku i znam systemy, w których jest najtańszym elementem, tańszym nawet niż jego kabel zasilający. A to dzięki pełnemu, dużemu dźwiękowi.

Myślę, że podobnie może się zdarzyć z Modelem 125. Urządzenie waży 3,5 kg, jest wielkości paczki płatków śniadaniowych, i to raczej w rozmiarze europejskim niż amerykańskim, nie zajmuje więc zbyt wiele miejsca na półce. I nawet jeśli ustawimy dwa, jeden na drugim, wciąż będzie wyglądał raczej „uroczo” niż „zabójczo”.
W jego przypadku powtarza się jednak ta sama sytuacja, co z Clones, tyle że posunięta jeszcze dalej. Dostajemy bowiem dźwięk pełny, dźwięk z rozmachem, dźwięk gęsty i gładki. Jeff Rowland potrafi ukazać duży wolumen dźwięków, szczególnie jeśli te są ustawione przez realizatora na pierwszym planie, zaraz z przodu. 125-tka odda wówczas ich namacalność i dynamikę, jak znacznie droższe wzmacniacze (a i to nie wszystkie).

Pomaga w tym kształtowanie dźwięku, z jakim mamy do czynienia. Gęsty i pełny, ale i gładki, jedwabisty. Gęstość, zwarcie, wypełnienie, plastyka – to mamy zawsze i z każdym nagraniem. Wzmacniacz traktuje sygnał wejściowy tak, jakby postawił przed sobą zadanie jego „kondycjonowania”, tj. uładzenia, ogarnięcia wszystkiego w jednym, szybkim spojrzeniu. Zarówno materiał z płyty Łóżko Maanamu, Oxygene Jarre’a ze złotej edycji Mobile Fidelity, jak i genialna Still Pete’a Sinfielda (która właśnie wychodzi na Platinum SHM-CD), wszystkie, jedna po drugiej, zabrzmiały ekspansywnie, mocno i gęsto.

A przy tym łagodnie. To jedna z cech większości wzmacniaczy pracujących w klasie D, a która w Modelu 125 pociągnięta została jeszcze krok dalej. Jedwabistość dźwięku jest wręcz nieprzyzwoita. Żaden chropawy „paproch” się przez wzmacniacz nie przedrze, wszystko zostanie poprawione. Jeśli mamy mocne uderzenia blach, jak w A Distorsion of Love Patricii Barber, albo mocniejszą trąbkę, jak na płycie Billie Holiday, to, co pojawi się w kolumnach będzie ładniejsze, przyjemniejsze. Nawet zmasakrowany głos Cohena z jego ostatniej płyty Popular Problems, bardzo chrapliwy i skompresowany, wydawał się przypominać starsze płyty tego artysty.

To na tej płycie uderzyło mnie coś, co potem powracało z każdą kolejną; raz usłyszane pozostawało. Chodzi o niesamowitą łatwość, z jaką wzmacniacz pokazywał plany i różnicował dźwięki o różnej barwie i intensywności. Delikatne dotknięcia w klawisze keyboardów Leonarda Patricka, współkompozytora niemal wszystkich utworów na płycie Cohena, były ładne i zaskakiwały obecnością, intensywnością. Nawet, jeśli były ledwie słyszalne. Urządzenie kształtuje dźwięk w taki sposób, że ma się wrażenie fizycznej, intensywnej obecności instrumentów. Jest w nich jakaś zwinięta „obecność”. Zupełnie inaczej niż w większości innych wzmacniaczy za te pieniądze.

Balans tonalny przesunięty jest w kierunku średniego basu. Góra pasma jest mocna, nie wydaje się wycofana. A jednak tak zostanie odebrana, ze względu na wygładzenie ataku. Jego czoło nie jest wyraźne i jednoznaczne, a zaokrąglone. To dlatego dźwięk ma miękki charakter. Dzięki wysokiej mocy dźwięk jest zwarty, nie rozmiękczony, a jednak owa miękkość jest pierwszym, co przychodzi na myśl po podłączeniu wzmacniacza Rowlanda do kolumn. I nie ma znaczenia, z jakimi kolumnami go skojarzymy.

MODEL 125 x 2 (BRIDGE MODE)

Zmiana trybu pracy końcówki z klasycznego push-pullu na tryb mostkowy przynosi zmiany trudne do przewidzenia. W zależności od topologii, wykonania, techniki wyniki mogą być krańcowo różne. W przypadku Modelu 125 wynik jest bardzo interesujący: dostajemy dokładnie to samo, co z pojedynczym ‘125’, ale wszystkiego jest WIĘCEJ.

Dźwięk robi się jeszcze gęstszy i jeszcze większy. Bas jest lepiej definiowany, a dźwięki mają głębszą bryłę. Najważniejszą zmianą jest oddanie do dźwięków czegoś w rodzaju „powietrza” za nimi. Ale nie pustego, a wypełnionego treścią, jakby za jego pomocą dźwięki podstawowe nabierały wyrazu.
Mocniejszy jest bas. I niższy. I głębszy. Wyższa moc rzadko się na coś takiego przekłada, to mit. W tym przypadku mamy jednak dokładnie to – mocniej, głębiej, masywniej. Wszystko urasta do większego wydarzenia, bardziej przypominającego koncert.


Trochę przy tym tracimy na subtelności, jaką daje pojedynczy ‘125’. Teraz dźwięk, choć wciąż miękki, aksamitny, jest bardziej jednoznaczny. Nic się właściwie nie zmienia, poza tym, że instrumenty są bliżej i są jednoznaczniej definiowane. Słuchając wzmacniacza w tym trybie trudno się na powrót przyzwyczaić do pojedynczego Modelu 125. Świetne jest jednak to, że kupując jeden wzmacniacz dostajemy wszystko to, co możemy mieć z dwoma. Tylko trochę mniej. Dodanie drugiego jest świetnym apgrejdem, który możemy wykonać w dowolnej chwili.

Podsumowanie

Trudno się oprzeć urokowi Modelu 125. To maleństwo – zarówno solo, jak i w towarzystwie drugiego takiego samego – ma charakterystyczny dźwięk. Miękki, aksamitny, z mocnym, pełnym dołem. Selektywność nie jest wysoka, a rozdzielczość przejawia się w bardzo dobrym różnicowaniu dynamiki i barw, a nie w dużej ilości szczegółów. Tych nie jest zbyt dużo, a jeśli są, to jedynie jako część czegoś większego,, nigdy osobno. Wzmacniacze nie lubią niskich impedancji, wyższa średnica staje się z takimi kolumnami trochę jednostajna, traci plastykę. Można ich słuchać głośno i zawsze otrzymamy piękną, aksamitną głębię z czarnym tłem. Po prostu nie można się mu (im) oprzeć/

TEMNÉ SLUNCE, soundtrack muz. Martin Kratochwíl & Jazz Q GAD Records GAD CD 018 „Limited Edition 500 Copies”, CD (2014)

Nagrania z roku 1980, przypomniana ostatnio (14.07.2014) przez GAD Records płyta z muzyką do „kontrowersyjnego, intrygującego filmu science-fiction”, jak czytamy w materiałach wydawcy, napisana została Martina Kratochvíla, lidera grupy Jazz Q. Ciemne słońce to ekranizacja wydanej w dwudziestoleciu międzywojennym powieści Karela Čapka Krakatit. Opowiada ona historię wynalazcy ultraniebezpiecznego materiału wybuchowego, który ze wszelkich sił stara się ukryć jego formułę przed wielkimi tego świata, by nie doprowadzić do totalnej zagłady.

Filmowa adaptacja Otakara Vávry przenosi fabułę książki do naszpikowanej elektroniką i tajnymi agentami rzeczywistości zimnej wojny.

Muzyka ta całkowicie odbiega od tego, co Kratochvíl robił ze swoim zespołem. Podstawą są analogowe syntezatory, tworzące gęstą atmosferę , „unikatowy mariaż funku, fusion i zimnej, chwilami atonalnej elektroniki”. Muzyk do jej nagrania użył piano Fender Rhodes oraz syntezatory Minimoog, ARP Omni i Oberheim FVS-1. Materiał nagrał w Pradze w trzech podejściach: w 1979 oraz dwa razy w 1980 roku.
Materiał został zremasterowany z oryginalnych taśm w obecności kompozytora, a 28-stronicowa książeczka zawiera obszerny tekst o powstawaniu albumu (po polsku, angielsku i czesku), unikatowe zdjęcia i memorabilia. Świetnym pomysłem jest rozpoczęcie od tekstu w języku czeskim.

Drobnym niedomówieniem wydaje mi się tylko pozostawienie opisów zdjęć we wszystkich wersjach jedynie w języku angielskim. Zabrakło mi również informacji dotyczących przebiegu restauracji materiału, nie ma nawet słowa o tym, kto jest odpowiedzialny za remastering i jak został on wykonany. W przypadku takich płyt sposób, w jaki zostały przygotowane to część zamysłu artystycznego.

To pierwszy album z soundtrackiem w GAD Records. Liczba płyt jest minimalna, to tylko 500 sztuk. Dostajemy więc płytę wytłoczoną lepiej niż płyty XRCD i K2, dla których zakłada się wytłoczenie maksymalnie 2000 sztuk, dbając o idealne wytłoczenie każdej odbitki.
Nie wiem, na ile przekłada się to na dźwięk, ale wiem jedno: ten jest znakomity. Remastery jeszcze parę lat temu były w dużej mierze próbą zniszczeni amuzyki, często udaną. Skompresowane, wyżyłowane, wyostrzone, nie miały nic wspólnego z wydaniami oryginalnymi i tym bardziej z tym, co jest na taśmie. Chodziło o to, aby było „głośniej”, „czyściej” i „bardziej dynamicznie”. Wychodziła z tego karykatura, skutecznie zniechęcająca do słuchania.

Reedycje GAD Records są inne. Jak gdyby zarówno pan Wilczyński, właściciel, jak i muzycy oraz realizatorzy naprawdę słyszeli, co robią. To – zapewniam – rzadkość. Dźwięk soundtracka jest gęsty, pięknie modelowany, plastyczny i nasycony. Jest również wieloplanowy – to nie cienki „świstek”, a wieloplanowe wydarzenie.
Równie fajnie przygotowano materiał zespołu Jazz Q. Instrumenty mają wagę, nie są płaskie dynamicznie. Balans całości wyraźnie ciąży ku dołowi, ale to dobrze, wydawało mi się, że w krajach RWPG z czasów Zimnej Wojny tak dobrze się nagrywało. Myliłem się i to nie po raz pierwszy: pierwszy raz zwiesiłem głowę z podziwu w czasie testu gramofonu TechDAS Air Force One, podczas osłuchu płyt grup 2 Plus 1 i Bajm (odpowiednio, 1978 i 1986 rok). Płyta Ciemne słońce jest równie efektowna i aż żal, że nie otrzymała szansy na winylu, do którego materiał zremasterowano by w torze analogowym. Tu i teraz mała blaszka daje równie wiele radości.

Jakość dźwięku: 9/10

ZAPACH PSIEJ SIERŚCI, soundtrack
muz. Włodzimierz Nahorny
GAD Records GAD CD 019
„Limited Edition 500 Copies”, CD (2014)

Premierę na CD płyta z soundtrackiem do filmu Zapach psiej sierści miała 20.10.2014, choć nagrana została w 1980 roku, a film został zaprezentowany rok później. Zapach… był ostatnim filmem Jana Batorego, reżysera znanego z takich filmów, jak O dwóch takich, co ukradli księżyc (1962) oraz Karino (1976). Muzykę skomponował Włodzimierz Nahorny, polski muzyk jazzowy, saksofonista, kompozytor. Jego najbardziej znanym tematem jest Jej portret, który w Opolu zaśpiewał Bogusław Mec i tym samym ją unieśmiertelnił.

Z materiałów wydawcy: „Ostatni film Jana Batorego to kino na pograniczu filmu obyczajowego i sensacji. Polski rzeźbiarz, spędzający w Bułgarii urlop (w tej roli Roman Wilhelmi), podrywa niemiecką studentkę Heidi (Izabela Dziarska), przechwytuje przypadkiem na szlak przemytu narkotyków i stara się z tej sytuacji wyciągnąć jak najwięcej dla siebie. Moralnym dylematom głównego bohatera (czy raczej ich brakowi) towarzyszy niepowtarzalna muzyka Włodzimierza Nahornego, który połączył swoją lekkość w pisaniu przejmujących, lirycznych tematów (pamiętacie Jej portret?) z elektrycznymi gitarami, pianem Fendera i godnym Andrzeja Korzyńskiego suspensem.”

Kompozycje Nahornego wykonała Orkiestra Polskiego Radia pod batutą kompozytora. Płyta Zapach psiej sierści zawiera kompletną ścieżkę dźwiękową z filmu, zremasterowaną z oryginalnych taśm i uzupełnioną o siedem dodatkowych utworów – są wśród nich utwory odrzucone przez reżysera na etapie montażu oraz alternatywne wersje wybranych tematów. Wydanie uzupełnia książeczka ze szkicem na temat muzyki i oryginalnymi fotosami z filmu. Całość jest po prostu świetna. Płyta ma limitowany nakład 500 sztuk.

Mam wrażenie, że Zapach… przygotowała ta sama ekipa, co Ciemne słońce, albo przynajmniej pod tym samym kierownictwem. Wszystko, co napisałem powyżej, tyczy się również tego wydawnictwa: gęsto, aksamitnie, kolorowo, wieloplanowo. Ponieważ mamy do czynienia z instrumentami granymi na żywo, lepiej słychać, jak ładnie oddano wolumen dźwięku, wielkość instrumentów. Każde uderzenie ma tutaj podbudowę czegoś za nim. Jakby harmoniczne rzeczywiście budowały dźwięk podstawowy, a nie były czymś osobnym. Świetnie uchwycono plany, ze smykami pod spodem i fortepianem na wierzchu – pięknie! To jedna z lepszych reedycji płyt, z jakimi ostatnio miałem do czynienia.

Jakość dźwięku: 9-10/10
RED Fingerprint

gadrecords.pl

Wzmacniacz Model 125 może pracować w trybie stereofonicznym lub, po zmostkowaniu, jako monoblok. Przetestowany został w obydwu trybach, przy czym w tym drugim wykorzystano dwa takie same wzmacniacze – osobno dla lewego i prawego kanału.
Sygnał prowadzony był z przedwzmacniacza Ayon Audio Spheris III w formie zbalansowanej kablami Acoustic Revive XLR-1.5tripleC-FM, a do kolumn Harbeth M40.1 kablami głośnikowymi SPC-2.5 tripleC-FM. Zasilanie zapewniały nowe kable Oyaide GPX-R V2, wpięte do listwy zasilającej Oyaide MTS-4e. Przy pracy monofonicznej wzmacniacze stały jeden na drugim, przedzielone kwarcowymi izolatorami Acoustic Revive RIQ-5010W i podkładkami CP-4.

Każdorazowy kontakt z urządzeniami Jeffa Rowlanda jest dla mnie dużym przeżyciem estetycznym. Chodzi zarówno o dźwięk, jak i wygląd – i tym drugim teraz się zajmiemy. Wykonanie produktów z USA jest wybitne. Każdy, kto twierdzi, że potrafi zrobić coś równie dobrego za połowę ich ceny nie wie, o czym mówi. Nie tylko świetne materiały na obudowę, nie tylko jest wybitne wykończenie, ale nawet proporcje są we wzmacniaczach tej firmy dobrane ze smakiem. Model 125 jest maleńkim urządzeniem, które jednak wygląda jak cukiereczek, jak szalenie droga bonbon z truflami.

Jego przednia ścianka została wykonana zgodnie z „zakonem” obowiązującym w firmie Jeff Rowland: to aluminiowy płat wykończony w taki sposób, że złamujące się na przefrezowaniach światło sprawia wrażenie, jakby falował. Reszta obudowy jest również aluminiowa – to blok aluminium z wyfrezowanymi komorami na lewy i prawy kanał oraz aluminiowa ścinka dolna. Elektronika przykręcona została do górnej ścianki. Z przodu jest jedynie wyłącznik standby z podświetlaną na biało obwódką. Wygląda to dalece bardziej elegancko niż podświetlanie niebieskie.

Tył jest równie profesjonalny. Do urządzenia doprowadzimy sygnał jedynie w formie zbalansowanej, przez gniazda XLR. Firma wierzy w pozytywne działanie układów desymetryzujących, w których kasowane są symetryczne dla obydwu linii zniekształcenia. Zazwyczaj problemem są aktywne układy desymetryzujące, wnoszące własne szumy i zniekształcenia. Jeff Rowland rozwiązuje to stosując precyzyjne transformatory firmy Lundahl. Obok desymetryzacji ich głównym zadaniem jest izolacja galwaniczna przedwzmacniacza i wzmacniacza mocy.

Sygnał do głośników wypuszczany jest przez wysokiej klasy gniazda głośnikowe firmy Cardas. Mają one tylko jedną, dużą gałkę dla obydwu biegów, dodatniego i ujemnego, i można do nich podpiąć jedynie wtyki widłowe lub gołe druty.
Pomiędzy wejściami XLR umieszczono przełącznik, którym możemy zamienić wzmacniacz stereofoniczny w końcówkę mocy. Zmostkowana końcówka oddaje wówczas cztery razy wyższą moc niż stereofoniczna. Ważne, aby nie podłączać w tym trybie do wzmacniacza kolumn o niskiej impedancji. Na tylnej ściance jest jeszcze gniazdo trigger, do zdalnego włączania końcówki oraz gniazdo sieciowe IEC z mechanicznym wyłącznikiem.

Niemal cały układ to moduły ICEPower firmy Bang & Olufsen, model 250ASX2 – końcówki mocy zintegrowane z impulsowymi zasilaczami. Układ wejściowy zaprojektował Jeff Rowland. Moduły tego typu, wzmacniacze analogowe pracujące w klasie D, stosowane są przez wiele różnych firm, w Polsce np. przez Audiomatusa (czytaj TUTAJ). Do firm je stosujących należy jedynie przygotowanie obudowy oraz układu wejściowego i gniazd wyjściowych. Jak ważne to elementy i jak bardzo wpływają na dźwięk można się przekonać porównując je: identyczne moduły w różnych obudowach i z różnymi peryferiami grają skrajnie różnie.

Powodem jest duża wrażliwość modułów w klasie D na szumy, drgania, a także na rodzaj sygnału wejściowego. A jeszcze większy wpływ ma sposób, a jaki sygnał jest prowadzony do głośników, ponieważ to część filtra dolnoprzepustowego („rekonstrukcyjnego”), który z sygnałów impulsowych regeneruje oryginalną sinusoidę (sygnał analogowy).
Rowland w Modelu 125 stosuje wysokiej klasy kable w teflonowej izolacji. Przed szumami RF chronią transformatory wejściowe, a przed promieniowaniem RFI/EMI gruba, bardzo sztywna obudowa.