est rzeczą ciekawą, że firma Ancient Audio, znana obecnie niemal wszystkim z urządzeń elektronicznych, czyli odtwarzaczy CD i wzmacniaczy, zaczynała od kolumn głośnikowych. Ostatnimi czasy wraca na to pole monitorami studyjnymi Oslo, a teraz Oslo Master, jednak nawet one mają coś wspólnego z elektroniką – to kolumny aktywne. Podobnie było i z francuską firmą Advance Acoustic.
Testowane kolumny K5 S są dalekimi potomkami – interesująca zbieżność - pięciu modeli kolumn, zaprezentowanych światu w 1995 roku. Ta, mająca swoją siedzibę dwadzieścia kilometrów od Paryża, pomiędzy lotniskami Roissy Charles De Gaulle oraz Orly, firma powstała z myślą o dostarczeniu najlepszego możliwego dźwięku za nieduże pieniądze. Jej mottem, używanym także jako slogan reklamowy, jest: „ADVANCE ACOUSTIC: LA DIFFERENCE”. A jednak dzisiaj znana jest przede wszystkim z elektroniki, która zagrała np. w filmie Nietykalni (fr. Intouchables) w reżyserii Oliviera Nakache'a i Erica Toledana (2011).

Teraz wraca jednak z kolumnami, które mają połączyć designerskie zacięcie kolumn z serii Elysée oraz klasyczne rozwiązania z serii Kubik. W skład serii wchodzi aż sześć klasycznych kolumn oraz głośnik centralny. Testowany model K5 jest pierwszym wolnostojącym i trzecim w kolejności. Jeśli przyjrzymy się poszczególnym modelom bliżej, okaże się, że serię pomyślano jako projekt skalowalny. Czyli, że dodając coś do tańszego modelu, przechodzimy na wyższy poziom. I tak, po dodaniu do modelu K3 Serie S, monitora ze 130 mm głośnikiem niskośredniotonowym i 25 mm kopułką wysokotonową większej obudowy oraz 170 mm głośnika niskotonowego dostajemy K5 Serie S. Powstała w ten sposób sporej wielkości, trójdrożna konstrukcja, z wooferem umieszczonym na bocznej ściance. Idąc tą samą drogą, w większym K7 Serie S wymieniono głośnik basowy na większy, 210 mm, a w jeszcze większym, K9 Serie S dodano drugi przetwornik średniotonowy, tworząc układ D’Apollito. W największym modelu, K11 S, mamy aż cztery głośniki średniotonowe w układzie D’Apollito i jeszcze większy, mający średnicę fi 310 mm, głośnik niskotonowy.

Wszystkie te konstrukcje łączy prosta forma, choć z kilkoma smaczkami. Pierwszy, w testowanej parze K5 S, dotyczy wykończenia: za dodatkową opłatą można dostać czarny lub biały lakier fortepianowy. Druga sprawa to ładne cokoły, poprawiające stabilność kolumn, ale i podnoszące ich wartość postrzeganą. I wreszcie - charakterystyczny element na przedniej ściance, poprawiający jej sztywność, ale i skrywający wszystkie śruby łączące przetworniki z kolumną. I jeszcze jedno – we wszystkich modelach głośnik niskotonowy umieszczony został z boku. Pozwoliło to na zachowanie wąskiej ścianki przedniej, a więc utrzymanie lekkiej stylistyki. Ale i akustyka na tym coś zyskała – m to pomóc w zmniejszeniu dyfrakcji na krawędziach i zminimalizowanie ich wpływu na dźwięk.
Głośnik basowy na bocznej ściance oznacza, że możemy kolumny ustawić w dwojaki sposób – z wooferami na zewnątrz lub do wewnątrz. W moim przypadku zawsze lepszy okazywał się sposób numer jeden – patrz Amphion Krypton 3. Ponieważ otwór bas-refleksu umieszczono z przodu kolumny, minimalny, zalecany przez producenta odstęp od tylnej ściany zmniejszono do 30 cm. Dzięki temu „aranżacja akustyczna pomieszczenia będzie znacznie prostsza, nawet jeśli będzie ono niewielkich rozmiarów”.
A K5 S musi przejść ścisłą selekcję: przeznaczony jest do różnorakich pomieszczeń. Jego zaskakująca cena, w sensie – niska, daje z kolei nadzieję na to, że stanie w pokojach wielu domów, w których żadne inne kolumny, o bardziej klasycznie „audiofilskim” wyglądzie, nie miałyby szans się pojawić, ustępując pola plastikowym „samograjom”.

Nagrania wykorzystane w teście (wybór)

Płyty CD

• Jesteś Bogiem, soundtrack, Magic Records 3719533, CD (2012).
• Black Sabbath, 13, Vertigo/Universal Music LLC (Japan) UICN-1034/5, 2 x SHM-CD (2013).
• Count Basie, Live at the Sands (before Frank), Reprise/Mobile Fidelity UDSACD 2113, “Special Limited Edition No. 197”, SACD/CD (1998/2013).
• Depeche Mode, Enjoy The Music....04, Mute XLCDBONG34, maxi-SP (2004).
• Enya, Enya, BBC Entertainment BBC CD 605, CD (1987).
• Nat “King” Cole, Welcome to the Club, Columbia/Audio Fidelity AFZ 153, SACD/CD (1959/2013).
• Ornette Coleman, The Shape of Jazz to Come, Atlantic Records/ORG Music ORGM-1081, SACD/CD (1959/2013).
• Pat Metheny, What’s It All About, Nonesuch Records/Warner Music Japan WPCR-14176, CD (2011); recenzja TUTAJ.
• Richard Strauss, Also Sprach Zarathustra, dyr. Zubin Mehta, wyk. Los Angeles Philharmonic, Decca/Lasting Impression Music LIM K2HD 035, K2HD CD (1968/2008).
• Siekiera, ”Nowa Aleksandria”, Tonpress/MTJ cd 90241, 2 x CD (1986/2012).

Pliki hi-res

• Opus3 DSD Showcase, Opus3, DSD + DSD128.
• Opus3 DSD Showcase2, Opus3, DSD + DSD128.
• Dead Can Dance, Anastasis, [PIAS] Entertainment Group PIASR311CDX, "Special Edition Hardbound Box Set", CD+USB drive 24/44,1 WAV (2012); recenzja TUTAJ.
• Depeche Mode, Black Celebration, Mute DMCD5, “Collectors Edition”, WAV 24/48 (1986/2007).
• Depeche Mode, Delta Machine, Columbia Records/Sony Music Japan SICP-3783-4, FLAC 24/44,1, źródło: HDTracks (2013); recenzja TUTAJ.
• Yes, Close to the Edge, Warner Music, FLAC 24/192, źródło: HDTracks (1972/2007).

Japońskie wersje płyt dostępne na

Nie wiem, czy państwo zauważyli, ale najwięcej kontrowersji i zapytań budzą wypowiedzi, a także publikacje, których autorzy, księża lub zakonnicy, wypowiadają się na temat małżeństwa i seksu. Zdziwienie budzi zabieranie głosu w sprawach, na których, przynajmniej w teorii, nie powinni się znać, w których nie bazują na własnym doświadczeniu. Duchowni katoliccy, bo rzecz wiąże się nierozerwalnie z celibatem, próbują się różnie tłumaczyć, jednak do mnie najlepiej trafia wytłumaczenie najprostsze i – jak mi się wydaje – najbardziej prawdopodobne. O. Leon Knabit odpowiadając na pytanie dziennikarki, która dociekliwie drążyła temat w związku z wydaniem książki jego autorstwa pt. Kogo kochają kobiety? i tego, skąd może to wiedzieć człowiek, który z kobietami niewiele ma wspólnego, odpowiedział, trochę chyba zakłopotany: „ze spowiedzi” (Leon Knabit, Kogo kochają kobiety?, Kraków 2009). Proste? Jak budowa cepa. Bo przecież co o ludzkiej psychice może wiedzieć psycholog czy psychiatra, o chorobach, zboczeniach, perwersjach, motywacjach? Wykształcenie akademickie to jedno, ale jeszcze ważniejsza jest praktyka, czyli wsłuchiwanie się w to, co mówią ludzie.

I choć waga tych dwóch zawodów jest nieporównywalnie większa niż to, co robimy w audio, to jednak mechanizm zdobywania wiadomości i doświadczenia jest u nas, a przynajmniej w moim przypadku, identyczny. Dla mnie „konfesjonałem” jest skrzynka mailowa. To przez nią mam kontakt z ludźmi i to przez nią docierają do mnie informacje o tym, czego ludzie potrzebują, czego szukają, jakie mają problemy, o czym marzą. Dlatego też, kiedy słyszę od znajomych sprzedawców, znajomych redaktorów (naprawdę poważnych) pytanie, skąd wiem to, czy tamto – mam jedną odpowiedź: „z maili”.
A pytania mają swoją wagę. Mówią bowiem o pytającym niemal tyle, co odpowiedzi. Każde pytanie dotyczące znajomości tzw. „rynku”, zadane przez ludzi z branży każe się zastanowić nad tym, czy aby pytający nie jest oderwany od rzeczywistości. A to, że tak zwykle jest mamy jak w banku. Zamykanie się w wieży z kości słoniowej jest w nasze zajęcie wpisane. Wchodząc na wyższy poziom „wtajemniczenia”, czyli – po prostu, nie ma w tym tak naprawdę żadnej tajemnicy – ucząc się dźwięku, oswajając się z coraz to lepszymi sposobami jego reprodukcji, zamykamy się na to, co za nami. Odcinamy się od gorszego dźwięku, pogardzając nim i tymi, dla których to on jest punktem odniesienia. A przecież jest tak, że ambicje i aspiracje dotyczące słuchania muzyki i sprzętu, na którym to ma miejsce lokują się w tysiącu przedziałów cenowych, od najniższego po stratosferę i każdy z nich jest tym szczególnym i najważniejszym.

Zaplątany w dążenie do doskonałości jestem co i rusz ściągany na ziemię przez czytelników oczekujących ode mnie porady dotyczącej produktów z podstawowego przedziału cenowego. A pytania to niezwykle ważne, decydujące często o tym, czy dana osoba w ogóle w orbicie hi-fi pozostanie, czy zrażona nie przeniesie się w rejony Bose, czyli systemów ładnych, przyjemnych, sensownie grających, zamykających jednak drogę do czegoś naprawdę ekscytującego.
Kolumny Advance Acoustic wydają się być odpowiedzią firmy na pytania podobne do tych, które regularnie otrzymuję. Dotyczą one kolumn, które by ładnie wyglądały, sensownie grały, były na tyle duże, żeby było widać, na co poszły pieniądze, a jednocześnie na tyle dyskretne, aby nie dominowały w pomieszczeniu i żeby – to bardzo częsty postulat – dobrze grały zarówno przy wysokim poziomie dźwięku, jak i przy cichym, wieczornym słuchaniu. Jeśli tego właśnie szukacie – mam dla was ciekawą propozycję: kolumny Kubik K5 Serie S.

To konstrukcje o bardzo równym, gładko „wchodzącym” dźwięku, które niczego nie zrobią w naszym systemie źle. Ich góra jest na tyle wyraźna, aby nadawała całości oddech i pozwalała na budowę bardziej rozbudowanych i skomplikowanych struktur – na przykład świetnie pokazały, powiedzianą daleko od mikrofonu, zapowiedź występu orkiestry Counta Basiego z płyty Count Basie Live at the Sands (before Frank). Wysokie tony są jednak na tyle delikatne, żeby nie zagrać zbyt ofensywnie, za ostro, za jasno, nawet z dość sucho brzmiącą elektroniką. Pomaga w tym mocny średni bas, nadający całości rozmach i budujący duże źródła, jak również duża przestrzeń. A niedrogie kolumny zwykle tego nie potrafią, bo nie mają fizycznie czym poruszyć powietrza. Z kolei kolumny nastawione na większą precyzję, a Kubiki K5 nie są specjalnie rozdzielcze i selektywne, poświęcają wypełnienie w imię skupienia, kontroli, faktury. Francuskie kolumny grają większymi planami i nie wchodzą głęboko w materię. Ale właśnie dlatego są tak wszechstronne, tak dobrze „ułożone”. Dzięki takiemu ustawieniu priorytetów będą naturalnym uzupełnieniem systemów odsłuchowych ludzi, którzy chcą spokoju i nie chcą się z niczym ścigać. To kolumny dla ludzi, którzy potrafią powiedzieć „just enough” – tyle, że na odpowiednim poziomie.

Pierwszą płytą był big-bandowy występ mistrzów tego typu muzyki, ale największe wrażenie zrobiła na mnie inna płyta - Also Sprach Zarathustra Richarda Straussa pod dyrekcją Zubina Metha. Wydana przez Winstona Ma w jego wytwórni Lasting Impression Music (K2 HD) jest obłędna, zarówno jeśli chodzi o wykonanie, jak i wydanie. Słuchając na K5 Prologu (a czegóż by innego) powtarzałem sobie, że powinni ją mieć wszyscy, którzy są ciekawi świata, a nie czują „woli Bożej” do muzyki klasycznej. Najpierw przeżyją szok, że ich systemy potrafią oddać tak dużą dynamikę, pokazać tak niewiarygodne spiętrzenia dźwięku, a zaraz potem cichutkie szmery kontrabasów. Z K5 macie to jak w banku. Osobny głośnik basowy zadbał o swobodę, a średniotonowy o wyrównane, gładkie oddanie niemal całej informacji (działa w zakresie 100 Hz – 2,9 kHz) o pozostałych instrumentach. I proszę się nie bać tego, że to muzyka klasyczna – nawet jeśli ta konkretna płyta będzie jedynym krążkiem z „taką” muzyką w domu, to już będziemy mówili o sukcesie.

Ale nie jest tak, że tylko wyrafinowany jazz w wydaniu licznego personelu, czy potężna symfonika stanowią o wartości testowanej pary. Choć bardzo fajnie, przyjemnie, słuchało mi się Ornette’a Colemana z The Shape of Jazz to Come, to jednak zdaję sobie sprawę, że ludzie słuchają różnych rzeczy. I chyba jest już jasne, inaczej bym w ogóle o tym nie wspominał, że Advance zagrają równie dobrze coś z zupełnie innej półki. Jak na przykład muzykę z filmu Jesteś Bogiem (reż. Leszek Dawid, 2012), jak remiksy Depeche Mode, jak wreszcie Enyę. Puls, być albo nie być muzyki Paktofoniki, oddany został naprawdę fajnie. Bas nie jest konturowy i nie ma wyraźnej definicji, ale za to świetnie współgra z tym, co dzieje się na środku pasma. Nie miałem nigdy wrażenia, że gra osobno, o co przy tego typu konstrukcjach, tj. z basem z boku kolumny, bardzo łatwo. Znakomicie oddany został też klimat płyt Enyi, szczególnie jej debiutu, z muzyką skomponowaną do filmu The Celts (mam ją w pierwszym wydaniu, wytłoczonym przez Nimbus Records; lepsza jest jedynie wersja na złocie). Dźwięk miał świetną skalę, rozmach, nic się nie zlewało, nie ciągnęło, nie denerwowało.

Podsumowanie

Advance Acoustic to firma audiofilska. Jako taka jest zobowiązana do zachowywania pewnych standardów. Chodzi o wysoką jakość wykonania, dobrą inżynierię i wyczucie w sprawach dźwięku. Ma też jednak inne zobowiązania, wynikające z tego, że jej podstawowe produkty skierowane są do ludzi, którzy z dobrym dźwiękiem zazwyczaj nigdy wcześniej nie mieli do czynienia. Niektórzy z nich dadzą się zarazić i pójdą dalej, szukając coraz to lepszych rozwiązań, jednak większość pozostanie przy tym pierwszym zakupie, wierząc że dokonali dobrego wyboru. K5 są dla nich wszystkich, ze wskazaniem na tę drugą grupę. Kupując te kolumny nie zrobią żadnego błędu i zapewnią sobie fajny dźwięk z każdym rodzajem muzyki, z filmami, z czym tam chcą. Ważne jest to, że kolumny bardzo ładnie grają też cicho, nie znika w nich bas, dźwięk nie robi się płaski. Duża część konstrukcji stawiających na precyzję gra dobrze dopiero przy wysokich poziomach dźwięku. Ma to swoje uzasadnienie – muzyka nagrywana jest i miksowana przy określonym natężeniu dźwięku i powinna być odtwarzana przy podobnym poziomie. Realia są jednak takie, że mało kiedy mamy w domu czas, żeby tego przestrzegać. K5 będą w tych wszystkich sytuacjach idealne. Ładne, o dobrym dźwięku, wszechstronne. I niedrogie – platforma na której w moim systemie stoi listwa sieciowa jest od nich droższa.

Wydzielenie osobnego głośnika basowego w tak niedrogich kolumnach to sztuka. I nie ma jak tego zrobić inaczej niż produkując je w miejscu, gdzie koszty robocizny są niskie. Advance Acoustic swoją elektronikę wykonuje w Chinach i zapewne kolumny też są przywożone stamtąd. Inaczej niż w innych firmach, projekt powstaje jednak we Francji, w siedzibie firmy, o czym zaświadcza odpowiedni napis na tylnej ściance: Designed and Developed in France by Advance Acoustic”.

Jak mówię, mamy w nich osobny głośnik basowy, o średnicy fi 170 mm, umiejscowiony na bocznej ściance, pozwolił na pozostawienie wąskiego frontu i na odciążenie głośnika średniotonowego (fi 130 mm) od niskich częstotliwości. Ten przetwarza bardzo szerokie pasmo, od 100 Hz do 2,9 kHz, tworząc wraz wooferem oraz z 25 mm kopułką wysokotonową system trójdrożny. Membrany obydwu głośników stożkowych wykonano z powlekanego papieru i zawieszono na gumowych resorach. Ich kosze są wytłaczane, a napęd stanowią całkiem duże magnesy. Sekcja średnio-wysokotonowa wygląda inaczej niż się do tego przyzwyczailiśmy. Głośnik średniotonowy został umieszczony powyżej wysokotonowego, w odwróconej konfiguracji. Nie jest to zabieg designerski, a wymogi techniczne, wynikające z zastosowanego filtra dzielącego te głośniki. Jego tłumienie wynosi 12 dB i jedynie głośnik niskotonowy jest od góry cięty ze spadkiem 6 dB.

Postarano się przy tym o zachowanie ładnej ścianki przedniej. Obydwa przetworniki przykręcone są od spodu do płyty z MDF-u, a ta do głównego korpusu. Nie widać wkrętów mocujących te dwa elementy, ponieważ zostały ukryte pod kołkami, za pomocą których mocuje się maskownice. Płyta ta pełni nie tylko rolę ozdobną, ale także usztywnia przednią ściankę. Przy jej dolnej krawędzi znajduje się wylot bas-refleksu. Głośniki średniotonowy i wysokotonowy zostały odseparowane od reszty obudowy i zamknięte we własnej komorze. Wnętrze sekcji niskotonowej wytłumiono płatami sztucznej wełny. Głośnik obsługujący bas przykręcony został z boku. Aby zachować przyjazny wygląd należy pozostawić, kryjącą go, maskownicę na miejscu – mocuje się ją na wcisk. Zwrotnicę przykręcono bisko dolnej krawędzi, do bocznej ścianki. Zmontowano ją na płytce drukowanej, przy użyciu cewek rdzeniowych i powietrznych, a także dobrych kondensatorów – dla sekcji wysokotonowej polipropylenowego. Głośniki mocowane są za pomocą skuwek. Zaciski głośnikowe są podwójne, osobne dla niskich tonów i części średnio-wysokotonowej, i spięte są złoconymi blaszkami. Warto od razu kupić jakieś lepsze zwory – chociażby z kabli Supra. Inaczej niż zwykle, zaciski przykręcono do sztywnej, metalowej płytki. Całość stoi na cokołach mających obrys większy niż sama kolumna, przykręcanych od spodu. Kolce mocowane są właśnie do nich.