Program:

01 child of entertainment (cubed)
02 child of entertainment (clubbed)
03 child of entertainment (trapped)
04 hla (hideous heart)
05 child of entertainment (broken)
06 child of entertainment (stolen)
07 advance (live in reutlingen)

Singiel Child of Entertainment zapowiada płytę Cubed. Odpowiedzialna za nią niemiecka grupa Diorama, z liderem Torbenem Wendtą, zaliczana jest do dość pojemnego nurtu darwave, czyli rocka post-gotyckiego. Muzycznie dźwięki oparte są o elektroniczne brzmienie syntezatorów, gitarę elektryczną oraz perkusję i przywołują na myśl utwory z nurtu New Romantic, z wszechobecnym Depeche Mode w roli „zapalnika”. Diorama idzie własną drogą, to nie jest klon, ani żadne post-depeszowskie wydarzenie. Zauważona przez Adriana Hatesa z Diary of Dreams, została wzięta pod gościnne skrzydła jego wytwórni Accesion Records www.accesion-records.de . Tak się składa, że moją pierwszą płytę Dioramy The Art of Ctreating Confusing Spirits kupiłem w roku, w którym została wydana, a było to siedem lat temu (2003). To była ich trzecia z kolei płyta, po Pale (1999) i Her Liquid Arms (2001), po wydaniu której do Torbena Wendty i Felixa Marca dołączył grający na perkusji Marquess. Wspomniałem o „zauważeniu” grupy przez Hatesa… Trochę przesadziłem, ponieważ założycielem Dioramy był muzyk Diary of Dreams, Torben Wendt, więc Adrian miał chyba od początku nad wszystkim pieczę. Zresztą wspomnianą, najbardziej znaną płytę grupy, The Art of Ctreating Confusing Spirits, lider DoD samodzielnie wyprodukował. W roku 2005 wydana została płyta Amaroid, przy powstaniu której uczestniczył nowy, czwarty członek zespołu, Sasch Fiddler , a niedługo później dołączył do nich basista Bernard le Sigue. W tym samym, 2005 roku grupa zawitała do Polski i grała na warszawskim Gothic Festival. Wydała też album Repale, na którym znalazły się nowe utwory i starsze, ale w nowych aranżacjach. To jeszcze nie koniec – 2005 rok był wyjątkowo obfity w wydarzenia, ponieważ wydano reedycję debiutanckiej płyty grupy, a Felix Marc, wraz z grającym w VNV Nation Vasi na klawiszach Vallisem założyli zespół Frozen Plasma. Rok później z zespołu odchodzi basista Bernard Le Sigue. W roku 2007 wychodzi płyta Different Life. Na Cubed, siódmy album w karierze Dioramy, trzeba było więc czekać aż trzy lata.

Dyskografia

1998: Pale- album
2001: Device - singiel z albumu Her Liquid Arms
2001: Her Liquid Arms - album
2002: The Art Of Creating Confusing Spirits - album
2005: Amaroid- album
2005: RePale - album
2007: Synthesize Me - singiel z albumu A Different Life
2007: A Different Life - album
2010: Child of Entertainment - singiel z albumu Cubed
2010: Cubed - album

Nowy album wychodzi jednak dopiero w marcu, mamy ją obiecaną, jednak tu i teraz dostajemy do ręki pierwszy, promujący ją singiel Child of Entertainment. Co ciekawe, to dopiero trzeci (o ile się nie mylę) singiel w historii tej grupy. Pierwszym był Device z Her Liquid Arms, a drugim Synthesize Me z A Different Life. Na Child of Entertainment znalazło się siedem utworów, z czego pięć to remiksy tytułowego kawałka, jeden to studyjny utwór HLA – remiks utworu z 2001 roku – i jedno nagranie koncertowe Advance (live in reutlingen) z lutego 2009 roku.

ODSŁUCH

Tak, tak powinno się nagrywać płyty należące do tego nurtu. Co ciekawe, Adrian Hates, właściciel Accesion Records, wytwórni-matki Dioramy, przyjaciel i grający często z liderem tej grupy, swoje płyty nagrywa znacznie gorzej. Child of Entertainment ma znakomitą barwę i dużą dynamikę. Skraje pasma są klarowne i całkiem rozdzielcze. Równie dobrze budowana jest scena dźwiękowa – artefaktowa, to oczywiste, ale w ramach tej estetyki znakomita. Wyjątkowo ładnie zarejestrowany został też wokal Torbena, nie do końca klarowny i skompresowany, ale nie ponad miarę. Naprawdę dobre jest zejście basu, co powinno ucieszyć miłośników niskich pomruków. Bardzo, bardzo dobra realizacja. I jedynie czasem, w niektórych miksach, jak np. głoski syczące w wokalu z child of entertainment (broken) są nieco wyeksponowane. Nie burzy to całości, ale słychać je tak, jakby wokal został nagrany „na brudno” i jakby był jeszcze bez postprodukcji. Nieco gorszy dźwięk, jednak przekaz emocjonalny lepszy, bo nie tak wypreparowany.

Jakość dźwięku: 8/10

Oficjalna strona grupy DIORAMA
Warto odwiedzić: Dark Planet

Japońskie wersje płyt dostępne na: CD Japan.