ybieranie zdjęć do tegorocznej relacji z wystawy Audio Video Show przypominało rzeź niewiniątek – z niemal 1000 obrazów utrwalonych w czasie dwóch dni, które spędziłem w warszawskich hotelach Radisson Blu Sobieski Hotel i Hotel Golden Tulip oraz na PGE Narodowy (dla niewtajemniczonych – Stadionie Narodowym) zostało mniej niż 150. A i spośród nich musiałem wyeliminować kolejne, aby relacja miała jakiś sens i nie stała się zbiorem rupieci.

Potwierdziły się bowiem zapowiedzi organizatora imprezy, firmy Adam Mokrzycki Services, który przed jej rozpoczęciem informował: „Audio Video Show rozrasta się w tempie geometrycznym. Choć trudno w to uwierzyć, pobiliśmy właśnie niezwykle wyśrubowany, zeszłoroczny rekord ponad 110 sal konferencyjnych oraz pokoi demonstracyjnych zarezerwowanych przez naszych wystawców. Na tym etapie organizacji mamy już wynajętych 141 pomieszczeń i liczba ta ciągle sie zwiększa. Ten wynik tylko umacnia Audio Video Show na pozycji drugiej największej wystawy hi-fi w Europie.”

Ocenę organizatora gremialnie potwierdzali zwiedzający, wystawcy, a także goście z zagranicy, zaprawieni w wystawowych bojach, spędzający często tygodnie i miesiące w podróżach pomiędzy kolejnymi imprezami. Raveen Bawa, przedstawiciel firmy dCS mówił o tym, że choć Monachium (domyślna ‘pierwsza’ z wypowiedzi organizatora) wciąż jest najbardziej rozpoznawalną wystawą audio w Europie, to jednak warszawska niewiele jej ustępuje, a pod pewnymi względami jest nawet bardziej atrakcyjna. Wtórowała mu Gabi van der Kley, szefowa Crystal Cable, która wycałowawszy mnie powiedziała, że impreza jest fantastyczna i że pomysł na Stadion był strzałem w dziesiątkę.

Myślę, że nie będę w tym osamotniony, jeśli powiem, że „wygaszenie” imprezy w Hotelu Brystol i inauguracja jej na stadionie PGE Narodowy (będą pisał o nim ‘Stadion’ lub ‘Narodowy’) przeniosła całą imprezę na zupełnie nowy poziom – światowy poziom. Miejsce to wielu wystawcom wydawało się przed imprezą pomyłką, wskazywali na złą akustykę sal, na oddalenie od głównej imprezy (Radisson Blu Sobieski Hotel; będę o nim pisał ‘Sobieski’), na „nieprzystawalność” tego miejsca do charakteru wystawy itp. Rozumiem ich obawy i obiekcje – po tylu latach w hotelach trudno było sobie wyobrazić tak drastyczną zmianę dekoracji.

A jednak – to była najważniejsza i jednocześnie najlepsza decyzja od momentu, w którym postanowiono powołać do życia Audio Show – poprzednika Audio Video Show. Niech o celności przenosin świadczy reakcja, już przywołanej, Gabi van der Kley, która zadeklarowała, iż będzie lobbowała za tym, aby holenderskie targi tego typu organizowane były na supernowoczesnym (po przebudowie, wybudowano go w 1913 roku) stadionie Philips Stadion, siedziby zespołu PSV Eindhoven.

Rzecz w charakterze, jaki wystawa w tym miejscu przybrała. Szerokie korytarze, dostęp do toalet, czystość, oddech – to podstawowe wyróżniki. Drugim była nieskrępowana atmosfera, jaka tam panowała. Zawdzięczamy ją tłumom normalnych ludzi, którzy przychodzili całymi rodzinami, młodym ludziom, którzy spędzali godziny w sekcjach słuchawkowych, obecności wielu firm z płytami, jak również estetyce miejsca. Wracając do Sobieskiego czułem klaustrofobię. Nie tylko ze względu na brak przestrzeni, ale także ze względu na kompletnie odmienną atmosferę. Chyba po raz pierwszy tak dobitnie dotarła do mnie opinia o branży audiofilskiej wyrażana przez ludzi z „zewnątrz”: jesteśmy zasklepieni w swoich problemach i poza czubkiem nosa nie widzimy niczego innego. A poza nami jest przecież cały wielki świat! Narodowy otworzył nas i wpuścił do naszego świata świeże powietrze. Dla polskiego rynku audio może to być największy prezent, jaki mógł otrzymać.

TO, CO NAJLEPSZE

Sukces frekwencyjny, zarówno pod względem odwiedzających, jak i wystawców, niesie za sobą określone skutki. Dla dziennikarza jest nim nadmiar niemal wszystkiego – miejsc do odwiedzenia, ludzi do spotkania, systemów do odsłuchania, urządzeń do opisania. Już dwa ostatnie lata były „na styk”, na biegu, z wywieszonym językiem. Tym razem po prostu nie dałem rady – zabrakło czasu i sił. Myślę, że trzeba się pogodzić z tym, że nie będę wszędzie i nie wszystko zobaczę.

Tym bardziej więc zaproponowane przeze mnie poniżej systemy, których dźwięk był, moim zdaniem, godny szczególnej uwagi, są wyborami arbitralnymi do kwadratu. Po prostu w momencie w którym wszedłem do danego pokoju, kiedy miałem czas w nim usiąść wszystko „zagrało”. Równie dobrze, chwilę później lub wcześniej, z inną muzyką mogło być inaczej. Ale było, jak było i chciałem te szczególne momenty, w których robiło się przyjemnie, zaznaczyć.

BEST OF THE BEST AUDIO VIDEO SHOW 2015

I. Studer + Chord + Cabasse + Pro-Ject + Cardas + Rogoz Audio

Sprawą osobną są jednak trzy główne wyróżnienia. System firmy Voice z kopią taśmy-matki, graną z magnetofonu Studer 807, to było objawienie. Słuchając Beatlesów można było zrozumieć o czym mówią ludzie narzekający na cyfrę – czegoś takiego nikt na razie z nagraniami cyfrowymi nie powtórzył.

To jeden z dźwięków wystawy – system firmy Voice, oparty na testowanych przez nas produktach Chorda, w tym odtwarzacz CD RED Reference One MkIII (test w grudniu). Kolumny – Cabasse Pacific 3 SA. W roli źródeł trzy urządzenia – gramofon Pro-Ject RPM 9 Carbon, DAC Chord DAVE oraz magnetofon Studer 807. Wszystko stało na stoliku Rogoz Audio.

II. Ayon Audio + Lumen White + Siltech + Transrotor

Absolutna czołówka dźwięków tej wystawy – kolumny Lumen White White Light Anniversary z elektroniką Ayon Audio i gramofonem Transrotora, którego test otrzymali Państwo w postaci drukowanej wraz z katalogami przy wejściu na wystawę. Muzyka puszczana była z odtwarzacza plików.

Co nie znaczy, że nie da się zagrać na bardzo wysokim poziomie z pliku – kolejny rok z rzędu magię można było usłyszeć w pokoju firmy Nautilus, w systemie przygotowanym wspólnie z Gerhardem Hirtem. Pokazy odbywały się w sali, w której w poprzednich latach miały miejsce koncerty (z tego powodu tegoroczny koncert został przez organizatora wystawy odwołany) jest bardzo trudne akustycznie. Ludzie z Nautilusa włożyli ogrom pracy w to, aby to odwrócić. „Baldachim” nad słuchaczami wyglądał dziwacznie, ale spełniał swoją rolę.

Mistrz ceremonii – Gerhard Hirt, właściciel Ayon Audio.

III. Destination Audio + Entreq

Nie był to jednak jedyny bezbłędny system z plikami w roli głównej - Destination Audio to maleńka, polska firma „butikowa”. Dźwięk, jaki usłyszałem z jej kolumn tubowych był wybitny. Głos Niemena, który znam przecież na wylot, był niesamowicie naturalny. Dociążona niska średnica niczego nie psuła, a tylko dodawała całości realizmu. To była ogromna przyjemność!

Kolumny tubowe, z drewnianą tubą średniotonową firmy Destination Audio. W uzyskaniu tego efektu pomogła firmowa elektronika z końcówkami na lampach 45 (1,5 W na kanał!), a także – może przede wszystkim – okablowanie oraz kondycjonery firmy Entreq. Dużo drewna, lampy i fantastyczny efekt.

BEST SOUND 2015 AUDIO VIDEO SHOW 2015

TAD + Naim + Wireword + Chord

Jeden z lepszych dźwięków wystawy – kolumny TAD Compact Evolution One z elektroniką Naima. A tam m.in. przedwzmacniacz/streamer NAC-N272 i końcówka mocy NAP250 DR.

Melodika + Indiana Line

Postawiony w rogu pokoju, a jednak o znakomitym dźwięku, niedrogi system, oparty na kolumnach Melodika (prototyp), z kablami tej firmy Brown Sugar (nasza Nagroda Roku 2015) i z elektroniką Indiana Line Puro. Brawo!

Audiomachina + Einstein Audio + SME + RCM Audio + CEC

Podobnie jak wielu z odwiedzających wchodząc do pokoju RCM szukałem subwoofera lub dużych kolumn, z których dochodził dźwięk. A to grały maleńkie kolumny podstawkowe Audiomachina CRM II. Test modelu Pure NSE w grudniu. System oparty był o elektronikę Einstein Audio, gramofon SME Model 15 i odtwarzacz CD CEC CD5. Większość z tych marek został wyróżniona Nagrodami Roku 2015.

Amare Audio + Harpia Acoustics + JR Audio

Pokój Amare Audio z głośnikami Harpii Acoustics. Wśród nowości niezwykły DAC – upsampling wszystkich sygnałów do DSD, a potem tylko filtr analogowy; czyli – DAC bez przetwornika cyfrowo-analogowego w klasycznym rozumieniu. Wkrótce test w „High Fidelity”.

Equilibrum + Enerr + Atoll

Przysłuchałem się temu systemowi dłużej, ponieważ było czego słuchać – bardzo pełny, i „analogowy” dźwięk, mimo że źródłem był odtwarzacz plików. Kolumny – Equilibrum Athmos S7, zasilanie Enerr Transcenda. Źródło – odtwarzacz/przedwzmacniacz Atoll i końcówka mocy tegoż producenta.

Atohm + Atoll

Jeden z lepszych dźwięków wystawy – kolumny Atohm GT 2.0 napędzane elektroniką Atolla: odtwarzaczem CD400 oraz integrą IN400. Brzmienie było dynamiczne, czyste i pełne. na szczęście dokładne, puste granie na wystawach odchodzi w przeszłość.

AVCON + Trafomatic + Triode

Drewno, lampy, styl – wszystko to, co lubię. Kolumny AVCON Avalanche Reference Monitor na firmowych podstawkach, ze wzmacniaczem Trafomatic SM-300B i odtwarzaczem CD Triode TRV-CD4SE. Piękny, szlachetny dźwięk.

Sveda Audio + Jadis + Verictum + Audio Research

O – tutaj bardzo mi się podobało. Nasycenie – znakomite, podobnie jak rozdzielczość. Kolumny Sveda Audio w wersji domowej (to firma „studyjna”) w towarzystwie wzmacniacza Jadis I-88, odtwarzacza CD Audio Research oraz akcesoriów Verictum.

A z tyłu – nowość, kabel sieciowy Verictum Demiurg. W grudniu jego test w HF.

Jadis + Franco Serblin + ReVox

Kolejny system z Jadis I-88 i kolejny świetny dźwięk. Spokojny, nasycony, wypełniony. Źródłem był magnetofon szpulowy ReVox PR99 MkIII, kolumny – Franco Serblin Ktêma.

Ypsilon Electronics + Magico + Kronos Audio + Tara Labs

Prawdę mówiąc, w czasie wystaw firma Magico zwykle nie zachwyca. To bardzo wymagające kolumny, które potrzebują czasu na dostosowanie się do wnętrza. Model S7 zagrał jednak znakomicie, przynajmniej moim zdaniem. Napędzały go monobloki Ypsilon Electronics, z gramofonem Kronos w roli źródła.

KONCÓWKA

„High Fidelity” od lat jest partnerem medialnym warszawskiej wystawy. Tegoroczna jej edycja była szczególna – oto po raz pierwszy odbyła się nie tylko w pokojach hotelowych, ale również w salach konferencyjnych stadionu piłkarskiego PGE Narodowy. Co więcej – zamiast dwóch dni – do dyspozycji mieliśmy trzy (w piątek można było zwiedzać od godziny 16:00. Aktywność promocyjna organizatora była niesamowita – w Warszawie zawisło 150 wielkoformatowych banerów. „Zajawki” o wydarzeniu zostały pokazane przez 9 stacji telewizyjnych, a w paśmie śniadaniowym kilku z nich można było zobaczyć wejścia na żywo, w czasie których celebryci, jak Marek Sierocki, Smolik, Hirek Wrona, Paweł Edelmann i wielu innych zachęcało do odwiedzenia wystawy. W Polsacie wystawa była jednym z trzech głównych tematów wieczornego wydania dziennika.

Przełożyło się to na napływ ludzi, którzy szukają dobrego dźwięku, designu, muzyki, ale nie są audiofilami i być nimi nie zamierzają. To fantastyczne doświadczenie – nie chciało mi się ze Stadionu wychodzić, takie dobre wibracje tam dzięki nim panowały.

Sobieski pozostanie jednak głównym miejscem Audio Video Show, ponieważ nigdzie indziej nie ma tylu wolnych pomieszczeń. Przez kontrast ze Stadionem sporo stracił, ale może się to przełożyć na coś dobrego – pomyśleć o dobrym oświetleniu, o informacjach dla prasy na długo przed wystawą. To hotel, który pozostanie „jaskinią” audiofilów, ale zasiloną przez świeżą krew.

Najbardziej kameralnym miejscem, z zaledwie ośmioma salami, pozostanie Hotel Golden Tulip. To tam jednak znalazłem aż trzy systemy, które zagrały po prostu pięknie. Trzy na osiem! Może to być miejsce rozmów, spotkań, spokojnych celebracji.

Pięknie dziękuję wszystkim Wam, którzy przyszliście na 100. spotkanie Krakowskiego Towarzystwa Sonicznego. Przypomnę, że porównywaliśmy kolejne wersje płyt zespołu The Beatles – japońską wersję ze starszym remasterem, europejski remaster z 2009 roku, wersję japońską z tym samym remasterem, a wreszcie wersję SHM-CD, również z remasterem A.D. 2015. Na koniec zaordynowaliśmy odsłuch w ciemno utworu z płyty Double Fantasy Johna Lennona: wersji japońskiej CD, SHM-CD oraz Platinum SHM-CD. Spotkanie zostanie opisane i pojawi się na łamach magazynu jako kolejne spotkanie KTS.

Było mi bardzo miło się z państwem spotkać, było pięknie! Gratulacje dla wszystkich wystawców – nakład pracy włożony w to przedsięwzięcie jest niebywały – od samego myślenia o nim bolą mnie plecy – szacunek wam wszystkim. W grudniu opublikujemy kolejne relacje, także czytelników. Do zobaczenia za rok!