“High End Made in Germany” głosi napis na każdej instrukcji obsługi urządzeń niemieckiej firmy Burmester Audiosysteme GmbH, właściciela marki Burmester. Ta założona w 1977 roku firma mogłaby być przykładem na to, jak może wyglądać dobrze zarządzana firma audio, w której przemyślany wydaje się każdy detal działalności. Powtórzę – chodzi o cały business, a nie tylko o dźwięk, co jest w naszej branży unikalne.
Nigdy nie testowałem żadnego produktu tej firmy. Znam ją wyłącznie z wystaw, przede wszystkim niemieckiej imprezy High End, najpierw we Frankfurcie, a teraz w Monachium. Znam ją jednak całkiem nieźle – pokazy Burmestera dostarczają sporo informacji i dają niezłe pojecie o tym, czym ta firma jest. A jest połączeniem dobrego produktu i dobrego marketingu. Bo Burmester to marka ekskluzywna. Tak, cały high end to właściwie dziedzina działalności tego typu, ale – jak się wydaje – tylko potencjalnie. W rzeczywistości ekskluzywne są najczęściej ceny, a czasem i dźwięk. Wykonanie, serwis, waga marki itp. często leżą kompletnie zapomniane, a nawet pogardzane – a to błąd. Podobnie, jak w przypadku największych amerykańskich firm, tak i Burmester to nazwisko właściciela i głównego projektanta (jak mówię, chodzi o połączenie inżynierii, projektu plastycznego i marketingu w jedną, działającą bezbłędnie całość) Dietera Burmestera.
Wszystkie urządzenia wykonywane są ręcznie w berlińskiej fabryczce, a jak deklaruje Dieter, także znacząca większość elementów składowych pochodzi z Niemiec, począwszy od obudów, na opornikach skończywszy. Urządzenia tej firmy są pokaźne, mają charakterystyczny, wspólny rys projektu plastycznego i są bardzo dobrze wyposażone. Burmester nie boi się przy tym korzystać z nowszych, lub po prostu rzadziej spotykanych rozwiązań, takich jak mikroprocesory zawiadujące wzmacniaczami, rozbudowane systemy komunikacji w systemach „custom”, napędy paskowe (jak u C.E.C.-a) w odtwarzaczach CD czy planarne przetworniki AMT dr. Heila w kolumnach.

Testowany wzmacniacz zintegrowany należy do drugiej od dołu linii Classic Line, kosztuje jednak pokaźne 35 000 zł (bez kilku groszy). Nad nim znajdziemy jeszcze linię Top Line i Reference Line, a poniżej Rondo. Bryła modelu 082 przypomina nieco wzmacniacz Emitter II , także niemieckiej firmy ASR (test TUTAJ), tyle, że w przypadku testowanego urządzenia wszystkie układy znalazły się w jednej obudowie. Chciałem napisać „zgrabnej obudowie” i miałbym sporo racji, powstrzymały mnie przed tym jednak dość pokaźne wymiary wzmacniacza – mające plan kwadratu urządzenie mierzy 482 x 177 x 482 mm, więc do małych nie należy. Wzmacniacz wygląda jednak bardzo zgrabnie i niezwykle solidnie. Trzy ścianki (przód i boki) wykonano z charakterystycznych radiatorów z zagiętymi piórami, a górną ściankę z bardzo grubej płyty z aluminium, na której wygrawerowano bardzo duże, szykowne logo Burmestera. Na przedniej ściance znalazło się niewielkie „okienko” w postaci chromowanej, lustrzanej płytki, pod którą umieszczono zielony wyświetlacz i gdzie jest klasyczna gałka siły głosu. To dobrze – nie lubię guzików w tej roli. Gałka nie ma punktów początkowego i końcowego, wyraźnie więc steruje scaloną drabinką rezystorową. Obok, w dwóch rządkach mamy przyciski, którymi możemy regulować wiele parametrów urządzenia, jak np. wybrane wejście, barwę dźwięku (+/- 12 dB w 2 dB krokach), ustalić czułość każdego wejścia z osobna (+/- 9 dB), czy ustalić początkowy poziom siły głosu, albo ogólne wzmocnienie układu (‘high’ i ‘low’). Tylna ścianka potwierdza, że to wyjątkowo dobrze wyposażone urządzenie, po obok wejść niezbalansowanych RCA mamy też zbalansowane wejścia i wyjścia XLR (co sugeruje, że to urządzenie zbalansowane), wejście dla procesora AV, gniazda do komunikacji z innymi urządzeniami Burmestera i sterowaniem komputerowym, a także gniazdo słuchawkowe. Jego umiejscowienie na tylnej ściance nie jest zbyt wygodne, ale wyraźnie chodziło o zachowanie czystej linii przedniej ścianki. Ważne, że po wpięciu słuchawek głośniki są odłączane, a poziom siły głosu obniżany. W czasie testu okazało się, że dźwięk na tym wyjściu jest niezwykle przyjemny, z tym, że trzeba się zatroszczyć o dość „otwarte” słuchawki, jak HD600 Sennheisera, albo HE-4 HiFiMana. Wzmacniacz jest chroniony rozbudowanym systemem zabezpieczeń – przed przegrzaniem, pojawieniem się na wejściu i wyjściu napięcia stałego i przed przesterowaniem.

ODSŁUCH
W czasie testu skorzystałem z następujących płyt:

• Stereo Sound Reference record. Jazz&Vocal, Stereo Sound, SSRR4, SACD/CD.
• Depeche Mode, Hole To Feed/Fragile Tension, Mute Records, CDBONG42, MS CD.
• Donald Byrd, The Bat Walk, Blue Note/Audio Wave, AWMXR-0009, XRCD24.
• Jan Bokszczanin, Komeda – Inspirations, Zakłady Płytowe, ZP 140770-09, gold-CD.
• Kate Bush, The Sensual World, EMI, CDP 7930 7 82, CD.
• Miles Davis, Seven Steps To Heaven, Columbia/Analogue Productions, CAPJ 8851 SA, SACD/CD.
• Norah Jones, …Featuring, Blue Note, 09868 2, CD.
• Suzanne Vega, Close-Up. Vol 1, Love Songs, Amanuensis Productions/Cooking Vinyl, COOKCD521, CD.
• Tool, 10,000 Days, Volcano Entertainment/Sony BMG Music Entertainment, 6819912, CD.

Japońskie wersje płyt dostępne na CD Japan.

Spotykając się kilkakrotnie, zawsze na krótki i raczej w „przelocie” z Dieterem Burmesterem nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że rozmawiam z kimś, kto jest, albo powinien być potomkiem szlacheckiego rodu. Jest coś takiego w zachowaniu, postawie itp. ludzi z tzw. korzeniami, co sprawia, że ich błękitna krew daje o sobie znać we wszystkim co robią. Cali są „błękitną krwią”. Być może się mylę, ostatecznie nie znam człowieka zbyt dobrze, jednak takie mam związane z nim wspomnienia. W audio jedną z istotniejszych rzeczy jest to, żeby produkt miał konkretnego twórcę, człowieka, który za nim stoi. Żeby był odbiciem konkretnych założeń, jego osobowości, wizji. Jeśli to, co napisałem wcześniej rzeczywiście jest prawdą, to Burmester i Dieter Burmester są jednym. Wzmacniacz gra w bardzo konkretny, określony sposób, nie do końca zbieżny z tym, co rozumiemy pod pojęciem „neutralny” czy „liniowy”. Jego brzmienie jest mianowicie niesłychanie eleganckie, dystyngowane. Osiągane to jest przez wycofanie wysokich tonów, ocieplenie wyższej średnicy i znakomitą koherencję i głębię jej niższej części. Prawda, że nie brzmi to „neutralnie”? I tak chyba miało być. Wszystkie płyty zagrają z tym wzmacniaczem niebywale ładnie. Niezależnie od tego, czego słuchałem, jak to było zrealizowane niemiecki wzmacniacz robił cos w rodzaju „przytulenia” tego materiału do serca i pokazania go słuchaczowi w taki sposób, żeby niczym nie denerwował.

Najważniejszy w takiej kreacji jest zakres średnowysokotonowy, z wyłączeniem niższego środka, który omówię osobno. Najłatwiej powiedzieć, że zakres o którym mowa jest ciepły i wycofany. I to będzie prawda. Siadając przed kolumnami i puszczając np. płytę …Featuring Norah Jones momentalnie słychać o co chodzi. Głosy były na niej gładkie, pełne i ciepłe. Absolutny brak rozjaśnień, wyostrzeń czy problemów z realizacją – a przypomnę, że to zbiór osiemnastu utworów, z których każdy nagrany został gdzie indziej, przez kogo innego i z inną ekipą. Burmester pokazał to jako koherentny zestaw, wypolerował wszystkie zakręty tak, że można się było skupić na muzyce. To samo słyszałem przy dość kiepskiej edycji płyty The Sensual World Kate Bush. To płyta wydana w 1989 roku, nagrana cyfrowo, co niestety często słychać, przede wszystkim w postaci twardej wyższej góry i oderwaniu wysokich tonów od środka pasma. Z Burmesterem słychać było, że to nie jest wyrafinowana realizacja, jednak żadnego elementu z cyfrowego syfu, jakiego nie udało się przy tym nagraniu uniknąć, nie słyszałem. Żadnego. To było fantastycznie gładkie, pełne brzmienie. O tym, że coś na początku było „nie halo” świadczyła wycofana mocno wyższa średnica i nieco zamglone wysokie tony. Nic nie było jednak niemiłe, denerwujące; to była beczka pełna miodu, do którego wpadł Kubuś Puchatek.

Jednym z elementów, który buduje ten przekaz jest bezbłędna, głęboka, mięsista, nasycona niższa średnica. A do tego słychać, że urządzenie dysponuje dużym zapasem mocy i że potrafi kontrolować głośniki niskotonowe. Robi to po swojemu, zaraz do tego wrócę, ale mówimy tu o Kontroli. W połączeniu z tym, co napisałem powyżej daje to niezwykle plastyczny obraz. Powtórzę: niezwykle plastyczny. To dlatego ten dźwięk jest „dystyngowany”, a nie „zmulony”; „ułożony”, a nie spowolniony. Elementy te nie dzieli jakaś przepaść, bo to dwie strony tego samego medalu, jednak maestria konstruktorów Burmestera przejawia się właśnie w tym, że widzimy tę lepszą, bardziej atrakcyjną stronę. To duży i pełny dźwięk. W dużej mierze jest to zasługa niższej średnicy, jednak nie byłoby to możliwe, albo mocno ograniczone, gdyby nie szczególna właściwość wzmacniacza – bardzo uważnie prowadzony jest w nim bas, w bardzo równy sposób, od środka, aż po naprawdę niskie zakresy. Tenor Audio 175S, część systemu odniesienia, o podobnej mocy, schodzi znacznie niżej, ale też i kosztuje pięć razy więcej.

Najwyraźniej zresztą nie chodziło w Burmesterze o wyciśnięcie niskiego basu, a o takie prowadzenie tego, który jest, żeby jak najlepiej komponował się ze środkiem pasma i żeby słychać go było w równy sposób. Grając nagrania z większą ilością niskich dźwięków, jak np. 10,000 Days Toola, Hole To Feed/Fragile Tension Depeche Mode, a także sampler magazynu „Stereo Sound” Jazz&Vocal. Pure DSD Recordings ma się wrażenie pełni i dużej „objętości” tego dźwięku. Wzmacniacze, nawet dużej mocy, grają najczęściej w taki sposób, że akcent położony jest w nich na pewne części niskiego pasma. To może się podobać, szczególnie jeśli jest skomponowane z kolumnami, które to jakoś kompensują. Niemiecki wzmacniacz robi to jednak znacznie lepiej, bo niczego nie trzeba w tym dźwięku poprawiać. Ma się wrażenie, że nawet małe kolumny są większe, a duże lepiej prowadzone. Po raz pierwszy monitory Chario Classic Adademy zagrały w tak duży sposób – nie wiedziałem, ze tak potrafią, mimo że przesłyszałem z nimi kilkadziesiąt różnych wzmacniaczy. Wzmacniacz niczego nie dopompowywał, ale tak „zarządzał” kolumnami, energia była przez nie propagowana w taki sposób, że wydawało się, iż mamy przed sobą większą, bardziej poważną kolumnę niż w rzeczywistości.

Jak mówię, to niebywale dystyngowany, plastyczny dźwięk. Przypomina w dużej mierze to, co dostałem z ASR-a Emitter II. Tutaj góra jest łagodniejsza, a dźwięk nieco bardziej uspokojony, jednak właśnie dzięki równiejszemu basowi Burmester wydaje się grać bardziej dynamicznie. Tak nie jest, słychać, że przy płycie The Cat Walk Donalda Byrda, która eksploduje uderzeniami perkusji, 082 wszystko uspokajał, osadzał w bezpiecznej otoczce. Ale subiektywny odbiór mógł być właśnie taki, że Burmester jest niezwykle dynamiczny. To dobrze – zróżnicowanie oferty rynkowej, nawet w zbliżonych przedziałach cenowych i przy zbliżonych estetykach brzmienia pozwala na wybór, a bez wyboru bylibyśmy skazani na dyktat. Warto jednak pomyśleć o sensownym dobraniu kolumn. Chario Academy Sovran były nieco za ciepłe. Myślę, że także Harbethy i Spendory nie do końca się w ten charakter brzmienia wpasują. Polski dystrybutor ma w swojej ofercie WLM-y i choć kolumny te dobrze grają z małymi wzmacniaczami lampowymi, charakter brzmienia tego wzmacniacza, a także dynamika kolumn, ich żywiołowość, otwartość itp. powinny się idealnie dopełnić. Także kolumny tubowe, jak np. Uno Nano Avantgarde Acoustic to jest to, czego powinniśmy szukać. Wzmacniacz kreuje bardzo homogeniczną, pełną scenę dźwiękową, choć uwaga słuchającego skupiana jest raczej na pojedynczych instrumentach niż na przekazie jako całości. A to dlatego, że pogłosy są dość krótkie, a charakter akustyki wnętrza upodabniany do siebie. Całość jest bardzo spójna, słychać, że fazowo też wszystko jest co najmniej OK., bo nagłe wejścia w przeciwfazie, dokładnie za naszą głową, wejścia w utworze Fragile Tension. Laidback Luke Remix z maxi-singla remiksami Depeche Mode, były dokładnie tam. Nawet tak „techniczne”, transowe nagrania zostaną oddane w bardzo wyważony sposób. Zabraknie trochę szaleństwa, ale wszystko będzie na swoim miejscu i nic nie będzie spowalniane.

Dieter Burmester to dystyngowany, opanowany człowiek o dobrych manierach. Przynajmniej takiego Dietera znam. Jego wzmacniacz jest dokładnie taki sam – ułożony, wyważony, piekielnie przyjemny. To nie jest sprzęt „hi-fi”, tj. nie słychać w nim dążności do szlifowania wszystkich aspektów brzmienia. Wygląda na to, że chodziło o uzyskanie dokładnie tego efektu, jaki opisałem. Z takim wzmacniaczem wracamy z pracy, zrzucamy garnitur (Burmester swoje kosztuje i nie zarobimy na niego dźwigając paczki), poluzowujemy krawat, nalewamy drinka i wygodnie się rozsiadamy. O resztę zatroszczy się wzmacniacz.

BUDOWA

Jak informuje producent wzmacniacz oparty jest na układach dzielonego systemu – przedwzmacniacza 035 i wzmacniacza mocy 036. Oznacza to m.in. całkowicie zbalansowany tor sygnału i układy wejściowe oparte na specjalnych modułach wzmacniających X-Amp, czyli wyspecjalizowanych modułów, zwykle wpinanych do głównej płytki (dokładnie tak samo robi np. amerykański Boulder, a nie należy zapominać o Maranztu z jego modułami HDAM). W Burmestrrze to po prostu część układu, nie wydzielana jakoś specjalnie. Ważną informacją jest też to, że w torze sygnału nie ma kondensatorów, co oznacza, że mamy do czynienia z układem typu „DC-coupled”. To zawsze pomaga poszerzyć pasmo przenoszenia, jednak równie ważne jest to, że omijamy w ten sposób zniekształcenia fazowe.

Jak już mówiłem obudowa 082 ma rzut na planie kwadratu. Cała wykonana jest z aluminium – trzy boki z radiatorów, a tył, góra i dół z grubych płyt. Z przodu mamy lustrzaną płytkę, za którą umieszczono zielony wyświetlacz typu dot-matrix, a na niej chromowaną gałkę siły głosu. Na wyświetlaczu ukazywane są wybrane wejście i poziom siły głosu, a także nastawy wybierane w menu. Z boku mamy dziesięć guzików – po lewej stronie guziki selektora wejść, a po prawej do włączenia wejścia „by-pass” dla zewnętrznego procesora AV, aktywujące podsłuch dla trzygłowicowego magnetofonu, wejście do menu, zmianę barwy dźwięku i wyłącznik sieciowy. Na tylnej ściance mamy rząd wejść i wyjść liniowych – zbalansowane wejście dla procesora, zbalansowane i niezbalansowane wyjścia z przedwzmacniacza, niezbalansowane wyjście do nagrywania, dwa liniowe wejścia niebalansowane RCA i trzy zbalansowane XLR. Gniazda XLR są złocone, ale to nie są gniazda Neutrika – nie znam tej firmy. Wszystkie gniazda są lutowane do płytki drukowanej. Poniżej umieszczono dwie pary (po jednej na kanał) bardzo solidnych, łatwych w użyciu, dużych zacisków głośnikowych, a pomiędzy nimi sporo gniazd do automatyki i systemowego sterowania. Dokładnie na osi urządzenia widać gniazdo sieciowe IEC.

Wnętrze jest schludne, a to dlatego, że nie ma tak zbyt wielu połączeń kablowych. Jest kilka taśm komputerowych, z sygnałami sterującymi, ale nie zmienia to dobrego, pierwszego wrażenia. Układ podzielono na cztery płytki – przedwzmacniacza, dwóch końcówek mocy i zasilacza. Ta ostatnia jest największa. Współpracuje z dużym, ekranowanym transformatorem toroidalnym o mocy 400 W, z dwoma uzwojeniami wtórnymi – albo osobno dla każdego z kanałów, albo osobno dla przedwzmacniacza i końcówek. I chyba chodzi o tę ostatnią, ponieważ widzę tylko jeden duży mostek prostowniczy i kilka mniejszych – osobne zasilacze mają układy sterujące, przedwzmacniacza i zabezpieczeń. Te ostatnie też znalazły się zresztą na płytce zasilacza. W filtrowaniu napięcia pomaga sporo kondensatorów o łącznej pojemności 86 000 μF. Płytka przedwzmacniacza jest naprawdę duża. Jak się okazuje, producent dokładnie zatarł wszystkie oznaczenia układów scalonych, na których ta sekcja jest oparta. Układ jest trochę nietypowy, ponieważ sygnał z wejść jest najpierw wzmacniaczy – każde wejście ma osobny układ scalony (ośmiołóżkowy, typu NE5532) i dopiero tak wzmocniony sygnał jest wybierany w selektorze. Ten wykonano przy użyciu hermetycznych przekaźników sterowanych układem scalonym. Wszystkie oporniki są tu metalizowane i precyzyjne, a kondensatory w gałęziach równoległych to polipropylenowe Wimy. Płytki końcówek mocy przykręcono bezpośrednio do radiatorów. Końcówki są w całości tranzystorowe – w sekcji wzmocnienia prądowego pracują bipolarne tranzystory Toshiby – dwie komplementarne pary 2SA1943+2SC5200 na kanał, w klasie AB, w trybie push-pull. Przykręcone są do grubej miedzianej sztaby, a dopiero ta do radiatorów. Tranzystory sterujące (też starto ich oznaczenia) przykręcono do osobnego, dużego radiatora. Zasilanie dostarczane jest przez grube linki miedziane, a sygnał do gniazd głośnikowych prowadzone jeszcze grubszymi linkami z logo Burmestera.

To bardzo solidne urządzenie, dobrze wykonane. Pilot zdalnego sterowania nie wygląda już tak ekskluzywnie, jak sam wzmacniacz – to rozbudowana wersja pilota, jakiego dostajemy np. z odtwarzaczami Ancient Audio.

Dane techniczne (wg producenta):
Moc: 140 W (przy 4 Ω)
THD+N: 0,008%
Pasmo przenoszenia: 3 Hz-100 kHz
Współczynnik tłumienia: 1034
Stosunek sygnał/szum: >97 dB
Masa: 23,5 kg
Wymiary: 482 x 177 x 482 mm
Wejścia: 3 x XLR, 2 x RCA
Pobór mocy: max. 550 W, standby – 3 W

Producent:

Burmester Audiosysteme GmbH
Wilhelm-Kabus-Straße 47
10829 Berlin
Niemcy

Tel.: +49 30 787 968 0
Fax: +49 30 787 968 68

E-mail: Mail@burmester.de

www: www.burmester.de

Pobierz test w PDF