Warner Music Poland – nowości wydawnicze (sierpień 2016)

Wytwórnia Warner Music Poland wprowadziła do sprzedaży sześć kolejnych remasterów płyt z kultowej serii „Polish Jazz”. Tym razem ukazały się następujące albumy: „Warsaw Stompers” New Orleans Stompers, „Polish Jazz Quartet”, „The Andrzej Trzaskowski Quintet”, „Live Recording” Michała Urbaniaka, „Question Mark” Janusz Muniak Quintet oraz „Blublula” Stanisława Sojki.

Wydany na początku 1965 roku album „Warsaw Stompers” to pierwsza perła serii „Polish Jazz” (vol. 1). Jest to jeden z nielicznych przykładów dixielandu w całej serii, na którą głównie złożyły się płyty z jazzem nowoczesnym. Na albumie „Warszawscy Stompersi” w różnych konfiguracjach pojawia się cała plejada czołowych polskich muzyków jazzowych (również z kręgu jazzu nowoczesnego). W odróżnieniu od wszystkich pozostałych albumów w serii „Polish Jazz”, ten pierwszy nie zawiera nowych nagrań, a jest kompilacją sesji wcześniej wydanych na małych płytach Polskich Nagrań, z różnych okresów, w różnych składach. W sumie na płycie znajduje się 16 kompozycji.

Album „Polish Jazz Quartet” jako trzeci w cyklu „Polish Jazz” jest ważnym dokumentem w historii i rozwoju pionierskiego okresu w polskim jazzie. W skład kwartetu wchodzą ikony polskiego jazzu: Jan Ptaszyn Wróblewski, Wojciech Karolak, Andrzej Dąbrowski oraz Juliusz Sendecki. Polish Jazz Quartet jest formacją zwiastującą pojawianie jazzu nowoczesnego i takich zespołów, jak kwintety Andrzeja Trzaskowskiego, Krzysztofa Komedy i kwartet Zbigniewa Namysłowskiego. Repertuar płyty został skomponowany w połowie przez lidera kwartetu Jana Ptaszyna Wróblewskiego, druga część płyty jest wypełniona kompozycjami Wojciecha Karolaka. Polish Jazz Quartet wszedł do studia, aby nagrać tę płytę w grudniu 1964 roku. Wydano ją na LP w roku 1965 w wersji monofonicznej.

Czwarta płyta wchodząca w skład serii „Polish Jazz” z nagraniami Kwintetu Andrzeja Trzaskowskiego jest jedną z najwybitniejszych pozycji zbioru. Nagrana w styczniu 1965 roku, stanowi obok „Astigmatic” Komedy manifest twórczy dla jazzu polskiego tamtych lat, a wpływu jej autora na rozwój tego gatunku muzyki w Polsce nie sposób przecenić. Wiernie oddaje kunszt kompozytorski lidera, jego styl improwizacyjny i charakterystyczną poetykę utworów. Wielką wartością płyty są partie solowe członków kwintetu. Wydawca płyty zwraca uwagę m.in. na „błyskotliwego Tomasza Stańkę, grającego wówczas bardziej otwartym i pełnym dźwiękiem niż obecnie” czy „poszukującego Janusza Muniaka, rozdartego między tradycją a jazzem free”. Subtelna, zniuansowana, uważnie słuchająca lidera sekcja Jacek Ostaszewski – Adam Jędrzejowski podkreśla jazzowy charakter całości. Na uwagę zasługuje również pianistyka Andrzeja Trzaskowskiego.

„Live Recording” Michała Urbaniaka jest zapisem koncertu, który odbył się Filharmonii Narodowej w styczniu 1971 roku i został wydany tego samego roku jako vol. 24 serii „Polish Jazz”. Jest to album szczególny – debiut płytowy Urbaniaka jako lidera i skrzypka, chrzest bojowy jego nowego zespołu i zapowiedź rewolucyjnej zmiany kursu w stronę fusion, a także ważna manifestacja mistrzostwa w harmonii z kreatywnością. Jak zauważa Tomasz Tłuczkiewicz: „Wiele jest na tej płycie rzeczy „pierwszych”: skrzypce Urbaniaka, elektryczna klawiatura Makowicza, czy free-flow bez kreski taktowej Bartkowskiego, co sprawia, że postrzega się ją jako nowe otwarcie, zapowiedź fazy fusion w twórczości Urbaniaka. To nie tylko pierwszy, ale ostatni taki zespół. Ostatni nie tylko w planach Urbaniaka, ale w porządku „zwykłego” jazzu w ogóle. Ostatni, który gra „Body and Soul” z taką czułością, elegancją i dezynwolturą”.

„Question Mark” jest pierwszą autorską płytą Janusza Muniaka, wydaną w 1978 roku w serii „Polish Jazz”, vol. 54; jedyną jego autorstwa w tej serii i jedną z najważniejszych w jego muzycznej biografii. Tematy Muniaka są – jak podaje Warner Music Poland – „świetnie napisane, lapidarne, zwięzłe, o dużej dynamice, wyzwalające znaczny potencjał energii w improwizacjach”. Jak sam kiedyś mówił: „W muzyce nigdy nie jest tak, że wszystko wolno. Swoboda może być w doborze środków, jednak za tą swobodą musi iść ogromna kontrola. Inaczej nie będzie muzyki, tylko bełkot”. Walorem płyty są partie solowe muzyków, zwłaszcza gitary, fortepianu i perkusji. Nieodżałowany Marek Bliziński, wierny estetyce brzmienia starych mistrzów w rodzaju Burrella czy Montgomery’ego wprowadza tu bardzo osobistą nutę, w oparciu o własną wizję harmonii i myśli improwizacyjnej. Efektowne partie na fortepianie gra Paweł Perliński, wówczas zapewne pod wpływem McCoy Tynera, co widać w gęstej fakturze akordów, w rozkołysanym timingu („Przejażdżka walcem”, „Obertas”), a na fortepianie elektrycznym zapewne z reminiscencjami Hancocka, stylowo, linearnie („Taniec pawia”), bardzo rytmicznie i niekiedy bardzo swobodnie („Znak zapytania”), ale przekonująco. Zaskoczeniem może być podkreślona przez wytwórnię znakomita „perkusja tragicznie zmarłego Jerzego Bezuchy, barwna i pulsująca, zmienna, aktywnie współtworząca narrację trochę à la Elvin Jones, z kilkoma efektownymi solówkami”.

„Blublula” to druga płyta w dyskografii Stanisława Sojki, wówczas obiecującego 21-letniego wokalisty, studenta kompozycji i aranżacji na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach. Album ten został nagrany i wydany w 1981 roku jako nr 63 serii „Polish Jazz”. Płyta okazała się dziełem wyjatkowym i została świetnie przyjęta, wybrano ją m.in. na jazzową płytę roku 1981, a wydano w kolosalnym, jak na jazz, nakładzie 100 000 egzemplarzy. Sojce towarzyszą w sekcji rytmicznej Czesław Bartkowski (perkusja) i Zbigniew Wegehaupt (kontrabas), na fortepianie gra zaś Wojciech Karolak – jeden z ojców założycieli jazzu w Polsce. „Blublula” to do dziś jedna z najbardziej popularnych płyt w polskiej dyskografii jazzowej. Otworzyła Sojce drogę na wielkie krajowe i zagraniczne sceny i na kilka lat określiła jego artystyczną tożsamość. Wraz z biegiem lat i kariery Sojka nabrał własnego wyrazu i stylu, dziś jest faworytem dwóch pokoleń wiernej publiczności, a jego niezapomniane pieśni-hymny „Cud niepamięci”, „Tolerancja”, „Są na świecie rzeczy…”, czy „Tango Memento Vitae”, wciąż brzmią w ścieżce dźwiękowej czterech ostatnich dekad polskiej historii.

Polskie Nagrania, będące obecnie częścią Warnera, zadbały – zdaniem wydawcy – „o znakomite, zremasterowane brzmienie, wnikliwe i pasjonujące teksty oraz nowoczesną szatę graficzną, która nawiązując do oryginału wprowadza elegancki, spójny wygląd albumów”. Mastering wykonał Jacek Gawłowski, autorami tekstów do pierwszych płyt są: Jan Borkowski, Tomasz Szachowski, Tomasz Tłuczkiewicz, redaktorem serii jest zaś Paweł Brodowski. Wszystkie albumy ukazały się zarówno na płytach CD, jak i 180-gramowych winylach.