BA zaczynała w roku 1981 od jednego wzmacniacza i jednego przedwzmacniacza. A były firmy, których początkowy dorobek był jeszcze mniejszy. Na przykład QA/12P – wzmacniacz mocy firmy znanej później jako QUAD. Albo pokazany w tym samym roku za Wielką Wodą McIntosh, który w 1949 roku zadebiutował wzmacniaczem mocy 50W-1 (rok później dołączył do niego przedwzmacniacz AE-1). I jeszcze o dwa lata młodszy przedwzmacniacz Marantza sprzedawany pod nazwą Audio Consolette. I wreszcie Mark Levinson z wprowadzonym do sprzedaży w 1972 roku (żeby nawiązać czasowo do YBA) przedwzmacniaczem LNP-1. Wszystkie są dzisiaj klasykami, oferującymi całą gamę produktów, w tym urządzenia cyfrowe.
Podobnie jest w przypadku tej francuskiej firmy. Choć u jej podstaw stoją absolutnie klasyczne, analogowe urządzenia, to oferuje dzisiaj również odtwarzacze CD i transporty CD. A w przedwzmacniaczach montuje przetworniki cyfrowo-analogowe. Ciekawe, czy Yves Bernard André, założyciel i „mózg”, od którego inicjałów firma wzięła nazwę, spodziewał się, że tak ładnie się wszystko potoczy…

Ale też pomógł firmie czynnik zewnętrzny. W roku 2009 część akcji YBA kupiła jedna z chińskich firm, producent wielu high-endowych produktów. W 2011 do zarządzania zatrudniona została Jackie Pugh, pracująca od dawna z założycielem. Działania te pozwoliły firmie wrócić na mapę światowego audio. Prezentacja odnowionego wizerunku miała miejsce w maju 2012 roku. Do produkcji weszły wówczas produkty w czterech, odnowionych seriach: Design, Heritage, Passion i najdroższej Signature. W maju 2013 roku do tej grupy dołączyła seria Genesis, a do istniejących produktów wprowadzono kilka apgrejdów. Na przykład w testowanym przedwzmacniaczu PRE550 umożliwiono wyłączanie sekcji cyfrowej w momencie korzystania z wejść analogowych. W serii Passion, do której należy ów przedwzmacniacz, pojawił się odtwarzacz CD.

Nie da się pomylić urządzeń tej firmy z niczym innym. Nawet jeśli wskaźniki na przedniej ściance to nic dziwnego, te w YBA wyglądają inaczej, „wyraźniej”, jeśli tak mogę powiedzieć. Projekt plastyczny wydaje się bowiem ważną częścią całej koncepcji, jak gdyby twórcy wychodzili z założenia, że piękne wnętrze nie wystarczy, aby zadowolić wybrednego melomana. Jakby mieli to być esteci w pełnym tego słowa znaczeniu.
Ale i wzorce Yves Bernard André miał zacne. Jak mówi w wywiadzie udzielonym magazynowi „Mono and Stereo” w 2013 roku, w 1981 roku pracował dla takich ikonicznych producentów, jak szwajcarski Goldmund i francuski Audax. Z tego samego wywiadu dowiadujemy się, że produkty mogą wyglądać tak, a nie inaczej, i kosztować tylko tyle dzięki obecnemu modelowi biznesowemu: urządzenia są projektowane we Francji, a produkowane w Chinach, w jednej z najbardziej doświadczonych w tego typu produktach fabryk. Proszę spojrzeć na testowaną parę i powiedzieć, czy nie jest piękna?

To wzmacniacz dzielony i DAC w jednym. Cyfrowy moduł znajdziemy w przedwzmacniaczu PRE550, choć jego oficjalna nazwa: „Pre Amplifier” na to nie wskazuje. Choć firma ma w tej chwili duże doświadczenie z obróbką sygnału cyfrowego, jej założyciel jest hardkorowym fanem analogu, ma w domu ponad 5000 płyt LP.
Końcówka mocy wygląda równie konwencjonalnie, choć znowu uwagę zwracają szczegóły, jak wskaźnik mocy wyjściowej na przedniej ściance albo radiatory układające się w kształt nazwy firmy. Podobne widziałem kiedyś we wzmacniaczach włoskiej firmy Pathos. Urządzenia stoją na trzech nóżkach – jednej z przodu i dwóch z tyłu, co też jest znakiem rozpoznawczym tej firmy.

Bardzo dawno nie wiedziałem żadnego urządzenia YBA. Ostatni mój kontakt w celach testowych miał miejsce w roku 2005, kiedy dla „Audio” przetestowałem przedwzmacniacz Passion 600. Prawdę mówiąc, niewiele z tego spotkania pamiętam. Czytając moje notatki i wzmianki o nim w testach innych urządzeń zamieszczonych w „High Fidelity”, można się jednak zorientować, że zrobił na mnie dobre wrażenie, ponieważ często się wówczas do niego odwoływałem i przeprowadziłem z jego pomocą kilka innych testów.

Jedno, co dobrze z tamtego czasu pamiętam, to doskonała organizacja dźwięku, jaką zapewniał PRE600. To był zdyscyplinowany, bardzo „porządny” dźwięk, w tym sensie, że wszystko miało w nim swoje miejsce.
PRE550 z końcówką powtarza to doświadczenie, ale z „twistem”, przesuwającym dźwięk w kierunku plastyki i pełni. Brzmienie zestawu, skojarzonego z zasilaniem KLB i okablowaniem Acoustic Revive, wydaje się ciepłe i gęste. Z tym „ciepłem” bym nie przesadzał, zaraz powiem o górze pasma, ale już „gęstość” jest jak najbardziej na miejscu. Urządzenia wydają się mieć dopaloną niską średnicę. Nie mam co do tego wątpliwości, szczególnie po przesłuchaniu neutralnych barwowo nagrań, jak Nightfall Charliego Hadena i Johna Taylora, ale i po odsłuchu płyt z muzyką elektroniczna, którą doskonale znam z innych wykonań, jak Blade Runner Vangelisa z soundtrackiem do filmu pod tym samym tytułem.

Wszystko w muzyce reprodukowanej przez YBA dochodzi do nas „opakowane” w coś ekstra, co daje efekt obecności i mięsistości brzmienia. Najlepiej słychać to na przykładzie gitar akustycznych i klasycznych. Znam New Dawn duetu Dominic Miller i Neil Stacey na wylot, mam ją od lat i wciąż słucham zarówno dla przyjemności, jak i sprawdzając brzmienie testowanych urządzeń. Realizator (tym razem to nie Ken Christianson; na płycie nie ma informacji, kto jest odpowiedzialny za brzmienie) postarał się, aby gitary obydwu muzyków brzmiały w „duży” sposób, ale nie przesadził z ich pogrubianiem. YBA poszło tym tropem i wydobyło je z tła jeszcze bardziej, każda fraza miała swoja wagę i „obecność”.
A „obecność” jest kolejną rzeczą, która odróżnia francuski system od innych. Dźwięk jest z nim na wyciągnięcie ręki. Ale nie jest wypychany przed kolumny, ani tym bardziej nie jest rzucany słuchaczowi na twarz. Z YBA instrumenty materializują się przed nami, ale jeśli chcemy ich „dotknąć”, trzeba po nie sięgnąć, to nie dźwięk „sięga” do nas.

Być może ze względu na taki charakter, albo z jakiegoś innego powodu, w czasie pracy z systemem YBA większość z wyciągniętych przeze mnie z półek płyt stanowiły nagrania jazzowe. Chciałbym podkreślić, że nie dlatego, iż inne grały gorzej. Po prostu taki zestaw cech, takie wybory konstruktorów tej francuskiej firmy powodują zainteresowanie tym, jak zabrzmią płyty, które znamy i nowe – tym razem z idiomu jazzowego.
O Hadenie i Taylorze już wspomniałem. Płyta duetu zarejestrowana dla Naim Label w systemie True Stereo przez Kena Christiansona, bez żadnej edycji, brzmi obłędnie. Choć kiedyś, przyznam się, nie przepadałem za nią, wydawała mi się nudna. Wraz z coraz lepszym systemem odsłuchowym, a może wraz z kolejnymi latami przekonywałem się do niej coraz bardziej. Teraz słucham jej dla przyjemności częściej niż mógłbym sobie to wyobrazić.
W każdym razie, system znad Sekwany pokazał obydwu muzyków w wiarygodnej przestrzeni, dobrze ze sobą skomunikowanych (w czasie nagrania stali niedaleko od siebie). Barwa obydwu instrumentów była gęsta i wydawała się „ciepła”.

O „cieple” przekazu mówię już po raz drugi, opatrując to określenie w cudzysłów, czas więc na wyjaśnienia. Dodatkowe wypełnienie niskiej średnicy, z jaka mamy do czynienia, ustawia strukturę dźwięku YBA. Ten oparty jest na bliskości i bezpośredniości. Najpiękniej brzmią instrumenty i głosy ulokowane w środku pasma. Tyle że bez zamykania wszystkiego w średnicy. Wysokie tony systemu mają otwarty, mocny charakter, dostajemy dużą energię z zakresu odpowiadającego za górę wibrafonu, blachy perkusji itd. Dlatego tak cudownie zabrzmiał remaster płyty Bazaar Jerzy Milian Trio. Płyta, do której okładkę zaprojektował Marek Karewicz (o jego książce Big Beat czytaj TUTAJ), nagrana przez panią Zofię Gajewską, odpowiedzialną również m.in. za wczesne płyty Czesława Niemena, z wokalem Ewy Wanat z Novi Singers, jest perfekcyjna. Nic dziwnego, że wydana została w ramach prestiżowej serii Polish Jazz. Remaster przygotowany na zlecenie GAD Records jest wyjątkowo uważny. Nie usiłuje pokonać suchości instrumentów – znak czasu i miejsca, w jakich płytę zarejestrowano – ale też pokazuje je ładnie, dobrze, głęboko. To bonus – wszystkie płyty zostaną odegrane z nerwem, bez ich dołowania.

Za tak ukształtowane brzmienie trzeba gdzieś zapłacić. Być może w topowej serii Signature jest to jeszcze mniej słyszalne. Ponieważ jednak nie ma czegoś takiego, jak „przezroczysty” system, nawet tam jakieś cechy szczególne zapewne dochodzą do głosu. W serii Passion chodzi o to, że instrumenty nie są specjalnie selektywne, urządzenie gra większymi planami, raczej całym instrumentem niż dochodzącymi do nas detalami. Słychać to od razu i nie trzeba potem niczego weryfikować – tak jest i już. Tym ciekawiej ma się więc sprawa rozdzielczości. Myślę, że ostatecznie to ona nadaje całości imprimatur, to ona otwiera dźwięk, który wydaje się „ciepły” i ma dopełniony niski środek. To rozdzielczość bez hiperdetaliczności, a nawet z detalicznością skrytą w cieniu większych założeń. Przejawia się ona w tym, że dźwięk jest wybitnie plastyczny i jednocześnie dobrze różnicowany.

Co więcej, rozdzielczość wpływa pozytywnie na zaangażowanie słuchacza w dany utwór, płytę. Jak mówiłem, w jazz wciągani jesteśmy przede wszystkim. I to w „łańcuchu zdarzeń”, wybierając kolejne krążki, które miały coś wspólnego z tym poprzednim. Odsłuch rozpocząłem od wydanej przez Naim Label płyty Ted Sirota’s Rebel Souls Rebel Roots, w której książeczce Ted Sirota, perkusista, powołuje się w swoich wyborach na Ornette’a Colemana. Jak więc w kolejnym kroku nie posłuchać kluczowej dla tego saksofonisty i kompozytora płyty The Shape of Jazz to Come? Szczególnie, jeśli ma się ją w tak przyjemnym wydaniu jak to od ORG Music. A będąc przy Colemanie, niedaleka droga do wciąż opłakiwanego Charliego Hadena, który brał udział w nagraniu tego krążka.

Największe wrażenie YBA zrobił jednak tym, jak doskonale ukazał wartość barwy w nagraniach elektronicznych, jak jednoznacznie wykazał konieczność takiego samego podejścia do tego materiału przy remasteringu, jak do arcydzieł muzyki jazzowej.
Przywołam tylko jeden przykład, ale taki, który mówi wszystko. W utworze Rachel’s Song, czwartym kawałku soundtracku do filmu Blade Runner w reżyserii Ridleya Scotta (1982), około 0:20 słychać delikatny przydźwięk. Najwyraźniej któraś ze ścieżek nagranych przez Vangelisa „brumiała”. Jej poziom jest podnoszony powoli, tak więc i brum wchodzi łagodnie. Ale jest.

W trzypłytowym remasterze, przygotowanym na 25-lecie filmu, zakłócenie to słychać dość niemrawo i na mniej rozdzielczym systemie można by je wręcz uznać za część brzmienia któregoś z instrumentów elektronicznych. Jest tak dlatego, że wydanie to, choć bogate muzycznie, ma dość „cienki”, raczej suchy dźwięk. To, że mamy do czynienia z przydźwiękiem, pokazuje remaster Audio Fidelity, przygotowany przez Kevina Greya w Cohearent Studio. Balans tonalny ustawiony jest w nim niżej, a dźwięk jest dalece bogatszy w emocje, warstwy i po prostu głębszy. Wydobyty z tła brum to oczywiście błąd realizacyjny, zakłócenie. Jest jednak częścią oryginalnego nagrania, częścią „dokumentu”. To, że słychać go jednoznacznie, jest efektem znakomitej rozdzielczości i umiejętności różnicowania (choć w ramach nakreślonych powyżej) YBA. To drobiazg, ale równie dobrze pokazane zostały instrumenty, głosy, detale. W ten sposób przekaz jest dalece bardziej wiarygodny.

Jednym z bonusów, jakie otrzymujemy z PRE550, jest kompletny, pełnowymiarowy DAC. Jak zaraz zobaczymy, to całkowicie niezależne, kompletne urządzenie, umieszczone w tej samej obudowie, co przedwzmacniacz. I, co można powiedzieć już teraz, brzmi bardzo przyjemnie. Barwa dźwięku jest mocno zbliżona do tego, co oferuje mój Ancient Audio Lektor AIR V-edition. Brzmienie jest zatem otwarte, z dobrą równowagą, bez wyostrzeń, ale też nie wycofane. To dobrze, ponieważ zarówno z komputera przez łącze USB, jak i z transportu CD przez RCA, otrzymamy nieprzekłamany, dobry dźwięk. Od zewnętrznego odtwarzacza CD różnić go będzie mniejsza plastyka i głębia oraz płytsza scena. Nie wymagałbym jednak od wbudowanego „daka” cudów; to, co robi, jest absolutnie wystarczające.

Podsumowanie

System z łatwością przenosi nas w atmosferę nagrania. Właściwie wszystko jedno, jakie to nagranie, dźwięk jest głęboki, mocny, z niską średnicą i dużymi źródłami pozornymi. Rozdzielczość jest wyjątkowo dobra. Przejawia się w znakomitym różnicowaniu planów, charakteru brzmienia poszczególnych instrumentów, dobrym wglądem w nagranie. Ale bez szczególarstwa, ponieważ selektywność nie jest nadzwyczajna. Niski bas nie jest tak dobrze kontrolowany, jak w systemie odniesienia. A jednak to, co wyżej, jak stopa perkusji, zaskakuje dynamiką i świetną płynnością. System świetnie wygląda, jest perfekcyjnie wykonany i pochodzi od „kultowej” firmy. Zastosowano w nim elementy bierne i aktywne wysokiej klasy. Przedwzmacniacz jest łatwy w obsłudze i ma super-bonus: DAC z AirPlay. Gęste, „ciepłe” brzmienie z dużą energią w słodko brzmiącej górze pasma.

Seria Passion dzieli ten sam pomysł na projekt plastyczny, polegający na wyfrezowaniu przedniej ścianki w taki sposób, aby się wydawało, że nachodzą na siebie dwie płaszczyzny. Projekt ten jest wspólny dla serii Signature, Passion oraz Genesis. Heritage ma jego uproszczoną wersję, a Design zupełnie inną.
Pośrodku przednich ścianek obydwu urządzeń umieszczono okienka. W przedwzmacniaczu, na ładnym wyświetlaczu OLED wyświetlana jest nazwa wybranego wejścia oraz siła głosu, zaś we wzmacniaczu mocy poziom mocy wyjściowej. Obudowy obydwu urządzeń wykonano z aluminium. Stoją zaś na trzech nóżkach – dwóch z tyłu i jednej z przodu. To aluminiowe walce z półokrągłymi podkładkami. Te w tylnych nóżkach są gumowe, a w przedniej aluminiowa. Urządzenia dostępne są w kolorze naturalnego aluminium lub anodowane na czarno. Wyłączniki sieciowe ukryto na dolnej ściance, tuż przy przedniej krawędzi.

Przedwzmacniaczem i niektórymi funkcjami końcówki mocy sterujemy z pilota zdalnego sterowania, który dostajemy z urządzeniami. Za jego pomocą możemy sterować również odtwarzaczami CD, w których pracuje napęd Philipsa CD-Pro2, w tym moim Lektorem. Co więcej, to pierwszy pilot, który steruje także poziomem sygnału wyjściowego polskiego odtwarzacza! Pilot jest aluminiowy, solidny, ładny. I całkiem poręczny. Pomiędzy sterowanymi urządzeniami wybieramy przyciskając odpowiadający im guzik. Problemem, dla mnie, było to, że guzik ten wyłączał też zasilanie. Trzeba więc było nacisnąć go tak, żeby urządzenie go nie „widziało”. Z pilota możemy przyciemnić wyświetlacze urządzeń, albo je wyłączyć. Można też ustawić „bazowy” poziom sygnału wyjściowego, który jest obecny po włączeniu urządzenia, albo do którego wracamy dzięki kolejnemu przyciskowi – to się naprawdę przydaje. To jeden z pilotów, które się naprawdę sprawdzają w codziennym użytkowaniu.

PRE550

Na przedniej ściance, poza okienkiem uwagę zwracają dwie niewielkie gałki, jedna siły głosu, druga do zmiany wejść. Gałka siły głosu, choć nie jest sprzęgnięta z potencjometrem, a z enkoderem, porusza się z wyczuwalnym oporem, jak w klasycznych urządzeniach. Oprócz nich są jeszcze tylko dwa przełączniki hebelkowe. Jednym zmienimy fazę absolutną, a drugim wyciszymy wyjście („mute”). Przełącznikom towarzyszą diody LED.
Tylna ścianka jest solidna. To połączenie „ramy” z grubego aluminium i polerowanej blachy, do której przykręcono poszczególne wejścia i wyjścia. W jednym z „okienek” umieszczono gniazda związane z analogiem: wejście zbalansowane XLR i dwa wejścia niezbalansowane RCA. Są tu również trzy wyjścia z przedwzmacniacza: jedno zbalansowane XLR i dwa niezbalansowane RCA.
W drugim „okienku” umieszczono wejścia cyfrowe: USB (24/192), RCA, TOSLINK, BNC, AES/EBU, USB dla iPoda i I2S na gnieździe typu Ethernet (RJ-45). Takie wyjścia mają transporty i odtwarzacze cyfrowe Ayona i transport Pro-Jecta. Ciekawe, czy są ze sobą kompatybilne? Przy wyjściach cyfrowych widać niewielką plastikową „wypustkę” – to moduł łączności bezprzewodowej AirPlay.

Urządzenie waży 12,5 kg, a więc jak na przedwzmacniacz sporo. Duża w tym zasługa ciężkiej, aluminiowej „podłogi”, stanowiącej podstawę dla całej obudowy. Swoje wnoszą jednak również dwa, naprawdę duże transformatory: jeden typu podwójne C dla sekcji analogowej i zamknięty w kubku ekranującym, zapewne toroid, dla sekcji cyfrowej. Choć bowiem PRE550 nosi nazwę „przedwzmacniacz”, to tak naprawdę dwa, równorzędnie potraktowane urządzenia w jednym: przedwzmacniacz i przetwornik cyfrowo-analogowy.

Ten ostatni zmontowany jest na dużej płytce drukowanej, na której zamontowano mniejszą. Znalazło się tam wejście USB oraz moduł łączności bezprzewodowej Bluetooth. Na płytce jest też wejście USB i mini-jack, wygląda więc na to, że to kompletny moduł przeznaczony do szerokiego zastosowania w urządzeniach cyfrowych. Przedwzmacniacz można podłączyć do domowej sieci Ethernet. Wejścia elektryczne sprzęgnięte są za pomocą transformatorów dopasowujących (impedancję) z naklejonymi kostkami z drewna.
Podstawą przetwornika są dwa konwertery Cirrus Logic CS4398, po jednym na kanał. Przyklejono na nich niewielkie płytki z drewna. To zabieg powtórzony przez YBA w kilku innych miejscach, także we wzmacniaczu mocy, mający zmniejszyć drgania czipu. Zanim sygnał zostanie wysłany do „daków”, jest upsamplowany do postaci 24/192, niezależnie od tego, z którego wejścia pochodzi. Upsamplingiem zajmuje się układ Burr Brown SRC43821. Konwersja I/U oraz filtrowanie i buforowanie wykonane są za pomocą układów scalonych International Semiconductors TL072. Wszędzie widać bardzo dobre elementy bierne, np. kondensatory polipropylenowe oraz kondensatory elektrolityczne Sanyo, znane z najlepszych urządzeń cyfrowych. Są tu również charakterystyczne oporniki, noszące logo YBA, podobne do oporników Dale’a.

Również przedwzmacniacz oparty jest na wzmacniaczach operacyjnych i scalonych drabinkach rezystorowych. To układy International Semiconductors TL072, takie same jak w „daku”, ale tutaj na podstawkach. Regulacja siły głosu prowadzona jest w dwóch układach scalonych Burr Brown PGA2320, po jednym na kanał. Urządzenie ma budowę zbalansowaną, od wejścia do wyjścia. Obok umieszczono ogromne kondensatory polipropylenowe Vishay, być może za jego pomocą układy są ze sobą sprzęgnięte.

Zasilacz jest wyjątkowo dopracowany. Jego podstawą jest duży transformator typu „Ul-core” o mocy 190 W, zawieszony na wysokich gumowych podkładkach. Wychodzą z niego trzy uzwojenia wtórne, najwyraźniej dla obydwu kanałów osobne i dodatkowy dla mikroprocesora. Tętnienia sieci filtrowane są w aż 12, dużych kondensatorach BC. Przy zasilaczu widać też polipropyleny Vishay. Fantastyczna robota!

AMP650

Choć wzmacniacz mocy to zwykle nudne pudło, w tym przypadku postarano się, aby duża ścianka przednia została czymś przełamana, umieszczając na niej wskaźnik mocy wyjściowej. W tym przypadku pełni wyłącznie ozdobną stronę, ponieważ nie jest wyskalowany. Po prostu na bursztynowym tle rusza się wskazówka. Jaskrawość jego podświetlenia można regulować z pilota zdalnego sterowania w czterech krokach, można je także wyłączyć. Z tyłu mamy dwie pary złoconych gniazd głośnikowych (na kanał) średniej klasy i pięć wejść. Dwa to wejścia zbalansowane oraz dwa niezbalansowane, do których prowadzimy sygnał z przedwzmacniacza. Piąte jest tylko zbalansowane i służy do doprowadzenia sygnału monofonicznego, kiedy używamy AMP650 w trybie monofonicznym, jako monobloku. Wzmacniacz pracuje wówczas w mostku, w trybie zbalansowanym.
Cała obudowa jest aluminiowa, a niezwykle charakterystycznym elementem są duże radiatory biegnące z dwóch stron, uformowane w kształt loga ‘YBA’. Końcówki przykręcono bezpośrednio do tych radiatorów, od środka. Na ich wyjściu pracują tranzystory w obudowach TO-3, obecnie niezwykle rzadko w audio spotykane. To bipolarne tranzystory ON Semiconductor MJ15024G + MJ15025G. Na płytce widać też mnóstwo dobrych elementów biernych, jak precyzyjne, niskoszumne oporniki oraz kondensatory polipropylenowe Vishay. Na tych ostatnich naklejono drewniane kostki, mające tłumić wibracje w kontrolowany sposób. Zasilacz oparty jest o potężny transformator typu „Ul-core” o mocy 1000 W i to on nadaje wzmacniaczowi potężną wagę. Filtrowaniem zajmuje się osiem dużych kondensatorów.

Dane techniczne (wg producenta)

PRE550
Wejścia:

cyfrowe: I2S, AES/EBU, optyczne, RCA, BNC, USB, iPod, AirPlay

analogowe: 2 x RCA | 1 x XLR
Wyjścia:

cyfrowe: RCA

analogowe: 2 x RCA | 1 x XLR
Stosunek sygnału do szumu: >105 dB
Pasmo przenoszenia: 20 Hz - 20 kHz (-0,5 dB)
THD+N (20 Hz - 20 kHz): <0,003%
Wymiary (w x d x h): 430 x 380 x 118 mm    
Waga: 12,5 kg

AMP650
Moc wyjściowa:

stereo: 2 x 200 W/8 Ω | 2 x 400 W/4 Ω

mono: 1 x 600 W/8 Ω (Bridged)
Wejścia:

stereo: RCA (para) | XLR (para)

mono: XLR
Stosunek sygnał/szum: >95 dB
Pasmo przenoszenia: 20 Hz - 20 kHz (-0,5 dB)
Wymiary (w x h x d): 430 x 397 x 178 mm    
Waga: 25 kg