˻ PREMIERA ˼

⌈ Graphite Audio jest młodą polską marką, powstałą w 2020 roku po wielu latach prac and kolejnymi rozwiązaniami antywibracyjnymi. Jej założycielem i konstruktorem jest SZYMON RUTKOWSKI. W ofercie firmy znajdziemy platformy, stożki oraz podkładki antywibracyjne. Platforma CLASSIC 40 ULTRA testowana jest przez nas PREMIEROWO. ⌋

CZY TO SIĘ KIEDYŚ SKOŃCZY?” – pytam sam siebie testując kolejny produkt służący do walki z wibracjami, a zaraz potem odpowiadam, również sam sobie: „nigdy”. Niezależnie od tego, jak wiele wysiłku włożymy w kontrolę wibracji i ich odpowiednie wygaszanie lub odprowadzanie, nigdy całkowicie nie znikną. To jest ciągła pogoń za perfekcją, a właściwie jej ułudą.

Z drugiej strony każdy ruch w tę stronę coś w dźwięku poprawia. Czyli – jest dobrze. Tym bardziej, że w ostatnich latach miała miejsce skokowa zmiana jakościowa tego typu produktów, a polskie firmy są częścią tej rewolucji. Dla przykładu, platforma Classic 100 Ultra, redukuje w moim systemie drgania pod listwą zasilającą Acoustic Revive RPT-4eu Absolute. I jest obiektem zainteresowania niemal każdego, kto do mnie przychodzi.

Raz, że świetnie wygląda, a dwa, zdziwienie budzi fakt, że elementy składające się na zasilanie systemu również wymagają odpowiedniego otoczenia. Tym bardziej warto więc zwracać uwagę na mechaniczne otoczenie odtwarzaczy CD, wzmacniaczy, o gramofonach nie wspomniawszy. Jedna z lekcji płynących z prób z odtwarzaczami plików, przełącznikami LAN, a nawet dyskami NAS uczy nas, że produkty odpowiedzialne za streaming plików audio są równie podatne na szumy tryboelektryczne, jak urządzenia analogowe.

Stąd coraz bardziej wyrafinowane techniki i coraz lepsze produkty służące do redukcji drgań w systemach audio. Częścią tej zmiany jest firma Graphite Audio.

▌ Classic 40 Ultra

W OFERCIE TEJ FIRMY są w tej chwili cztery platformy, wszystkie należące do serii Classic. Podzielone są one na dwa poziomy – podstawowy i wyższy, z ‘Ultra’ w nazwie. Dwie z nich mają wysokość 100 mm, jak będąca częścią systemu „High Fidelity” Classic 100 Ultra, a dwie 40 mm, jak testowana Classic 40 Ultra.

Pomysł tego producenta na odróżnienie się od konkurencji polega na eksplorowaniu właściwości mechanicznych grafitu, od którego zresztą firma wzięła nazwę. Polski producent wykorzystał jego szczególne właściwości mechaniczne, czyli niezwykłą miękkość, wysoką odporność na nacisk, a z drugiej strony wysoką podatność na rozciąganie. Ważna jest także duża przewodność cieplna, co w produktach bazujących na wygaszaniu drgań poprzez emisję ciepła jest bardzo pożądane. Ponieważ materiał ten jest bardzo kruchy, nie da się go używać samodzielnie. Polski producent wybrał więc jedną z odmian polimeru, którą domieszkuje grafitem.

»«

| Kilka prostych słów…

SZYMON RUTKOWSKI
właściciel, konstruktor

PLATFORMA GRAPHITE AUDIO Classic 40 Ultra to, podobnie jak w przypadku Classic 100 Ultra, wzbogacenie podstawowej wersji modelu Classic 40 o płytę polimerową. Głównym celem, który przyświecał mi podczas projektowania modeli Classic 40/Classic 40 Ultra, było utrzymanie naturalnej sygnatury brzmienia Classic 100 i Classic 100 Ultra przy zachowaniu bardziej kompaktowych rozmiarów.

Udało się to osiągnąć dzięki zastosowaniu tej samej technologii i tych samych materiałów w odpowiednich proporcjach. Podstawowym zastosowaniem platform Classic 40 jak i Classic 40 Ultra jest ustawienie ich na szafce/racku, jednak dzięki swojej stosunkowo niskiej wysokości doskonale sprawdzają się jako platformy pod kolumny. SR

»«

JUŻ O TYM PISALIŚMY przy okazji testu większej platformy, ale nie zaszkodzi powtórzyć, ponieważ to tak naprawdę identyczne konstrukcje, różniące się jedynie wysokością, a więc grubością części tłumiącej drgania. Platformy Graphite Audio są nieodprzęgane, masowe. Wytracają drgania w postaci ciepła, a to odprowadzane jest przez odpowiedni dobór materiałów i redystrybucję masy.

Jak mówi pan Rutkowski, ich konstruktor, przy ich budowie kierował się zasadą „non-metallic design”. Chodzi o to, że nie wykorzystuje ona elementów metalowych oraz ceramicznych. W czym różni się zasadniczo od oferty innych producentów, jak Finite Elemente, Pro Audio Bono, Franc Audio Accessories, GigaWatt, Harmonix, Kryna czy TiGLON. Czyli – prawie wszystkich pozostałych firm specjalizujących się w tym zagadnieniu. Za wyjątkiem japońskiego Acoustic Revive, który również nie stosuje metalowych elementów.

Od strony konstrukcyjnej każdą platformę można rozbić na, kolejne, następujące po sobie części:

• polimerowe stopy osadzone w gniazdach z tego samego materiału,
• płyta z „najwyższej jakości, specjalnej sklejki” o 140 warstwach naturalnego cienkiego forniru,
• lakier w kolorach RAL lub naturalny fornir,
• w wersji Ultra, dodatkowo płyta polimerowa w kolorze Ultra Red albo Ultra Grey z naniesionym wzorem będącym mozaiką loga marki.

Konstruktor, jak to niewielki, specjalistyczny producent, nie chce zdradzić sposobu zabezpieczania płyty polimerowej, która wygląda wyjątkowo atrakcyjnie. Jak mówi, podczas pierwszej prezentacji na targach w Monachium ten sposób wykończenia wywołał niemałe poruszenie i „wiele grupek osób przychodziło i dyskutowało między sobą jak podobny efekt uzyskać”.

Nazwa linii Classic wzięła się z wyglądu wchodzących w jej skład platform. Jak przy okazji modelu ‘100’ mówił pan Rutkowski, chodziło mu o to, aby mogły się one wpasować „w każde wnętrze”. Dlatego też możemy je zamówić w jednej z dwóch podstawowych wersji – okleinowaną naturalnym fornirem lub ze wspomnianą płytą polimerową i bardzo ładnym wzorem na górnej ściance. Płyta ta może być w różnych kolorach należących do palety REL.

Testowana platforma ma wymiary 495 x 465 x 400 mm i waży 6 kg. Jest niziutka, ale jej udźwig obliczono na aż 160 kg. Obszar na którym można postawić urządzenie (lub kolumny) wynosi 480 x 450 mm. Platforma ma postać boksu do którego od góry włożona jest właściwa platforma. W rzeczywistości obydwa elementy z sobą współpracują, a redukcję drgań wspomagają również cztery, wkręcane od spodu, nóżki z polimeru. Mają one ścięty spód, można je więc postawić bezpośrednio na górnych półkach naszych stolików.

▌ ODSŁUCH

⸜ JAK SŁUCHALIŚMY Platforma antywibracyjna Graphite Audio Classic 40 Ultra została przetestowana w systemie referencyjnym „High Fidelity”. W czasie testu stała na swoich nóżkach na górnej półce stolika Finite Elemente Master Reference Pagode Edition Mk II.

Nóżki platformy nie są regulowane, dlatego da się ją wypoziomować tylko poziomując półkę, na której stoi. Test polegał na odsłuchu odtwarzacza SACD Ayon Audio CD-35 HF Edition, który raz stał na testowanej platformie, a raz bezpośrednio na górnej półce Finite Elemente. Odtwarzacz stał na swoich własnych nóżkach Franc Audio Accessories Classic. Było to wielokrotne porównanie A/B/A i B/A/B, ze znanymi A i B. Słuchałem zarówno krótkich fragmentów, ok. 1 min., jak i całe utwory.

» PŁYTY UŻYTE W TEŚCIE ⸜ wybór

⸜ ARNE DOMNÉRUS, Jazz At The Pawnshop, Proprius Musik/Lasting Impression Music LIM UHD 071 LE, 3 x CD + DVD ⸜ 1977/2012.
⸜ MARI NAKAMOTO WITH ISAO SUZUKI & KAZUMI WATANABE, Mari Nakamoto III, Three Blind Mice/Sony Music Labels MHCL-1016, SACD/CD ⸜ 1975/2024, recenzja → TUTAJ.
⸜ DEPECHE MODE, Home, Mute Records BONG 27, Promo, SP CD ⸜ 1997.
⸜ ZBIGNIEW WODECKI, Zbigniew Wodecki, Polskie Nagrania „Muza”/Warner Music Poland 50217 3 22632 7 8, „Polskie Nagrania Catalogue Selections”, SACD/CD ⸜ 2024, recenzja → TUTAJ.

»«

ZA KAŻDYM RAZEM, KIEDY TESTUJĘ w moim systemie produkty służące do redukowania wibracji, takie jak nóżki i platformy, jestem zaskoczony, jak dużą zmianę wnoszą do dźwięku. Przede wszystkim jestem jednak zdumiony tym, że w ogóle wnoszą. A to dlatego, że stawiam je na górnych półkach wypasionego, znakomitego stolika Finite Elemente Master Reference Pagode Edition Mk II. Teoretycznie powinno być więc tak, że ponieważ jest on tak dobry w tym, co robi, żaden dodatek nie powinien dźwięku zmieniać. A jednak.

Rzecz w tym, tak mi się przynajmniej wydaje, że redukcja drgań jest w swoim rdzeniu podobna do redukcji szumów w systemie audio, czy to cyfrowych, czy analogowych. To działanie nie mające końca. Za każdym razem, kiedy zdejmiemy z dźwięku jaką warstwę zniekształceń wychodzą na wierzch kolejne warstwy, o mniejszej amplitudzie, ale mające równie duże znaczenie, jak poprzednie. Perfekcjonistyczne audio jest bowiem sztuką przybliżeń, coraz bliższych oryginałowi i z każdym krokiem bardziej wyczulonych na to, co nas od niego oddziela.

Dlatego też przestawienie odtwarzacza Ayon Audio CD-35 HF Edition na platformę poprawiło jego dźwięk. W mniejszej skali niż to, co zapamiętałem z testu wersji ‘100’, ale w niezwykle podobny sposób. To, przede wszystkim, pogłębienie brzmienia. Odbieram je jako lekkie ocieplenie, bo tak się manifestuje, ale chodzi o wydłużenie brył instrumentów i bardziej naturalny atak intrumentów. Naturalny, czyli nie-mechaniczny.

Kiedy więc mamy ˻ 1 ˺ Introduction, sekwencję rozpoczynającą jedna z najbardziej znanych w historii audiofilizmu płytę Jazz At The Pawnshop ARNE DOMNÉRUSA, zarejestrowaną 6 i 7 grudnia 1976 roku w The Pawnshop (Stampen) Jazz Club przez Gerta Palmcrantza, to z platformą pod odtwarzaczem brzmi ona bardziej naturalnie. Nie w jakiś „przełomowy” sposób, ale lepiej. Wszystkie te próbne uderzenia w wibrafon, stopy perkusji, kontrabasu, to wszystko pokazane jest wówczas nieco dalej, a jednocześnie jest bardziej „dopracowane”, jeśli tak mogę powiedzieć.

Przez chwilę wydaje się, że po przestawieniu odtwarzacza na platformę zmniejsza się dynamika i selektywność. Chociaż wiem, na czym to złudzenie polega, to i tak musiałem kilka razy poprzenosić urządzenie, żeby – kolejny raz – potwierdzić, że chodzi nie o pogorszenie się tych elementów, a o ich włączenie w coś większego. Rzecz w tym, że z platformą dźwięk jest głębszy wewnętrznie, dlatego wydaje się mniej natarczywy, co można odebrać również jako uspokojenie.

Ale to nie jest uspokojenie, a wręcz przeciwnie – dopalenie gry. Teraz można bowiem podkręcić gałkę siły głosu o 0,5, a nawet 1 dB, a to bardzo dużo, po czym dostaniemy równie dynamiczny przekaz, a jednak bardziej rozdzielczy i zróżnicowany. Świetnie słychać to było na przykładzie gry perkusisty, używającego miotełek zamiast pałek – to ostatecznie miniaturowa scena i niewielki klub (byłem w tym miejscu, widziałem je, słyszałem dźwięk jazzowego combo) – jak i po grze kontrabasisty. Na tym instrumencie gra tutaj Georg Riedel, wówczas już bardzo znany muzyk, który w na początku lat 60. zagrał na najważniejszej szwedzkiej płycie z muzyką jazzową, a mianowicie na krążku Jana Johanssona pt. Jazz På Svenska (1964).

Ale do rzeczy. Jego kontrabas brzmi, jakby był grany przez piec gitarowy. Jest lekko zaokrąglony i ma podkreśloną wyższą część basu. Bez platformy brzmiał dość szybko i punktualnie. Ale Classic 40 Ultra spowodowała, że zaczął się wypełniać. Lekko wycofała się atakująca część dźwięku, a pozostała dynamika i barwa. Ta była głębsza, a wybrzmienia dłuższe. Także tamburyn rozpoczynający ˻ 1 ˺ High Life był z platformą wyraźniejszy, a jednak ustawiony nieco dalej na scenie.

Podobnie było z wokalem MARI NAKAMOTO, kontrabasem ISAO SUZUKI oraz gitarą KAZUMI WATANABE na płycie Mari Nakamoto III, w wersji przygotowanej przez Berniego Grundmana z myślą o najnowszym wydaniu na płycie SACD. Tak samo, czyli: cieplej, głębiej, dalej i jednocześnie bardziej naturalnie. Pogłos nałożony na głos Nakamoto był nieco wyraźniej rozłożony po kanałach, a nie tylko ciągnął się za nią, na osi odsłuchu. Obydwa instrumenty miały z platformą głębsze wybrzmienie, choć mogłoby się wydawać, że są nieco cichsze.

To zresztą rzecz, która powtarzała się przy odsłuchu każdej kolejnej płyty. Bardzo podobne wrażenia mam porównując produkty mające na celu redukcję szumów – już mówiłem o tym podobieństwie, ale nie zaszkodzi powtórzyć. Obydwa typy działań prowadzą dźwięk w podobnym kierunku, chociaż, jak by się mogło wydawać, dotyczą tak różnych dziedzin. Prowadzą, dodajmy, jeśli są przeprowadzone zgodnie ze sztuką.

W każdym razie gitara Watanabe, czy to nagrana w jednym podejściu, czy dograna na kolejnej ścieżce w postprodukcji, jak w ˻ 2 ˺ What A Difference A Day Made, utworze napisanym przez Maríę Grevera, meksykańskiego tekściarza, w 1934 roku. Gitarzysta gra tutaj na osi i w prawym kanale. Gitary z obydwu ścieżek mają podobną barwę, ale są potraktowane przez muzyka nieco inaczej. I właśnie takie małe zmiany są przez platformę nieco wyciągane, jakby wcześniej były przykryte warstwą czegoś superdelikatnego, czego nie widzieliśmy, a co jednak TAM było.

Mogłoby się wydawać, że takie „czary” to tylko z najlepszymi wydaniami topowej muzyki nagranej przez topowych artystów jazzowych. Nic bardziej mylnego. Wyższą rozdzielczość i lepsze obrazowanie otrzymamy bowiem z dowolną muzyką i to właśnie ta gorzej nagrana zyska na tym więcej. Słuchany przeze mnie singiel Home grupy (wtedy już tria) DEPECHE MODE zabrzmiał bez platformy w mniej kolorowy sposób, jakoś tak bardziej tępo.

Po jakimś czasie przyzwyczaiłem się do tego dźwięku i nie miałem do niego żadnych „ale”. Wystarczył jednak powrót do platformy, abym usłyszał lepiej pokazaną perkusję, to jest nieco dalej, z mniej twardym atakiem, a za to z lepszym różnicowaniem gry. Wokal Martina Gore’a, z mocno obciętą górą i brudem na jego brzmieniu był z platformą bardziej przekonywający. No i była jeszcze gitara, wyraźnie bardziej trójwymiarowa i mająca więcej odcieni barwowych, kiedy odtwarzacz stał na platformie.

▌ Podsumowanie

JAK MÓWIĘ, OPISANE PRZEZE MNIE ZMIANY nie są decydujące o odbiorze dźwięku. Nie tak, jak zmiana urządzenia, kolumn, czy nawet okablowania. Ale są ważne. A jeśli wszystko w systemie mamy dopracowane, to są bardzo ważne. Propozycja Graphite Audio jest niezwykle interesująca, ponieważ prowadzi nagrania w nieco innym kierunku niż przeważająca część platform dostępnych na rynku.

Zamiast odzierać dźwięk z mięsa, tego mięsa dodaje, zamiast podkreślać szczegółowość, tę szczegółowość poprawia, ale nie przez wyraziste detale, a przez lepszą rozdzielczość. Jej dźwięk można określić jako ciepły, bo ostatecznie w tym kierunku się z nią poruszamy. Doskonale się z nią słucha zarówno ulubionych płyt jazzowych, jak i każdej innej muzyki. Dlatego też z taką przyjemnością wysłuchałem również utworów Depeche Mode w różnych remiksach, jak i cudownej ˻ 2 ˺ Pieśni ciszy w wykonaniu ZBIGNIEWA WODECKIEGO, utworu Wojciecha Trzcińskiego (muzyka) i Pawła Howila (słowa).

To niewielka platforma, która wpasuje się w dowolny system i nie zajmie w nim dużo miejsca. Sprawdzi się więc także w wąskich przestrzeniach stolików, gdzie – wydawałoby się – nie zmieści się już nic więcej. Świetnie wygląda i stoi za nią przemyślana inżynieria. A nade wszystko daje niezwykle przyjemny, dojrzały dźwięk. ●

▌ Dane techniczne (wg producenta)

Wymiary standardowe (z nóżkami): 475 x 445 x 40 mm (+/- 3 mm)
Obszar roboczy: 460 x 430 mm
Nóżki: 3, nieregulowane
Waga: 6 kg
Maksymalne obciążenie: 180 kg
Wykończenie:
• paleta RAL | matowy, wysoki połysk
• okleiny z naturalnego drewna: matowy ze strukturą drewna/wysoki połysk
• wykończenia wersji ULTRA (tylko wysoki połysk): Ultra Red, Ultra Grey

»«

Test powstał według wytycznych przyjętych przez Association of International Audiophile Publications, międzynarodowe stowarzyszenie prasy audio dbające o standardy etyczne i zawodowe w naszej branży; HIGH FIDELITY jest jego członkiem-założycielem. Więcej o stowarzyszeniu i tworzących go tytułach → TUTAJ.

→ www.AIAP-online.org