Firma AVCON zaistniała na polskim rynku parę lat temu oferując kilka modeli kolumn. Wcześniej jej właściciel – pan Przemysław Nieprzecki parał się produkcją samych obudów do zastosowań DIY. Obecna oferta składa się z pięciu modeli kolumn – dwóch podstawkowych i trzech podłogowych, oraz bardzo ciekawych (zarówno pod względem użytkowym jak i estetycznym) paneli akustycznych.
Ciekawostką jest fakt, że w ofercie znajdują się dwa, identycznie wycenione, topowe modele głośników. Pierwszy to duże monitory Avalanche Reference Monitors, które znalazły uznanie w oczach sporej ilości klientów, ale także recenzentów (wiem o dwóch używających tego modelu jako referencyjnego w swoich systemach). Sam miałem przyjemność je w swoim czasie recenzować i całkiem możliwe, że gdyby warunki lokalowe pozwalały, to dołączyłbym do grona posiadaczy tych znakomitych kolumn. Przez warunki lokalowe rozumiem dedykowany pokój odsłuchowy, bo o ile dźwięk jest wyborny, o tyle współczynnik WAF nie jest najwyższy (ze względu na gabaryty i formę, a nie wykończenie jako takie, bo to podobnie jak w przypadku innych kolumn AVCON-u stoi na wysokim poziomie), więc postawienie ich w salonie byłoby dość trudne. Drugi model to opisywany w tym teście Nortes. Pewne podobieństwo między dwoma topowymi kolumnami polega na tym, że Avalanche są ogromne jak na monitory, a Nortesy to naprawdę wielkie podłogówki, a drugie to zastosowanie głośników wstęgowych firmy Aurum Cantus do obsługi wysokich tonów. Brzmieniowo to jednak inne szkoły. Niekoniecznie znaczy to, że jedna jest gorsza od drugiej – w końcu (na szczęście!) nie ma jednej jedynie słusznej drogi.

Do tej pory testowaliśmy:

• kolumny wolnostojące AVCON LEVANTER, test TUTAJ
• kolumny podstawkowe AVON TIVANO, test TUTAJ

ODSŁUCH

Nagrania użyte w teście (wybór):

• Etta James, Eddie 'Cleanhead' Vinson, Blues in the Night, Vol.1: The Early Show , Fantasy, B000000XDW, CD.
• Etta James, Eddie 'Cleanhead' Vinson, The Late Show , Fantasy, B000000XE0, CD.
• Renaud Garcia-Fons, Arcoluz , ENJ94782, CD.
• Renaud Garcia-Fons, Oriental bass , Enja, B000005CD8, CD.
• The Ray Brown Trio, Summer Wind , Concord Jazz, CCD-4426, CD.
• Ray Brown Trio, Live from New York to Tokyo , Concord Jazz, CCD2-2174-2, CD.
• Keith Jarret, The Koeln Concert , ECM, 1064/65 ST, LP.
• Beethoven, Symphonie No. 9 , Deutsche Grammophon, DG 445 503-2, CD.
• Arne Domnerus, Antiphone blues , Proprius, PRCD 7744, CD.

Jedną z zalet Avalanchów jest łatwość ich napędzenia – naprawdę dobre efekty można osiągnąć już z wzmacniaczem opartym o pojedynczą lampę 300B (czyli oferującym jakieś 8 W), a już w pełni satysfakcjonujący dźwięk daje podwojenie tej mocy. Innymi słowy kilkunastowatowy wzmacniacz lampowy (co dla mnie, wielkiego fana lampy jest bardzo ważne) jest w zupełności wystarczający do osiągnięcia i odpowiedniego natężenia dźwięku i pełnej kontroli głośników, co zazwyczaj jest głównym problemem, gdy wzmacniacz nie ma odpowiedniej mocy. Z drugiej strony można do nich podłączyć mocny tranzystor i też grają bardzo dobrze, czego nie można powiedzieć np. o moich tubach i często również o innych wysoko-skutecznych głośnikach. Są to więc kolumny uniwersalne, przy których kluczowe znaczenie ma klasa wzmacniacza, a jedynie niewielkie jego moc – dlatego właśnie to dobry wybór dla recenzentów, ale i dla „zwykłego” audiofila. W końcu wiadomo, że niemal każdy z nas zmienia co jakiś czas wzmacniacz a wówczas często wiąże się to z koniecznością wymiany również i kolumn. W przypadku zakupu Avalanchów powinny one zostać w systemie na długo bo będą „pasować” do niemal każdej amplifikacji. Nortesy pomimo takiej samej nominalnej impedancji (6 Ω) i skuteczności (88 dB) aż tak łatwe do napędzenia nie są. Mój Symphony II (8 W) nie był w stanie rozruszać tych kolosów, ale już 40-watowy Leben CS-660P radził sobie bardzo dobrze. Większość odsłuchów przeprowadzałem jednakże z mocniejszymi tranzystorami – moim ModWrightem KWA100SE oraz Stello Ai500. Dlaczego? Po pierwsze dlatego, że cechą, która łączy wszystkie słuchane przeze mnie do tej pory kolumny Avconu, jest krótki, zwarty bas i niemal niesłyszalny bas-refleks. Wiele razy już pisałem o tym, że nie cierpię charakterystycznego dla większości bas-refleksów dudnienia. Dlatego właśnie konstrukcje tej firmy do mnie przemawiają, ale też i dlatego staram się im zapewnić amplifikację gwarantującą pełną kontrolę i jak najniższe zejście basu. Nie da się ukryć (i mówię to jako zwolennik lampy), że tranzystory są w zakresie kontroli basu i jego charakteru (potężny, ale zwarty, twardy) lepsze, przynajmniej w zakresie cenowym dla mnie dostępnym (bo już np. Crossfire II Ayona oferuje właściwie „tranzystorowy” bas). Z drugiej strony obydwa wymienione wzmacniacze grają znakomitą, niemal „lampową” średnicą – bogatą, kolorową, delikatnie ocieploną, dzięki czemu przypadły mi zdecydowanie do gustu. Połączenie tych cech sprawiło, że te wzmacniacze były moim zdaniem idealnymi partnerami dla Nortesów (w sytuacji, gdy nie miałem lampy typu Crossfire do dyspozycji, a Leben był u mnie równolegle z Avconami bodaj tylko 2 dni).

Avcony Nortes to kolumny, którym trzeba dać sporo czasu, by docenić ich dźwięk. A właściwie to słuchający musi sobie dać szansę zrozumienia tej filozofii dźwięku. Wiele kolumn pretendujących do miana high-endowych mami potencjalnych słuchaczy efekciarskimi sztuczkami – ogromnym basem, podkreśloną średnicą, gigantyczną sceną etc, etc, etc. Ileż razy słyszałem od audiofilów, że jeśli sprzęt (audio) nie przyciągnie ich uwagi w ciągu 10/20/30 sekund odsłuchu, to oni już wszystko wiedzą i nie muszą dalej słuchać bo nie warto. Tymczasem z mojego, stopniowo powiększającego się, doświadczenia wynika, że jeśli dane urządzenie nie robi na mnie specjalnego pierwszego wrażenia (mówię o brzmieniu oczywiście) to najczęściej okazuje się ono być znacznie lepsze od tych, które „łapią za ucho” od pierwszego taktu. Dlaczego? Bo dźwięk wysokiej próby nigdy nie jest efekciarski. Tak właśnie było z Nortesami – ot grały sobie nie robiąc na mnie wielkiego wrażenia, choć przynajmniej od samego początku wiedziałem, że nie spełniła się obawa, iż będą za duże do mojego pokoju. Po dwóch dniach, w czasie których kolumny grały niemal cały czas, a ja słuchałem jedynie z doskoku, zabrałem się za właściwe odsłuchy. Pierwsze godziny minęły dość szybko – ot słuchało się przyjemnie. W pamięci nie zostały mi w zasadzie żadne większe ochy, achy, ale też i nie było żadnych negatywów. Powstało pytanie czy to dobrze, czy źle. Źle byłoby gdybym już miał się do czego przyczepić, a brak takich cech musiał oznaczać, że jest dobrze, nieprawdaż? Dedukcja nie zawsze sprawdza się w audio, więc pozostało spróbować jednak rozłożyć ten dźwięk na czynniki pierwsze.

Kupujący (w ciemno, o ile ciągle jeszcze tacy są) tak ogromne podłogówki, będzie się zapewne spodziewać wielkiego basu, ba! powiedziałbym, że stereotypowo kupi je miłośnik „łojenia”, choć oczywiście może to po prostu być ktoś, kto ma duże pomieszczenie odsłuchowe. Sam po wstawieniu Nortesów do mojego, niezbyt dużego pomieszczenia (24 m2 i nieco ponad 3 m wysokości), miałem duże obawy, czy aby nie będę musiał spędzić połowy czasu na walce z dudniącym basem. Tymczasem najwyraźniej pan Przemysław Nieprzecki trzyma się swojej szkoły basu niezależnie od wielkości kolumn. Bas ma schodzić nisko (ponieważ to topowe kolumny, więc nawet bardzo nisko – wg producenta do 30 Hz), ma być sprężysty, energetyczny ale nawet w największych kolumnach nie może go być za dużo. Oczywiście pojęcie „za dużo” jest względne – dla mnie po raz kolejny (podobnie jak i w innych kolumnach Avconu) było go w sam raz. Moim zdaniem, poza absolutnym high-endem, konstruktorzy zawsze muszą dokonywać pewnych kompromisów. W zakresie basu najczęściej wygląda to tak, że twórcy starają się by było go jak najwięcej, by „masował trzewia” - bo to robi wrażenie na słuchaczach (bądźmy szczerzy – wielu tego właśnie oczekuje).

Natomiast kompromis pojawia się w zakresie szybkości, twardości i kontroli basu. Jest to jakieś rozwiązanie i wielu osobom ono odpowiada (czy to ze względu na preferencje czy na rodzaj słuchanej muzyki) – nie zamierzam twierdzić, że to źle. Natomiast można to zrobić tak jak Avcon – basu jest mniej, raczej nie ma co liczyć na darmowy masaż wątroby, ale za to jest on znacznie szybszy, bardziej sprężysty i oczywiście schodzi naprawdę nisko, choć może na samym dole nie ma aż takiej energii jak w reszcie pasma. Dodatkowym „zyskiem” z takiego właśnie kompromisu jest fakt, że instrumenty mają odpowiednią wielkość – kontrabas nie ma czterech metrów, a fortepian nie jest wielkości TIR-a. Aby się przekonać, że to o czym tu piszę jest prawdą wystarczy włączyć jakieś nagranie solowe fortepianu – ja słuchałem np. Jarreta z Koncertu w Koeln . Nortesy nie budują ogromnej sceny – jest duża, ale i tu nie ma przesady. Świetnie zachowane są proporcje, dzięki czemu łatwo mogłem „zobaczyć” mruczącego Jarreta i jego instrument. Zarówno muzyk jak i fortepian mieli wspomnianą właściwą, realistyczną wielkość, uderzenia młoteczków miały odpowiedni ciężar, struny pięknie wybrzmiewały – słychać było każdy najmniejszy nawet detal. Nie było w tej prezentacji spektakularnych efektów – i owszem było słychać publiczność, i owszem łatwo było się zorientować, że koncert odbywa się w wielkiej sali (Opery w Kolonii) ale Avcony nie zrobiły z tego stadionu – nie było niekończących się odbić dźwięku, ani też braw dochodzących z korony tegoż nie istniejącego stadionu.

Skoro już jestem poniekąd przy basie, to oczywiście słuchałem również nagrań ulubionych basistów - Raya Browna i Renaud Garcii Fonsa (mała dygresja – od pewnego czasu staram się odsłuchiwać wszystkie sprzęty powtarzając pewien zestaw płyt – to jest nieco nużące na dłuższą metę, ale chyba jednak daje lepsze możliwości porównań). Jeśli bywacie Państwo na koncertach z udziałem tego instrumentu to być może zauważyliście, że może on brzmieć bardzo różnie. Zdarzyło mi się np. być kilka lat temu na koncercie Oregonu w Warszawie, gdzie kontrabas brzmiał koszmarnie – raczej głucho dudnił niż faktycznie grał. Najczęściej jednak bas brzmi dobrze, acz proporcje między udziałem strun i pudła rezonansowego bywają różne. Osobiście lubię duży udział „drewna” - w końcu po to właśnie dano temu instrumentowi tak wielkie pudło rezonansowe, żeby miało ono swój duży wkład w brzmienie. Nortesy sprawiły, że balans między strunami a „drewnem” kontrabasu Raya Browna przesunął się nieco w stronę tych pierwszych. To chyba pochodna dwóch wspomnianych elementów – po pierwsze raczej dość krótkiego, zwartego basu, po drugie nieco mniejszej energii najniższych tonów. To właśnie sprawia, że bardziej słychać pracę strun niż wybrzmienia „pogłębiane” przez pudło rezonansowe. Te ostatnie są albo nieco skracane, albo przez tą odrobinę niższą energetyczność/siłę najniższego zakresu po prostu mniej je słychać. Tak to przynajmniej odbierałem. Pozostaje pytanie czy to dobrze, czy źle? I chyba nie ma tu jednoznacznej odpowiedzi – jest nieco inaczej – bardziej dynamicznie, szybciej, chyba z odrobinę lepszym nawet różnicowaniem dźwięków, tyle, że z nieco mniejszym udziałem pudła. Taka prezentacja naprawdę może się podobać. Avalanche co prawda, dzięki znacznie większemu głośnikowi basowemu wydawały się oferować trochę większą swobodę, więcej oddechu na basie, ale tam nie ma aż takiej zwartości, sprężystości basu i jest on odrobinę wolniejszy. Coś za coś – nawet na najwyższym poziomie cenowym jednej firmy – ale to tylko pokazuje, że dwa topowe modele mają sens – nieco inna prezentacja, ale w obydwu przypadkach równie wysoka klasa, a ostateczny wybór należy do klienta.

No dobrze, ale w końcu na basie świat się nie kończy. Średnica jest pełna, kolorowa co sprawia, że wokale wypadają naprawdę przekonująco. Nie mogłem się oprzeć ponownemu sięgnięciu po niesamowitą Ettę James. I choć tym razem (w porównaniu do odsłuchów testowanych do poprzedniego numeru SET-ów Ayona) prezentacja była o ton chłodniejsza, to nie stała się przez to mniej przekonująca. Głos wielkiej damy bluesa i soulu kipiał emocjami, energią, acz podanymi jakby precyzyjniej, acz może ciut mniej spontanicznie. Natomiast namacalność prezentacji była nadal imponująca (zwłaszcza zważywszy na tranzystorową amplifikację), choć chyba tu jednak pierwszy plan był rysowany wyraźniej niż kolejne. Mam wrażenie, że za ten ostatni efekt odpowiadało takie a nie inne ustawienie kolumn – wydaje mi się, że one potrzebują więcej przestrzeni wokół siebie (mówię tu głównie, choć nie tylko, o odległości od tylnej ściany i odległości słuchacza od kolumn – u mnie w obydwu wypadkach te odległości były stosunkowo niewielkie) by w pełni rozwinąć skrzydła (w sensie precyzji budowy sceny na dalszych planach). To w pewnym stopniu zależy też od sposobu realizacji samego nagrania. W nagrania takich jak płyty Etty James, czy innych wokalistek/wokalistów, w pewien sposób podkreśla się pierwszy plan, więc trudno się dziwić, że tak to brzmi przy ich odtwarzaniu. Natomiast gdy przyszło do odsłuchów nagrań orkiestrowych, okazało się, że Nortesy równie dobrze potrafią pokazać każda grupę instrumentów – te z przodu, i te z tyłu i to z dużą precyzją lokalizacji. Tu, chyba nawet lepiej niż w innych nagraniach, wyszła dobra rozdzielczość testowanych kolumn, oraz spójność całego pasma. Z jednej strony swobodnie dało się śledzić poszczególne instrumenty, a z drugiej cała wielka orkiestra symfoniczna brzmiała bardzo spójnie. Da się nieco lepiej oddać potęgę orkiestry – to prawda – choćby Hanseny Prince v2 robiły to lepiej, ale porównajmy ceny tych zestawów...

Od pewnego czasu jestem wręcz fanem głośników wstęgowych – pomimo ich kierunkowości, która zmusza do dobrego ustawienia kolumn i pilnowania zajmowania odpowiedniego miejsca odsłuchowego. Po prostu brzmienie oferowane przez dobre aplikacje takich przetworników zdecydowanie do mnie trafia. Świetna aplikacja dużej wstęgi Aurum Cantus sprawia, że w dźwięku Nortesów jest mnóstwo powietrza, swoboda, świetne różnicowanie, a jednocześnie nie ma tam nadmiernej ostrości czy natarczywości. Sybilanty, jeśli są w nagraniu, to oczywiście je słychać, ale nie są podkreślane – brzmi to bardzo naturalnie, bo w końcu na żywo sybilanty właściwie nigdy nie przeszkadzają w odbiorze (o ile nie wynikają z niedoskonałości sprzętu wzmacniającego). Blachy perkusji są dźwięczne, potrafią pięknie błyszczeć i są bardzo dobrze różnicowane. Można się pokusić o doszukanie się bardzo delikatnego zaokrąglenia na samej górze pasma i pewnie dlatego nie ma tu mowy o żadnej ostrości. Ale co ważne taka prezentacja wysokich tonów doskonale komponuje się z resztą pasma, dzięki czemu cała prezentacja jest bardzo spójna i odbiera się ją jako bardzo naturalną.

Tu poniekąd mogę wrócić do początku – pisałem, że gdy zaczyna się słuchać tych kolumn, to nie robią większego wrażenia, a nie robią go bo wszystko brzmi po prostu tak, jak powinno. Nie ma efektownych fajerwerków, ale też i nie ma ewidentnych wpadek. Dzięki delikatnemu zaokrągleniu najwyższej góry nie są podkreślane sybilanty, czy inne denerwujące elementy, które potrafią kłuć w uszy, a nieco mniejsza energia na samym dole pasma sprawia, że nie ma tego paskudnego, tak mnie irytującego, dudnienia bas-refleksu. Puryści mogą to uznać, za słabsze punkty tej konstrukcji, ale to był świadomy wybór konstruktora, a większość miłośników muzyki po dłuższym odsłuchu podziękuje mu za to. Bo na Nortesach można słuchać długo bez śladów zmęczenia i nie ma specjalnie znaczenia jakiej muzyki się słucha. Może poza jednym wyjątkiem – myślę, że miłośnicy ciężkiego grania (tzn. tacy, którzy słuchają głównie takiej muzyki) raczej wybiorą inne kolumny.

BUDOWA

Avcon Nortes to duża, trójdrożna konstrukcja. Obudowę typu bas-refleks (z wylotem skierowanym do tyłu) wykonano z 25 mm MDF-u. Przedni panel jest dwa razy grubszy – 50 mm zapewnia lepszą, sztywniejszą podstawę dla trzech przetworników. Zewnętrzna powierzchnia kolumny jest pokryta naturalnym fornirem wykończonym lakierem półmatowym. Obudowę odpowiednio wzmocniono i usztywniono od wewnątrz. Wewnątrz tejże obudowy znajduje się także przegroda oddzielająca komorę głośnika średniotonowego od komory basowca, która zwiększa także sztywność obudowy, oraz pozwala na zmniejszenie wpływu fal stojących. Drivery pochodzą od jednego producenta – firmy Aurum Cantus. 20 cm głośniki niskotonowy, oraz 13 cm średniotonowy mają odlewane, aluminiowe kosze ze sztywnymi membranami z włókien węglowych i kevlarowych. Górę pasma (tony wysokie i wyższą średnicę – od 2 kHz) obsługuje wstęga o bardzo dużej powierzchni. Na tylnym panelu umieszczono bardzo solidne podwójne zaciski głośnikowe akceptujące banany, szpilki i widełki. Dodatkowym bonusem dla właściciela są bardzo udane Soundcare Spikes zastosowane przez producenta zamiast „zwykłych” kolców. Zwrotnica, jak zwykle w przypadku kolumn Avconu, jest dość dobrze ukryta we wnętrzu obudowy, stąd nie udało mi się jej bliżej obejrzeć.

Dane techniczne (wg producenta):
Pasmo przenoszenia: 30 Hz – 40 kHz
Impedancja: 6 Ω
Moc znamionowa: 150 W
Efektywność: 88 dB
Wymiary: 250 x 400 x 1100 mm
Waga: 47 kg (sztuka)

Pobierz test w PDF