Płyta 1
1-16. Sarabanda con Partite BWV 990
17-30. The Goldberg Variations BWV 98

Płyta 2
1-18. The Goldberg Variations BWV 988
19-29. Aria Variata BWV 989

Klawesyn: two-manual instrument by Ian Tucker (after Ruckers/Hemsch)
Pitch: 415 / Temperament: Niedhardt (1724)

Matthew Halls jest dyrektorem artystycznym Retrospect Ensemble, którego debiutanckie nagranie Ten Sonatas in Four Parts Henry’ego Purcella znalazło się na liście płyt nagrodzonych Classic FM Gramophone Award w 2009 roku. Chociaż płyta nosi tytuł Wariacje Golbergowskie, to tak naprawdę na dwóch płytach pomieszczono trzy różne cykle Bacha: Sarabanda con Partite BWV990, Goldberg Variations BWV988 i Fourth Part of the Clavier Ubung Aria Variata BWV989. A mimo to trzeba przyznać, że w centrum znajdują się „Wariacje…”. I nic dziwnego – to dzieło, które fascynuje i zaskakuje wykonawców wciąż i wciąż na nowo, stąd coraz to ponawiane próby jego odczytania i interpretacji. Zaawansowana technika, jaką trzeba opanować, aby w ogóle myśleć o ich zagraniu oznacza, że udane wykonania tego cyklu to domena wirtuozów. Zaletą tego konkretnego wydawnictwa jest to, że dwa wcześniejsze czasowo utwory – pochodzący sprzed 1721 roku Sarabanda con Partite oraz starszy, sprzed 1714 roku Aria Variata ukazują postęp, jaki dokonał się w rozumieniu kompozycji przez Bacha i ewokują to, co słychać potem w, datowanych na 1741 rok, Wariacjach….

DŹWIĘK

Nagranie to dostępne jest w fizycznej formie w postaci podwójnego albumu HDCD, a więc z sygnałem o parametrach 20 bitów/44,1 kHz. Co ciekawe, nie mamy wersji SACD, co sugeruje, że nagranie zostało dokonane w domenie PCM, właśnie z częstotliwością próbkowania 44,1 kHz. Potwierdzają to, pośrednio, parametry sygnału w plikach, które można ściągnąć ze strony Linn Records - oprócz wersji „CD” oraz MP3 mamy tam pliki Studio Master, a więc odpowiadające taśmie-matce o rozdzielczości 24 bitów, jednak z limitowaną częstotliwością próbkowania do 44,1 kHz. Linn teraz tak nie działa, stara się wszystko nagrywać z częstotliwością próbkowania 192 kHz lub 96 kHz, jednak nagranie pochodzi z 2007 roku i w dodatku zostało zarejestrowane przez człowieka spoza zespołu.

Niezależnie od tego, co by nie mówić o braku wysokiej częstotliwości przy nagraniu, realizacja o której mówimy jest po prostu wybitna. Tak dobrze zarejestrowanego klawesynu dawno nie słyszałem. A przecież to instrument trudny do nagrania, bo jest raczej cichy i trudno zrównoważyć jego wolumen z pogłosem. A tutaj te dwa elementy są dobrane idealnie. Słucha się tego wyśmienicie, tym bardziej, że interpretacja Matthew Halsa jest niezwykle dojrzała. Dźwięk zachwyca niebywałą perlistością brzmienia. To określenie często używane w prasie audiofilskiej, a oznaczające jednoczesną pełnię i świetne wybrzmienie. Tak jest i tutaj. Dźwięk jest nieco słodki, ale nie ocieplony – taki trochę „złoty”. Nie mamy idealnie wyciętych strun, tj. nie są one pokazywane jako osobne „byty”, jak wtedy, kiedy mikrofony są wduszone pod klapę. Tutaj zachowano wprawdzie wyraźny obraz instrumentu w przestrzeni, ale nie ograniczono go. Dzięki temu klawesyn słychać tak, jak w rzeczywistości, tj. mamy centralny obraz połączony niedostrzegalnie z dźwiękami dochodzącymi z wszystkich innych (ograniczonych oczywiści głośnikami) stron. Nie wiem, jak to brzmi na odtwarzaczach HDCD, jednak na dobrym CD będzie genialnie. Piękne, piękne nagranie. Bo przecież i dynamika jest tu ładnie uchwycona. Klawesyn nie jest mistrzem, jeśli chodzi o ten element, ale w ramach tych ograniczeń mamy wyraźne cieniowanie uderzenia, wyraźną technikę gry. Klarowność i selektywność dźwięków jest zachwycająca. Warto tę płytę mieć.

Jakość dźwięku: Referencja

Japońskie wersje płyt dostępne na: CD Japan