ą takie wydarzenia, które zapadają w pamięć na zawsze. To może być coś śmiesznego, strasznego, przyjemnego lub nie – ale musi to być coś, co nas poruszyło. Jedno z tego typu wspomnień szczególnie żywych w mojej pamięci związane jest z Shunyatą Research – producentem kondycjonerów sieciowych i kabli sieciowych.
Wpadł do mnie kiedyś (mój Boże – to już osiem lat temu!!!) Rysiek, jeden z filarów Krakowskiego Towarzystwa Sonicznego, który od samego początku istnienia „High Fidelity” zaopatrywał mnie w sprzęt fotograficzny. Wszedł, zobaczył, posłuchał i wyniósł. Wszedł, co jasne – do mnie do domu. Zobaczył – testowany właśnie system składający się z kondycjonera Shunyata Research Hydra Model-8 i kabla sieciowego Anaconda Helix Alpha i poprosił o demonstrację jego działania, a następnie o konto, na które należy przelać pieniądze oraz o spakowanie całości. I poszedł. Pomimo upływu lat z systemu, który wtedy wyniósł nieledwie pod pachą, korzysta do dziś i choć wypróbował wiele innych rozwiązań, słuchał wielu innych systemów uważa, że żaden nie dorasta jego Shunyacie do pięt (test TUTAJ).

Szefem firmy Shunyata Research i jej głównym inżynierem jest Caelin Gabriel. Będąc jeszcze w koledżu zwrócił na siebie uwagę wojska swoimi pracami z zakresu fizyki. Dość szybko został zrekrutowany i podjął służbę w marynarce, a następnie w jednej z agencji wojskowych USA (najprawdopodobniej chodzi o NSA), formacji zajmującej się zbieraniem informacji dla rządu. Na jej wyposażeniu znajdowały się najszybsze, najbardziej zaawansowane komputery. Jak czytamy w materiałach informacyjnych, Gabriel pracował w wydziale badawczo-rozwojowym zajmującym się systemami pozyskującymi dane. Systemy te miały wyłapywać ultra-niskie sygnały będące niewiele wyższe niż otaczający je szum, a często będące owego szumu częścią. Po okresie współpracy z wojskiem późniejszy szef Shunyaty związał się z przemysłem komputerowym w początkowym okresie rozwoju Internetu przez DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency), pracując nad architekturą sieciową. Kolejnym punktem w CV była praca nad rozwojem urządzeń dla sieci dużych prędkości, takimi jak interfejs dla sieci światłowodowej o przepustowości 1 GB/s, jak również nad współczesnymi systemami ethernetowymi 100MB/s i 1GB/s.

Mamy więc do czynienia z doświadczonym naukowcem, który przeszedł nietypową szkołę, uczącą nieszablonowego myślenia, ale w kategoriach hi-tech. I ktoś taki proponuje produkty należące do grupy, która przez większość „niedowiarków”, którzy nie mieli z nimi styczności, uważane są za oszustwo, a w najlepszym wypadku za ściemę.
Ich powstanie wiąże się z pracą Gabriela z sygnałami o niezwykle niskim poziomie, do pomiaru których, a potem wyodrębnienia, potrzebne były urządzenia mające szumy własne na jeszcze niższym poziomie. Jednym z największych źródeł zakłóceń tego typu jest zasilanie. Do zagadnienia podszedł metodycznie, tj. wychodząc od pomiarów. Opracował w tym celu system pomiarów Dynamic Transient Current Measurement (DTCD), który mierzy przebiegi dynamiczne, a nie statyczne. W ich wyniku w 1999 roku powstały pierwsze produkty pod nazwą Shunyata Research.

Kondycjonery i kable sieciowe tej firmy charakteryzują się wieloma ciekawymi, a często unikatowymi, rozwiązaniami. W kondycjonerach nie mamy żadnych transformatorów, cewek, kondensatorów. Zamiast nich stosuje się równoległe układy w montażu powierzchniowym (MDPA), dzięki któremu układ zajmuje niewielki obszar. Każdy z nich składa się z około 30 elementów i filtruje wszystkie trzy fazy - gorącą, uziemienie i masę. Szumy minimalizowane są również przez opatentowany przez Gabriela materiał, który je pochłania (patent US6,545,213). W droższych kondycjonerach proszek umieszczany jest w obudowie o podwójnych ściankach i w specjalnych tubach na kablach, a w tańszych, jak w testowanym Tritonie, tylko w tubach. To coś w rodzaju granulatu wykonanego ze związku ZrCa-2000. Przypomnę, że podobne rozwiązanie stosuje firma Acoustic Revive w listwie sieciowej RTP-4UE Ultimate. Patrząc do środka dowolnego kondycjonera tej firmy zwracamy uwagę przede wszystkim na duże cylindry. To właśnie owe „tuby”, przez które przechodzą kable zasilające. ZrCa-2000 ma pochłaniać szumy i rozpraszać je we własnej strukturze molekularnej jako energię cieplną. Stosowane były poprzednio jedynie kondycjonerach Hydra V-Ray oraz Hydra 8. Kondycjoner Triton wyposażony jest w 10 gniazd wyjściowych, jest ciężki i mierzy 432 x 410 x 146 mm.

Również kable sieciowe Shunyaty kryją pomysłowe rozwiązania. To najtańsze kable serii ΞTRON, mające jednak wiele rozwiązań z droższych, ale starszych kabli tej firmy – tak wygląda postęp w zdrowych firmach audio. U podstaw funkcjonowania kabli z serii ΞTRON α leży, opracowana przez Gabriela, specjalna geometria przewodów oraz materiały, które dają widoczną nawet na miernikach mocy poprawę, wpływając korzystnie np. na przebieg fali prostokątnej. Kable te redukują zakłócenia wysokich częstotliwości. Przewody wykonywane są z miedzi CDA 101 poddanej obróbce cieplnej Alpha-Cryogenic i są wyposażone w firmowe wtyki typu CopperConn. W teście mamy trzy różne kable Alpha – klasyczny, do układów analogowych o niewielkim poborze mocy, HC dla końcówek mocy oraz Digital przeznaczony dla urządzeń cyfrowych. Choć dzielą wspólną strukturę, to różnią się w detalach – np. wersja HC ma większy przekrój przewodników, a Digital zmodyfikowany jest tak, aby największa redukcja szumów przypadała w wysokich częstotliwościach – aż do GHz, gdzie najwięcej zakłóceń generują urządzenia cyfrowe i zasilacze impulsowe. Firma mówi, że kable te są tak naprawdę zminiaturyzowanymi kondycjonerami sieciowymi.

Nagrania użyte w teście (wybór)

• Le Jeu des pèlerins d’Emmaüs, Ensemble Organum, Marcel Pérès, “Musique D’Abord”, Harmonia Mundi HMA1951347, CD (1990/2014).
• Count Basie, Live at the Sands (before Frank), Reprise/Mobile Fidelity UDSACD 2113, “Special Limited Edition No. 197”, SACD/CD (1998/2013).
• Czesław Niemen, Dziwny jest ten świat, Polskie Nagrania „Muza”/Digiton DIG 107, CD (1967/1991).
• Czesław Niemen, Dziwny jest ten świat, Polskie Nagrania „Muza”/Digiton | Nota Aenigma DIG nae 101, “Niemen retrospekcja”, Gold-CD (1967/1995).
• Czesław Niemen, Dziwny jest ten świat, Polskie Nagrania „Muza”/Polskie Nagrania PNCD 353, “Niemen od początku vol. II”, Gold-CD (1967/1996).
• Czesław Niemen, Dziwny jest ten świat, Polskie Nagrania „Muza”/Polskie Radio | Polskie Nagrania PRCD 332, BOX „Niemen od początku vol. 2”, CD (1997/2002).
• Czesław Niemen, Dziwny jest ten świat…, Polskie Nagrania Muza/Polskie Nagrania PNCD 1570, CD (1967/2014).
• June Christy & Stan Kenton, Duet, Capitol/Toshiba-EMI Limited TOCJ-9321, „Super Bit Jazz Classic”, CD (1955/2001).
• Maria Peszek, Jezus Maria Peszek, Mystic Production MYSTCD 214, CD (2013).
• Marin Marais/Alcione, Suites des Airs à joüer, Le Concert Des Nations, Jordi Savall, Alia Vox Heritage AVSA9903, SACD/CD (2014).
• Milt Jackson Quartet, Statements, Impulse!/Universal Music (Japan) UCCI-9088, “More Best 50”, No 38”, CD (1961/2001).
• OMD, English Electric, 100% Records/Sony Music Japan SICP-3810, CD (2013); recenzja TUTAJ.
• The Cure, Disintegration, Fiction Records 8393532, CD (1989).
• The Pat Moran Quartet, While at Birdland, Bethlehem Records/Victor Entertainment VICJ-61470, “Bethlehem K2HD Mastering Series, No. 20”, K2HD, CD (1957/2007).
• Tor Espen Aspaas, Mirror Canon, 2L, 2L49SACD, DXD: WAV 24/352,8 (2011).

Japońskie wersje płyt dostępne na

Kiedy słyszę pytania „jak to gra?”, albo „dobre to jest?”, nie wiem co powiedzieć. Plączę się, mamroczę coś pod nosem, rozwijam dygresje, epatuję porównaniami. Nie ma na nie bowiem dobrej odpowiedzi. Wszystko zależy od drugiego członu tych pytań, niemal zawsze zapomnianego: W PORÓWNANIU DO CZEGO? Pomija się go, bo jest w człowieku coś, co każe mu ustalać arbitralne oceny bez oglądania się na kontekst. Jedynym kontekstem jesteśmy najczęściej my sami i nasze „odczucia”. W audio ocena musi mieć jednak coś, w czym się przegląda i od czego jest zależna. System Shunyaty porównywałem więc do mojego referencyjnego zestawienia Acrolinków oraz Acoustic Revive z jednej strony i do systemu Oyaide z drugiej, starając się określić, jakie zmiany zachodzą w dźwięku systemu zasilanego w całości przez amerykańskie produkty. Czytając poniższy test należy zatem wziąć pod uwagę, że system odniesienia był prawie czterokrotnie droższy niż system Shunyaty. A sama firma ma w swojej ofercie jeszcze lepsze (i droższe) produkty – zamiast „alph” można kupić droższe kable z serii Python, a nawet Anaconda. Do Tritona można też dołożyć zewnętrzny filtr będący po prostu dużym pudłem z proszkiem ZrCa-2000. Możliwości rozwoju jest więc sporo.

Słuchając zmian wprowadzanych przez amerykański system do dźwięku, dość szybko da się ogarnąć ich rodzaj i skalę. Szczególnie jeśli punkt odniesienia jest nam dobrze znany. Dźwięk, jaki proponują, ma wyraźne dominanty, modelowany jest w konkretny sposób i nie wydaje się, żeby coś w nim pozostawione zostało przypadkowi. Jeśli dostajemy tak spójny „pakiet”, jest on niemal zawsze wynikiem skoordynowanych i zaplanowanych działań. W audio to równoważne z wieloma godzinami spędzonymi na odsłuchach, poprawkach, odsłuchach – i tak do znudzenia.
Kondycjoner z firmowymi kablami przynosi dojrzały i uporządkowany dźwięk (chodzi oczywiście o zmiany w dźwięku, ale dla uproszczenia sprawy będę pisał w ten sposób). Jest otwarty i nośny. Środek pasma ma postawiony wyżej niż w systemie referencyjnym punkt ciężkości. Ani to dobrze, ani źle – wszystko zależy od tego, czego oczekujemy i od systemu. To cecha neutralna, ale charakterystyczna, dlatego o niej wspominam. Prawdopodobnie dzięki otwarciu środka w dźwięku jest więcej głęboko ukrytych detali niż z moim systemem Acrolinka i Acoustic Revive, o Oyaide nawet nie wspominając. Nie mówimy o górze pasma, gdzie nie słyszę większych różnic w ilości informacji, a o średnicy, jej wyższej części.

Dla nowicjuszy przyzwyczajonych do dźwięku systemów samochodowych, albo tanich kolumn „rzygających” wysokim środkiem i górą, konturowych do bólu, będzie to dość ciemny dźwięk i przesunięcia, o których mówię, nie będą znaczące. Nawet jeśli takie osoby je zauważą, to „braki” w stosunku do tego, do czego są przyzwyczajone, wydadzą się im dalece ważniejsze.
Znam to na pamięć i nikogo nie winię – co najwyżej siebie, że nie dość mocno podkreślam zalety płynące z dobrego zasilania urządzeń audio i nie dość wyraźnie mówię, że trzeba na to wydać jak najwięcej pieniędzy, bez względu na to, czy gramy na amplitunerze Onkyo za 990 zł, czy końcówce mocy Soulution za 150 000 zł. Zasada zawsze powinna być taka sama: wydajemy jak najwięcej. Po reedukacji, akomodacji i przyswojeniu sobie dobrego dźwięku, różnica wnoszona przez dobry, właściwie dobrany system zasilający będzie ważniejsza niż wymiana komponentu na lepszy. Tak uważam i moje zdanie popieram.

Środek pasma Shunyaty jest bogaty w wybrzmienia, informacje o zależności między dźwiękiem podstawowym i akustyce, w różnicowanie części tego subpasma. Żeby nie być gołosłownym, powiem, że łatwiej z Shunyatą było mi ocenić te detale, kiedy porównywałem różne wydania płyt CD Niemena Dziwny jest ten świat…. Jeszcze dokładniej? – Proszę: chórek Alibabek we Wspomnieniu wykazywał więcej cech własnych i lepiej słychać było towarzyszący mu pogłos. Podobnie było z chórem młodych głosów w Metroland, utworze z ostatniej płyty OMD.
System referencyjny jest ciemniejszy. Jeśli miałbym przywołać porównanie związane z materiałem, to byłby on aksamitem, a testowany system jedwabiem. Obydwa są niesamowicie gładkie, co słychać w porównaniu z Oyaide, znakomitym, ale jednak znacząco tańszym i gorszym systemie z Japonii, jednak każdy inaczej. Jednocześnie jednak dynamika Shunyaty wydaje mi się nieco uspokojona, a skupienie nie tak precyzyjne jak z referencją. Przez jakiś czas myślałem, że polega to na gorzej ukazywanej przez Shunyatę przestrzeni. Założenie to okazało się fałszywe. Amerykański system gra potężną przestrzenią, szczególnie w głąb sceny, co nie zdarza się zbyt często. Nie ma żadnego spłycenia, podciągania dalszych planów, ani ich kompresji.
Wyraźnie usłyszałem to puszczając płytę Count Basie Live at the Sands, gdzie na początku mamy prezentera anonsującego zespół czekającej na Franka Sinatrę publiczności i gdzie słychać też samą publiczność. Z obydwoma systemami te dwa elementy były głęboko na scenie, skontrastowane z mocnym wejściem orkiestry zaraz po Introduction. Tak to powinno brzmieć i taki właśnie przekaz z Shunyatą dostałem. O tym, że zazwyczaj ten element jest spłaszczany, świadczył dźwięk z systemem Oyaide. Pomimo że, porównywany z urządzeniami zasilanymi prosto ze ściany byle jakimi kablami, jest on w tym aspekcie grania mistrzem nad mistrze.

Błędne wrażenie nie wzięło się jednak znikąd. A to dlatego, że amerykańskie kable i kondycjoner lekko rozmywają atak dźwięku. Nie w porównaniu z tańszymi systemami, ani tym bardziej ze „zwykłym” zasilaniem, a z referencją. Uczciwie trzeba jednak powiedzieć, że tak brzmiały wszystkie inne systemy zasilania, jakie u siebie miałem. Shunyata nie robi tego w mocny sposób, jednak elementy ustawione dość blisko w nagraniach monofonicznych, jak marakasy ze Wspomnienia, jak głos Julie Christy, czy jak wibrafon Milta Jacksona były nieco bliżej tego, co było za nimi. Nic się nie zlewało, to nie ten przypadek, ale jednak całość grała bardziej legato.
Ponieważ to bardzo gładkie i spójne granie, nie widzę powodu, żeby robić z tego „zagadnienie”. Jeśli chcemy czegoś lepszego, trzeba będzie zapłacić dwa razy więcej i już. Także jeśli będziemy chcieli głębszy i mocniejszy bas – to samo. Triton i kable α mają tak gładki, tak relaksujący dźwięk, że nie można koło tej propozycji przejść obojętnie. Niczego nie wyostrzają ani nie konturują. A do tego pokazują mnóstwo informacji na środku pasma – więcej nawet, niż mój system referencyjny. Nie są tak aksamitne i tak dynamiczne, jak Acrolinki z Acoustic Revive, ale wszystkiego chyba mieć nie można. Albo inaczej – można, ale trzeba będzie zapłacić cztery razy więcej. Jeśli nie jesteście na to gotowi, to system Shunyaty tu i teraz zaoferuje fantastyczny, świetnie poukładany dźwięk, który w przyszłości będzie można jeszcze poprawić.

Podsumowanie

Zacząłem ten test od akcji demaskatorskiej, mającej na celu przywrócenie równowagi i proporcji. Żeby jednak nie zawieść tych, którzy czytać nie lubią, nie mają na to czasu, albo po prostu potrzebują szybkiej i jednoznacznej wskazówki, odpowiem na przywołane przeze mnie na początku pytania: „naprawdę godziwie i dojrzale” i „bardzo dobre”.

Jak mówiłem, Shunyatę należy traktować jak klasyczne urządzenie, np. wzmacniacz. Producent zwraca uwagę na to, że można wykręcić plastikowe stopy i w to miejsce wkręcić kolce. Ważne, mówi dalej, żeby ustawić Tritona na sztywnym systemie antywibracyjnym, a nie miękkim. Jeśli skorzystamy z rady i wkręcimy kolce, to gorąco zachęcam do podstawienia pod nie podkładek Franc Audio Accessories przeznaczonych dla kolców. Ja skorzystałem z Ceramic Disc Classic, klasycznych stóp tej firmy. Kondycjoner stanął zaś na górnej półce stolika Finite Elemente Pagode Edition.
Shunyatę porównywałem jako system do systemu referencyjnego i do systemu II. Referencja to kable sieciowe Acrolink Mexcel 7N-PC9500 oraz listwa sieciowa Acoustic Revive RTP-4UE Ultimate. System II to listwa Oyaide MTS-4e + Tunami GPX-R.

TYLKO MUZYKA

ARTUR ROJEK
Składam się z ciągłych powtórzeń
Kayax Music 071, CD (2014)

Rok starszy ode mnie Artur Rojek dal się poznać najpierw jako charyzmatyczny lider grupy Myslovitz, a następnie pomysłodawca i dyrektor artystyczny festiwalu Off Festival. Zakładając wraz z kolegami – Wojciechem Powagą, Jackiem Kuderskim oraz Wojciechem Kuderskim – zespół w podkatowickich Mysłowicach nie miał chyba pojęcia, że dwadzieścia dwa lata później wystąpi jako skłócony z byłymi kolegami solista. Tym większym zaskoczeniem byłaby dla niego wiadomość, że jego wydawcą będzie firma należąca do Katarzyny Rooyens (= Kayah), a dystrybuowana będzie przez hegemona na polskim rynku wydawniczym (chodzi o czasopisma), firmę Agora. Chociaż… Już pierwsza płyta Myslovitz została wydana w 1995 roku przez dużą firmę MJM Music, a druga, Sun Machine, przez Sony Music, start grupa miała więc dobry. Tym bardziej, że pochodzące z tego ostatniego utwory Z twarzą Marilyn Monroe i Peggy Brown zostały przebojami i nucone są przez lud miast i wsi po dziś dzień. Największym jednak przebojem jest, pochodzący z pokrytej podwójną platyną płyty Miłość w czasach popkultury (1999), utwór Długość dźwięku samotności (platyna = 150 tys. sprzedanych egzemplarzy). Ten sukces komercyjny grupa powtórzyła wraz z następną, wydaną trzy lata później płytą, Korova Milky Bar. Warto dodać, że na pochodzącym z 2003 roku albumie The best of… zamieszczono, nagrany z Markiem Grechutą, fantastyczny utwór Kraków.


Tak się jednak składa, że moim ulubionym wydawnictwem grupy, a kupuję płyty Myslovitz od ich debiutu, tj. od 1995 roku, była wydana w 2004 roku płyta Skalary, mieczyki, neonki.
I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że złożyły się na nią utwory i materiał z sesji nagraniowych Korova Milky Bar, który z jakichś powodów nie zmieścił się na platynowym albumie. To album pełen melancholii, długich dźwięków, w dużej części improwizowany, niepoganiany potrzebą sukcesu i singla. Znakomity. Jego problemem było zastosowanie, wówczas na płytach EMI obowiązkowego, kodu mającego zapobiegać kopiowaniu w komputerach. Jak wiadomo, nic to nie dało i kto chciał, kopiował aż furczało. Ale szkoda się stała – zawarty na płytach Copy Control Disc sygnał zakłócający pracę czytnika wpływa destrukcyjnie na odczyt sygnału w odtwarzaczach CD, a tym samym na znaczące pogorszenie dźwięku. W krańcowych przypadkach występują problemy z odczytem, a układy interpolujące utracone dane pracują pełną parą.

20 kwietnia 2012 zespół oświadczył, że drogi Artura Rojka i załogi się rozchodzą. Nie była to łatwa decyzja i poprzedził ją konflikt – doskonale było to słychać podczas wizyt obu stron w radiowej „Trójce” w audycjach Mariusza Owczarka MO czyli Mało Obiektywnie w sobotni wieczór. 28 maja 2013 roku grupa, z nowym wokalistą Michałem Kowalonkiem, wydała album 1.577.
Rojek swoją płytę Składam się z ciągłych powtórzeń wydał 4 kwietnia 2014 roku. Były wokalista Myslovitz przygotował ją wraz z Bartoszem Dziedzicem, a utworem, który ją promował, był Beksa, do którego teledysk przygotował Michał Braum. „Trójka” grała go dosyć często i trzeba powiedzieć, że robił świetne wrażenie. Nawet wyciszone przekleństwo idealnie pasowało do jego poetyki i zachęcało do przesłuchania oryginału. Choć sam artysta miał wątpliwości. „Gazecie Wyborczej” powiedział:

Trochę się boję. Bałem się już singla, bo uważałem, że Beksa to trudny numer. Ale wybrałem go z premedytacją. Żyjemy w takich czasach, że pierwszy singel już nie musi koniecznie być bardzo radiowy. Postawiłem wszystko na jedną kartę. Pomyślałem, że to ostatni moment, aby zrobić coś nowego. Potem zacznę się wahać - bo już za późno, bo za duże ryzyko, bo za dużo trzeba będzie w to włożyć wysiłku.

Robert Sankowski, Przemijanie. I dużo wściekłości. Artur Rojek wydaje solową płytę, „Gazeta Wyborcza” 29 marca 2014, czytaj TUTAJ.

Album, jak powiedziałem, wydała wytwórnia Kayax Music, odpowiedzialna za wiele znakomitych artystów, np. Marię Peszek. O sukces musiano być spokojnym, ponieważ dystrybucji podjęła się Agora, wybierająca płyty do swojego katalogu z rozwagą i dość zachowawczo.
Składam się z ciągłych powtórzeń to pięknie wydane, niemalże „luksusowe”, wydawnictwo. Na szarym podkładzie naniesiono pantonem (to droga metoda) farbę typu „stare złoto”. Album ma formę digipacku z plakatem wsuniętym w „kopertę” skrzydełka.
Duże pieniądze słychać też na samej płycie – świetnie wyprodukowanej i nagranej ze smakiem. Brzmienie jest niesamowicie głębokie. Fenomenalnie słychać plany – ludzie odpowiedzialni za nagranie, a jest ich kilku (wśród nich Leszek Kamiński, który wykonał również mastering), zrobili świetną robotę. Dynamika wydaje się równie bezbłędna. Bliższe wsłuchanie się w materiał na wysokiej klasie systemie daje podstawy, by myśleć, że chodzi raczej o inteligentne stosowanie kompresji, a nie o jej brak. Uwagę na to zwraca lekkie utwardzenie sybilantów w głosie Rojka, który nie jest tak trójwymiarowy i tak bogaty w odcienie jak instrumenty.
Mimo to płyty słucha się wyjątkowo komfortowo. Nie jest za długa, pomimo zmieniających się stylistyk jest spójna i najważniejsze wydają się na niej instrumenty elektroniczne – nieprzypadkowo w wielu recenzjach przewija się nazwa „synthpop”. Pokazano ich głębię, niskie zejścia i wyjątkowo uważnie oddane blachy perkusji. Rzadko zdarza się, aby tak dobrze dobrana była, przynajmniej na płytach dla „szerokiego” gremium, barwa, której punkt ciężkości oparty jest na niższej średnicy. Przestrzeń zaskakuje bogactwem – pełni tutaj rolę kolejnego instrumentu, jest wciągana w kreowanie przekazu na równi z pozostałymi elementami.
Piękna płyta o znakomitym dźwięku. Polecam.

Realizacja nagrań: Bartosz Dziedzic, Leszek Kamiński, Marian Lech, Winicjusz Chróst, Marcin Gajko, Remek Zawadzki
Mix: Marcin Gajko
Mastering: Leszek Kamiński

Jakość dźwięku: 8/10

Triton jest dużym urządzeniem, wyglądającym jak solidna końcówka mocy. Powodem tego jest jego bryła i ładna ścianka przednia. Obudowę wykonano z grubych, stalowych blach, z dokręcaną górą i dołem (a nie giętymi). Front to płat szczotkowanego aluminium o grubości 10 mm, na którym wyfrezowano nazwę serii, nazwę produktu oraz logo firmy. Blachy obudowy polakierowano na ciemnografitowy kolor. Urządzenie stoi na czterech plastikowych nóżkach. To jednak tylko punkt wyjścia. Producent w instrukcji użytkowania mówi:

Hydra jest produktem wysokiej klasy i powinien być traktowany tak, jak się traktuje wzmacniacze. Powinno się go stawiać na przeznaczonej do tego półce lub platformie. Pod ŻADNYM POZOREM nie wolno stawiać Hydry bezpośrednio na podłodze – tym bardziej na dywanie. Postawiona na podłodze, Hydra zagra w stłumiony sposób, ze skompresowaną dynamiką. Ideałem byłoby postawienie Hydry na przeznaczonej do tego platformie antywibracyjnej lub półce.

Jednym z podstawowych zadań dobrej listwy sieciowej lub kondycjonera jest tłumienie drgań, przekazywanych przez kable zasilające (przypomnę, że prąd przepływający przez przewodnik generuje pole elektromagnetyczne; każdy z kabli oddziałuje przez to na sąsiedni). Zupełnym odlotem są rozwiązania stosowane przez firmę Vertex AQ, która swoje kable wyposaża w zintegrowane z nimi platformy antywibracyjne. Shunyata najwyraźniej dostrzega ten problem, konstruując swoje kondycjonery tak, aby były mechanicznie stabilne i domagając się traktowania ich tak, jak na to zasługują.

Na tylnej ściance zamontowano przy pomocy nitów gniazdka sieciowe typu Schuko – 10 sztuk. Obok jest gniazdo IEC 20 A i świetnie wyglądający wyłącznik elektromagnetyczny. Przypomnę, że bardzo poważnie do problemu wyłączania kondycjonerów podchodzi także polski Gigawatt (czytaj TUTAJ). Na przedniej ściance nie ma wskaźnika informującego o tym, czy przełącznik jest w pozycji „on”. Chcąc się o tym przekonać, trzeba zaglądnąć do tyłu.

Środek urządzenia zajęty jest przede wszystkim przez trzy duże cylindry. Zamknięto w nich najważniejszy składnik systemu minimalizującego zakłócenia i drgania, a mianowicie proszek ferroelektryczny ZiCu-2000. Cylindry te nazwane zostały przez Shunyatę Noise Isolation Chambers. Do każdego z nich prowadzą dwa kable, miedziane linki, składające się na trzy fazy sygnału zasilającego – dodatnią, ujemną oraz masę (przewód ochronny). Dodatkowym układem jest tzw. „macierz MPDA” (Multi-Phase Differential Array). Jak czytamy, trzy lata badań przy wykorzystaniu analizy DTCD i analizy spektrum doprowadziły do opracowania przez Shunyatę macierzy MPDA. Obniża ona poziom szumów pochodzących z linii zasilającej bez negatywnych efektów pojedynczych kondensatorów czy ograniczających wydajność prądową dławików i transformatorów.

Gniazda spięte są nie kablami, a szynami z mosiądzu. Firma nazywa to rozwiązanie ZPP-DS (Zero-Point Power Distribution System). System ten pozwala ograniczyć ilość przewodników i punktów połączeń wewnątrz kondycjonera. Wyjściowe gniazda zasilające oraz główny układ elektryczny szyn przewodzących zostały połączone w jeden punkt, eliminując konieczność stosowania wielu połączeń i przewodników spotykanych w konwencjonalnych kondycjonerach. System ZPP-DS dodatkowo eliminuje efekt zniekształceń różnicowych na styku metal-metal. Jedyne kable, jakie są w Shunyacie, to te przechodzące przez cylindry. Nie są przypadkowe – ich geometria, firma mówi o niej VTX, symuluje przewodnik w tubie z powietrzem, przyczyniając się do minimalizacji reaktancji oraz efektu naskórkowego.
Kable wykonywane są z miedzi CDA-101, dostarczanej z certyfikatami potwierdzającymi jej autentyczność. To jedyny rodzaj miedzi wykorzystywany przez Shunyatę do produkcji swych wyrobów, począwszy od przewodów sygnałowych, na kablach zasilających i kondycjonerach skończywszy.

Napięcie maksymalne dla Tritona wynosi 260 VAC (nieregulowane), maksymalny prąd ciągły 16 A, maksymalny prąd chwilowy >200 A (800 ms). Maksymalny udar prądowy: 40 000 A. Urządzenie wyposażono w zabezpieczenie przeciążeniowe: wyłącznik hydrauliczno-elektromagnetyczny. Gniazda łączone są w dwie grupy – dolną i górną. Hydra mierzy 432 mm x 410 mm x 146 mm i waży 16,4 kg.

Kable sieciowe Shunyaty mają specjalną, opracowaną samodzielnie geometrię. Opracowanie to nazwano ΞTRON. Ma na celu redukcję zniekształceń dielektrycznych w obrębie przewodu sygnałowego poprzez neutralizację różnicy potencjałów pomiędzy przewodem, w którym płynie sygnał, a otaczającym go dielektrykiem. Realizowane to jest za pomocą przewodzącego ekranu, który otacza dielektryk umieszczony wokół przewodu sygnałowego. Sygnał elektryczny przenoszony wewnątrz przewodnika jest również nakładany na ekran poprzez układ kompensacji pola elektrycznego. Pole elektryczne przewodnika i pole elektryczne ekranu znoszą się wzajemnie i tworzą bliski zeru równoważnik siły elektrycznej wewnątrz dielektryka. Układ ten niezwykle efektywnie neutralizuje zniekształcenia związane z ładowaniem i rozładowywaniem się dielektryka w kontekście stale zmieniającego się sygnału. Z uwagi na fakt, że zarówno przewodnik jak i ekran generują pole elektryczne pod wpływem przepływającego sygnału, w sposób dynamiczny reagują na jego zmiany wytwarzając zerową różnicę potencjałów w obrębie dielektryka. Ważna rzecz – kable, pomimo dużej średnicy, są ekstremalnie giętkie – to fantastyczna rzecz, ponieważ niesamowicie ułatwia ich podłączenie. Kable wykonywane są z miedzi CDA-101 i są to dwa koncentryczne biegi, poddane procesowi obróbki cieplnej Alpha Cryogenic. Wszystkie kable wyposażane są we wtyki SHUNYATA CopperCONN, wykonane z czystej miedzi tellurycznej pokrytej niklem. Także one przechodzą zabiegi kriogeniczne.