Data publikacji: 1. lutego 2012, No. 94

Hegel, to Hegel i właściwie nie ma o czym pisać – większość użytecznych informacji zawarłem we wstępie do testu topowej kombinacji TUTAJ. Pomimo że to mała firma, nie tak znana, jak inni skandynawscy producenci, ma jednak ugruntowaną pozycję jako bardzo stabilny, przewidywalny, inteligentny projekt. Nie ma więc sensu bić piany. Powiem tylko, że szczególną estymą cieszy się na bardzo trudnym, hermetycznym, japońskim rynku.
Testowany H70 jest najtańszym wzmacniaczem tego norweskiego producenta. Materiały firmowe mówią, że ma mieć moc 2 x 70 W. Oprócz klasycznych wejść liniowych, analogowych RCA, mamy także stereofoniczną parę wejść zbalansowanych. I jeszcze coś ekstra – zintegrowany z urządzeniem przetwornik cyfrowo-analogowy z wejściami RCA i TOSLINK, jak również wejściem USB. Wejścia S/PDIF przyjmują sygnał do 24/192, a USB tylko do 16/48.

Do tej pory testowaliśmy:

• przedwzmacniacz liniowy + wzmacniacz mocy Hegel P30+H30, test TUTAJ

ODSŁUCH

Nagrania wykorzystane w teście (wybór):

• T-TOC Data Collection Vol. 1, T-TOC Records, DATA-0001, 24/96+24/192, WAV, ripy z DVD-R.
• Vinyl Magic for High Fidelity, sampler, DVD-R, vinylmagic.pl, 16-24-32/44,1, WAV, ripy z DVD-R.
• Audiofeels, Uncovered, Penguin Records, 5865033, CD (2009).
• Brian Eno, Craft On A Milk Sea, Warp Records, WARPCDD207, 2 x 180 g LP + 2 x CD + 24/44,1 WAV; recenzja TUTAJ.
• Cassandra Wilson, Silver Pony, Blue Note, 29752, CD; recenzja TUTAJ; rip FLAC.
• Charlie Haden & Antonio Forcione, Heartplay, Naim Label, 24/96 FLAC.
• Depeche Mode, Fragile Tension/Hole to Feed, Mute Records, CDBONG42, maxi-SP (2009).
• George Michael, Faith, Epic/Sony Music, 7753020, Special Edition 2 x CD+DVD (2010).
• Kankawa, Organist, T-TOC Records, UMVD-0001-0004, Ultimate Master Vinyl, 4 x 45 rpm 180 g LP + CD-RIIα + 24/192 WAV; recenzja TUTAJ.
• Kay Starr, Blue Starr, RCA Records/BMG Japan, BVCJ-37389, K2HD (2005).
• Lars Danielsson & Leszek Możdżer, Pasodoble, ACT Music, ACT 9458-2, CD; recenzja TUTAJ; rip FLAC.
• Michael Jackson, Thriller. 25th Anniversary, Epic/Sony Music Japan, EICP-963-4, CD+DVD.
• Mikołaj Bugajak, Strange Sounds and Inconceivable Deeds, Nowe Nagrania 001, 45 rpm LP+CD+WAV 24/44,1; recenzja TUTAJ.
• Nosowska, 8, Supersam Music, SM 01, CD (2011).
• Patricia Barber, Companion, Premonition Records/Mobile Fidelity Sound Lab, UDSACD 2023, SACD/CD (2003).
• Pink Floyd, Wish You Were Here, Experience Edition, EMI/EMI Music Japan, TOCP-71169-90, 2 x CD (2011).
• Simon & Garfunkel, Bookends, Columbia/Sony Music Japan International, SICP 1484, CD; rip FLAC.
• Stardelay A New High Fidelity, Ozella Music, OZL22006CD, FLAC 24/44,1 (2008).

Japońskie wersje płyt dostępne na CD Japan

H70 Hegla, wraz z kilkoma innymi wzmacniaczami, jakie znam, wyznacza swego rodzaju oś, nazwijmy ją „osią dobra i wewnętrznego ciepła” (purystów za antropomorfizmy przepraszam, ale bez nich ani rusz). Jeślibyśmy na jej początku umieścili wzmacniacz Xindaka MT-2, a na drugim końcu IT-15 Lavardina i system Hegla P30+H30, to H70 znalazłby się dokładnie na tej samej linii.
Czym ta oś by się charakteryzowała? Jeślibym ją opisywał ze względu na barwę dźwięku, to byłaby nieco po lewej, cieplejszej stronie innej osi umownie nazywanej „neutralną”; byłaby na osi kojarzonej z „naturalnością”. Co to oznacza? Oznacza ni mniej, ni więcej – zachowując oczywiście proporcje – że H70 gra nieco ciepło, nie jest specjalnie szczegółowy i nie różnicuje dźwięku w tak sprawny sposób, jak wzmacniacze bliższe osi „neutralności”, albo będące wręcz po jej prawej, chłodniejszej, ale za to znacznie bardziej szczegółowej stronie. Norweski wzmacniacz gra inaczej – w niezwykle, naprawdę niezwykle wypełniony, gładki, spójny sposób, ale bez jakiejś wybitnej detaliczności. Jego barwa ustawiona jest tak, że każda płyta wydaje się nagrana co najmniej sensownie. H70 nie karze nas za błędy realizatorów i firm płytowych. Dodaje do dźwięku trochę masy, bo jego wyższy bas jest dość mocny, mocniejszy niż w systemie odniesienia. Dostajemy więc naprawdę duże źródła pozorne, co dobrze pokazują płyty monofoniczne, żeby przywołać, dla przykładu, Blue Starr Kay Starr. Głos wokalistki zajmował sporą przestrzeń między kolumnami, był ekspansywny i nie przypominał cienkiej kalki, wydmuszki. Czuć było siłę towarzyszącego wokalistce zespołu, z uderzeniem kontrabasu itp. Dźwięk nie wychodził przed linię łączącą kolumny, ale też nie był odpychany do tyłu.
Te dwa elementy, tj. masa i wolumen potwierdziły się też w nowszych nagraniach, w których to często być, albo nie być, gdzie to tak ważna część przesłania muzyki, że bez niej płyta brzmi, jak wykastrowana, jak niekompletna. Mówię o The Wall Pink Floyd, Faith George’a Michaela i Thriller Michaela Jacksona. Płyty różne, różna także muzyka, ale ta sama potrzeba wyraźnego pulsu, dobrej podstawy oraz świetnego połączenia ze środkiem pasma. Hegel im to zapewnił.

O głosie już wspomniałem w kontekście wolumenu – jego umiejscowienie zależeć będzie od realizatora, tj. od konkretnego nagrania. Jeśli, jak z Kay Starr, wokal jest z przodu, a za nim, w jednej linii reszta zespołu, to dostaniemy go nieco bliżej i będzie trochę nad resztą dominował. Jeśli z kolei będzie bardziej schowany, jak na wszystkich trzech przywołanych wyżej płytach, to będzie mniej wyraźny, zostanie umieszczony trochę w głębi. Nie za bardzo, bo to nie jest wzmacniacz, który oddaje wymiar w głąb w jakiś wyjątkowy, wyrastający nad ten przedział cenowy, sposób. Ale zachowane będą proporcje, słychać będzie zmianę wynikającą z jakiejś koncepcji danej płyty.
Ważniejsze wydaje się, że średnica nie była pokazywana osobno, w oddzieleniu od basu; wzmacniacz w niesłychanie równy sposób pokazuje całe pasmo. To znaczy, nie w równie mocny sposób, zaraz o tym powiem, ale właśnie spójny. Choć wyższy bas jest bardziej energetyczny niż sam środek, choć góra jest zaokrąglona i raczej ciepła (dokładnie, jak ze wzmacniacza lampowego na EL34), to jednak wszystko ze sobą współdziała, tworzy „większe dobro”, nie działa w pojedynkę.
I może trochę traci się na tym w tym sensie, że różnicowanie i szczegółowość (detaliczność) H70 nie są tak dobre, jak wyraźnych, przezroczystych wzmacniaczy w podobnych pieniądzach – trzeba to wziąć pod uwagę przy wyborze. Warto jednak zapytać się samego siebie, czego tak naprawdę chcemy. Jeśli zależy nam na nieustannej ekscytacji wydarzeniami przed nami, jeśli lubimy słyszeć maksymalnie dużo z tego, JAK tam się dzieje, to zapewne trzeba będzie poszukać gdzie indziej. Wzmacniacz Hegla jest dla ludzi, którzy lubią usiąść przed kolumnami jak kot, poprzeciągać się, umościć, pomruczeć do siebie, którzy wolą wiedzieć CO się przed nimi rozgrywa, niekoniecznie są zainteresowani procesem powstawania. Bez pospiechu, ze świadomością, że nic nam im ucieknie, że wszystko jest ich.

Z czym?
Dlatego też widzę dokładnie, z jakiego typu kolumnami H70 powinien zagrać najlepiej (piszę „powinien”, ponieważ i tak wszystko zależy od konkretnego systemu pokoju, upodobań, oczekiwań). Z jednej strony to będą kolumny w rodzaju Xaviana, z którym zapewne przeprowadzona będzie większość pokazów. Te czeskie kolumny o włoskim sercu są bardzo dokładne, świetnie ustawione, ale często aż wewnętrznie wyją o coś w rodzaju H70. Jestem pewien, że ich twórca, pan Roberto Barletta słucha ich i stroi z elektroniką tego typu. Albo że o taki wynik końcowy mu chodzi.
Z drugiej strony trudno mi nie wspomnieć o kolumnach Harbetha, z którymi wzmacniacz Hegla, podobnie jak wcześniej Lavardina, komunikuje się z wyjątkową łatwością. Zacząłbym oczywiście od malizn P3ESR - mocny bas i świetna podstawa basowa wzmacniacza tchną w nie nowego ducha, a kolumny odpłacą się precyzją i wyrafinowaniem. H70 bardzo dobrze trzyma tempo, jest bardzo rytmiczny, nie dopuszcza do utraty temperatury nawet takich nagrań, jak klubowe wersje utworów Depeche Mode z podwójnego maxi-singla Fragile Tension/Hole to Feed. Unikałbym jednak kolumn ostentacyjnie ciepłych, jak np. Castle. Połączenie to może być po prostu zbyt syropowate.
A źródło? Jest kilka możliwości. Jeśli myślimy o klasycznym odtwarzaczu CD, to kierunków poszukiwań jest sporo, ale z jednym zastrzeżeniem. Unikałbym mianowicie ciepłych źródeł, które dobrze robią jaśniejszym systemom. Odpada więc Xindak CD06 i pokrewne. Z drugiej strony jasne urządzenia też nie do końca się sprawdzą, bo choć rozświetlą trochę górę, to uśrednią trochę to, dzięki czemu Hegel jest tak fajny – energię basu. Posłuchałbym więc przede wszystkim odtwarzaczy Cambridge Audio, Cyrusa, Music Halla itp. CD Hegla nie znam, więc trzeba to połączenie przećwiczyć samemu.

Wejścia cyfrowe
Możliwe jest jednak wypuszczenie do H70 sygnału cyfrowego, wykorzystując wbudowany do niego przetwornik cyfrowo-analogowy. Specjalnie pod tym kątem przesłuchałem kilka odtwarzaczy i napędów CD, jak również kilka odtwarzaczy plików.
Jeśli jesteśmy przywiązani do fizycznego nośnika i widzimy przed nim przyszłość, a chcemy z plików korzystać sporadycznie, to trzeba pomyśleć o dobrym napędzie CD – pliki możemy grać przez wejście USB.
Przetwornik w H70 jest naprawdę ładny, ale jego brzmienie jest wyraźnie ukształtowane. Dźwięk jest podawany blisko nas, w duży sposób. Bas jest bardzo mocny i trzeba koniecznie sprawdzić, jak to się zgrywa z naszymi kolumnami i pomieszczeniem. Rozdzielczość jest niezła, na poziomie odtwarzacza CD za jakieś 2000 zł, ale bas nie jest wyraźnie różnicowany. Całość brzmi jednak w bardzo spójny sposób – to element dzielony z sekcją wzmacniacza. Daje to podstawy do stosowania naprawdę dobrego napędu CD, z myślą o tym, że kiedyś, może wcale nie tak szybko, dokupimy do niego równie dobry DAC, może nawet samego Hegla. Jeśli tak do tego podejdziemy, to najlepszymi propozycjami będą CD Transport firmy Cyrus lub CDT100 Stello (test TUTAJ). Urządzenia są niewielkie i zacne. Co więcej – wzmacniacz Hegla bardzo dobrze zagrał na platformie Acoustic Revive RST-38. Wypróbowałem też platformy Pro Audio Bono (z eksperymentalnym zwieszeniem, łożyskiem kulkowym – znakomicie zgrała się ze wzmacniaczem Mach Audio) i RAF-48 AR, ale w tym przypadku RST-38 to był strzał w dziesiątkę.
Że drogo? Cóż – wszystko kosztuje i dawno wyleczyłem się z wydzielania z góry sum na konkretną zmianę – jeśli przynosi określone korzyści, to jest tego warta. H70, jak i inne urządzenia tego producenta, wykonany jest w taki sposób, aby możliwie łatwo dało się kontrolować drgania obudowy. Jego trzy, metalowe nóżki są sprzęgnie mechanicznie bezpośrednio z podłożem i umożliwiają rozwinięcie mechaniki wzmacniacza dalej, na platformę, z którą wzmacniacz stanowi wówczas mechaniczną całość.

Jak mówię, obydwa napędy są małe. A Acoustic Revive oferuje platformę TB-38H – mniejszą wersję RST-38, która idealnie się spasuje z obydwoma transportami. Nie ma przypadków…
Jest też inna możliwość – odtwarzacz plików. Tutaj możliwości jest wiele, ale widzę przede wszystkim jedną – NP30 Cambridge Audio. Niewielkie, zgrabne urządzenie, którym steruje się z przyjemnością.
A wejście USB? Wejście to gra nieco inaczej niż S/PDIF – nie tak masywnie i z trochę mocniejszą górą. Rozdzielczość jest słabsza. Ale jak na wejście USB 16/48, a więc ze starym układem konwertera, brzmienie jest bardzo przyjemne, przypominając to, co słyszałem kiedyś z KingRexem UD-1 Pro. Płynne, gładkie, ciepłe. Jeśli ma to być wejście pomocnicze, to jak najbardziej.
Jeżeli jednak chcemy korzystać z PC częściej, to lepiej pomyśleć albo o zewnętrznym konwerterze USB-S/PDIF, albo – chyba nawet lepiej – o HD2 Hegla, małej kosteczce, przetworniku D/A z wejściem USB. Mój syn ma ją w swoim systemie od jakiegoś czasu i jest z niej bardzo zadowolony.

Podsumowanie
„Czy Hegel H70 jest prawdziwie zbalansowany?
Wejścia zbalansowane H70 są, jak we wszystkich innych urządzeniach Hegla, prawdziwie zbalansowanymi wejściami.”
Zaczynam od tego pytania, wziętego z sekcji „pytań i odpowiedzi” polskojęzycznej (pięknie wykonanej!) strony tego producenta, bo obecność wejść zbalansowanych mogłaby sugerować, że takie połączenie będzie lepsze. Proszę zwrócić uwagę, że przytoczona odpowiedź jest całkowicie poprawna, ale odpowiada na zupełnie inne pytanie. H70 nie jest wzmacniaczem zbalansowanym! Ma prawdziwie zbalansowane wejścia, które jednak desymetryzują sygnał zaraz za nimi i dalej jest on obrabiany w klasyczny sposób, niesymetryczny. Dlatego, moim zdaniem, lepiej podłączać źródła przez wejścia RCA. Tak odsłuchiwany wzmacniacz zagra miodnie, że tak powiem. To płynny, spięty jakąś większą klamrą obraz dźwiękowy, z mocnym basem i delikatną górą. Jego środek jest idealnie stopiony z dołem, dzięki czemu wokale są duże i mięsiste, niemal czuć tętniącą w ich sercach krew. Rozdzielczość i różnicowanie są dobre, ale nie w całym paśmie i to nie one będą stanowiły o tym, że wybierzemy właśnie H70. Wiem przy tym dokładnie, komu ten wzmacniacz NIE będzie się podobał. Jeśli ktoś lubi „widzieć” wszystko bardzo dokładnie, jeśli przedkłada atak, rysunek, detaliczność nad wypełnienie, to to nie jest wzmacniacz dla niego. Także jeśli lubimy dźwięk mocnych blach, jeśli rozświetlenie sceny dźwiękowej jest dla nas ważniejsze od jej ciągłości (niestety, jak zawsze, trzeba wybrać albo-albo, kompromisy są nieuniknione), to trzeba poszukać gdzie indziej.
Jeśli jednak lubimy pełnię, gładkość, naturalność, a nade wszystko jeśli w naszych nagraniach dominuje rock, elektronika itp. i chcemy wreszcie usłyszeć je w pełnej glorii, to Hegel powinien być obowiązkowym punktem odsłuchów. Dobry DAC dostajemy właściwie za darmo, podobnie jak wejście USB.

Wzmacniacz otrzymuje wyróżnienie RED FINGERPRINT.

Poprzednio wyróżnienie to otrzymały:

• Kolumny wolnostojące Dynaudio Focus 260; test TUTAJ
• Przetwornik D/A USB Musica Ibuki Digital; test TUTAJ
• Programowy odtwarzacz plików audio JPLAY, test TUTAJ
• Platforma antywibracyjna Pro Audio Bono Acrylic AP, test TUTAJ

Warunki odsłuchu
Wzmacniacz Hegla stał na platformie antywibracyjnej Acoustic Revive RST-38. Inaczej niż zwykle, do połączenia końcówki z kolumnami użyłem nie kabla Tara Labs Omega, ale norweskich kabli Skogrand Cables SC Air, które okazały się niezwykle koherentne z dźwiękiem Hegla. Do połączeń między poszczególnymi urządzeniami posłużyły mi zbalansowane kable XLR Oyaide AR-910 oraz niezbalansowane RCA Oyaide Tunami Terzo RR. Kabel cyfrowy RCA-RCA to Oyaide DR-510, a kabel USB to Acoustic Revive USB-5.0PL. hegel zasilany był kablem sieciowym Sablon Audio The Robusto.

BUDOWA

Przód
H70 jest zintegrowanym, stereofonicznym wzmacniaczem, którego integralną częścią jest też przetwornik cyfrowo-analogowy z wejściami S/PDIF (x2) oraz USB. Na pierwszy rzut oka tego nie widać – to klasyczne, purystyczne urządzenie, jedynie z gałką siły głosu oraz zmiany wejść. Koło tej ostatniej mamy niebieskie diody. Pośrodku jest jeszcze jedna dioda o tej barwie, z dużym, mechanicznym wyłącznikiem sieciowym. Obudowa jest wykonana ze sztywnej, stalowej blachy, zaś front z ładnie ukształtowanego, aluminiowego elementu. Podobnie zresztą, jak trzy solidne nóżki – dwie z przodu i jedna z tyłu (jak w Primare).

Tył
O tym, że mamy XXI wiek przekonuje tylna ścianka. Są tam bowiem wspomniane wejścia cyfrowe – USB, RCA (S/PDIF) oraz optyczne TOSLINK (S/PDIF). Pierwsze obsługiwane jest najwyraźniej przez starą kość, ponieważ przyjmuje sygnały tylko do 16 bitów i o częstotliwościach próbkowania 32/44,1/48 kHz. RCA przyjmuje 24/192, niestety nie wiem, jak z wejściem optycznym, nie miałem jak tego sprawdzić. Pomiędzy obydwoma typami wejść S/PDIF, tj. optycznym i elektrycznym, przełączamy małym, hebelkowym przełącznikiem między nimi.
Obok mamy dwie pary, złoconych gniazd głośnikowych. Są blisko siebie, dlatego najlepiej skorzystać z wtyków bananowych. I jest jeszcze gniazdo sieciowe IEC zintegrowane z bezpiecznikiem. Ten warto wymienić na bezpiecznik Create Audio lub inny tego typu. Skrajnie po lewej strony mamy trzy wejścia analogowe RCA i jedno zbalansowane. Gniazda wejściowe RCA są dość zwykłe i blisko siebie, dlatego nie skorzystamy z kabli zakończonych grubymi wtykami (jak Acrolink). Gniazda XLR mają okablowany pin 2 jako „gorący”.

Środek
Poszczególne sekcje w H70 ustawiono trochę inaczej, niż zwykle w tego typu urządzeniach. Z przodu mamy bowiem radiator końcówki mocy, a resztę układów za nim. To dwie płytki: duża, na której mamy przedwzmacniacz i końcówkę oraz druga, mniejsza, z przetwornikiem D/A.
Gniazda wejściowe RCA są niezłocone, podobnie zresztą, jak wejścia XLR. Zaraz za tymi ostatnimi mamy po dwa układy scalone na kanał – NE5532, w których sygnał jest desymetryzowany oraz drugi, który jest częścią układu zasilającego. Wejścia przełączane są w hermetycznych przekaźnikach. Sygnał buforowany jest w układzie scalonym NE5532, na wejściu którego są małe kondensatory Nichicona. To tutaj trafia też sygnał z płytki DAC-a.
A ten oparty jest na kości AKM PCM1754 Burr Browna, poprzedzonej odbiornikiem AKM4114. ‘1754’ to średniej klasy przetwornik D/A 24/192, o dość niskim odstępie sygnału od szumu 106 dB. Wejście USB obsługiwane jest przez konwerter/DAC Burr Browna PCM2704. Korzysta się tu tylko z jego sekcji USB-S/PDIF. Nie widzę nigdzie zegara taktującego dla DAC-a, najwyraźniej więc potrzebne częstotliwości syntetyzowane są z zegara konwertera USB.
Końcówka zbudowana jest na tranzystorach. Na jej wejściu widać niebieskie, wielopinowe układy SE3909 Hegla. To tzw. SoundEngine, tj. układ oparty na tranzystorach FET, opracowany przez inżynierów Hegla. Ten w H70 to jego nowa generacja (NextGen). Stopień prądowy oparto na parze tranzystorów 2SA1943+2SC5200 Toshiby na kanał. Tranzystory pracują w klasie AB, w trybie push-pull. Obok każdej pary widać miejsce na dodatkową, zapewne użytą we wzmacniaczu H100. Pozwala to zwiększyć moc wyjściową, jednak dodaje problemy związane z niedopasowaniem poszczególnych egzemplarzy. Para tranzystorów to najlepszy układ push-pull. No, chyba że firma zainwestuje w skrupulatne dopieranie większej ilości, pracujących równolegle elementów, co dużo kosztuje. Większość elementów montowana jest powierzchniowo, oprócz kilku oporników i kondensatorów. Siła głosu regulowana jest w czarnym potencjometrze Alpsa. Sygnał do niego pobierany jest tuż za wejściami. Prowadzi się go bardzo długą taśmą komputerową i równie długą taśmą sygnał wraca na płytkę.
Zasilacz jest całkiem duży. To solidny transformator toroidalny z trzema uzwojeniami wtórnymi – osobno dla lewego i prawego kanału końcówki i jednym dla przedwzmacniacza. Filtrowanie napięcia końcówek odbywa się w czterech, dużych kondensatorach.

Pilot
Do kompletu dołączany jest pilot zdalnego sterowania RC3, pracujący z kodem Philipsa RC-5. Jest płaski, jak karta kredytowa i ma membranowe przyciski. Ponieważ to pilot systemowy, obsłużymy nim nie tylko wzmacniacz, ale także odtwarzacz CD Hegla.

Dane techniczne (wg producenta):
Moc wyjściowa: 2 x 70 W/8 Ω
Pilot: opcjonalnie, siła głosu, przełączanie wejść i wyciszanie sterowane z pilota Hegel RC3
Wejścia analogowe: 3 x niezbalansowane (RCA), 1 x zbalansowane (XLR)
Wejścia cyfrowe: 1 x USB, 2 x cyfrowe S/PDIF – RCA oraz TOSLINK (przełączalne przełącznikiem z tyłu)
Rozdzielczość USB: 16 bitów/48 kHz, Plug&Play
Rozdzielczość S/PDIF: 24 bitów/192 kHz
Pasmo przenoszenia (wejścia analogowe): 1 Hz-100 kHz
Stosunek sygnał-szum: > 100 dB
Przesłuch międzykanałowy: < -100 dB
Całkowite zniekształcenia harmoniczne (THD): < 0,005%/50 W/8 Ω
Zniekształcenia intermodulacyjne: < 0,01% (19 kHz + 20 kHz)
Współczynnik tłumienia (Damping factor): > 1000
Stopień wyjściowy: 4 x tranzystory bipolarne 15 A/150 W
Zużycie prądu: 30 W w spoczynku, urządzenie włączone
Wymiary: 80 x 430 x 415 mm (HxWxD)
Waga: 12 kg

Dystrybucja w Polsce:
Hegel Polska

Kontakt:
biuro@hegelpolska.pl
URL: www.hegelpolska.pl

Pobierz test w PDF