MUZYKA | REEDYCJA
Particia Barber
Café Blue
PREMIERA: 1994 | WYDAWCA: Blue Note | Premonition Records 7243 5 21810 2 5
REEDYCJA: maj 2020 | WYDAWCA: Impex Records IMP6035-1
⁜
Na połowę maja amerykański wydawca, firma IMPEX RECORDS, zapowiedział wydanie płyty Particii Barber pt. Café Blue w technice stosowanej do tej pory przez Mobile Fidelity (nazwa firmowa: „One-Step”) oraz Analogue Productions: 1STEP, 180 g, 2 x 45 rpm. Płyta zostanie wytłoczona na najdroższym dostępnym winylu VR900-Supreme Vinyl. Za nacięcie lakieru odpowiada Kevin Gray z CoHearent Audio, który wcześniej remasterował płyty SACD i LP dla wydawnictwa Audio Fidelity.
Patricia Barber to, jak czytamy w materiałach firmowych, „artystka tworząca wizjonerski jazz, przekraczający granice i zmieniający porządek jego percepcji”. A Café Blue to album, który najlepiej uosabia jej podejście do muzyki.
W ramach pierwszej współpracy z Barber wydawnictwo Impex przygotowało niezwykłą wersję jej najważniejszej płyty. Reedycja została przygotowana z oryginalnych analogowych masterów i nacięta przez Kevina Graya w CoHearent Audio.
- | Wydanie
Dwie 180-gramowe płyty o prędkości 45 obr./min, wytłoczone na winylu VR900-SUPREME oraz luksusowa książeczka znajdą się w trzyczęściowej okładce, która zostanie umieszczona w pokrytym tkaniną pokrowcu. To wydanie ściśle ograniczone do 5000 numerowanych egzemplarzy!
„Zanim napisałem muzykę do Café Blue, na cały rok odsunął mnie od śwpiewania długi, poważny atak astmy. Bya to powtórka wielu dziecięcych epizodów tego typu, z poczuciem izolacji i patrzeniem przez okno na inne bawiące się dzieci, z kaszlem, śluzem i naleganiami mojej matki, kiedy to przed snem, płacząc, wykonywałam ćwiczenia oddechowe z miernikiem inhalacji wypożyczonym mi przez szpital w celu zwiększenia wydolności płuc. Właśnie wtedy, ponownie, choć miałam 37 lat, byłam bardzo chora. Moja egzystencja koncentrowała się wokół miernika inhalacji, który na odczycie wykazał niebezpiecznie niską liczbę. W ciągu tego roku mogłam stopniowo zwiększać pojemność płuc – z dnia na dzień, stopniowo, z odczytu „prawie martwego” do normalnej, nawet solidnej pojemności płuc. Kosztowało mnie to cały rok pracy, pochłonęło wszystkie moje oszczędności wymagało ode mnie ogromnej cierpliwość, aby wrócić do świata żywych” – mówiła artystka w grudniu 2019 roku
I dalej: „Pod koniec tego roku, czując się lepiej, zacząłem znów pracować z muzyką, moją wielką miłością. W barze Gold Star Sardine, właściciel Bill Allen nalegał, abym śpiewała piosenki wyłącznie z klasycznego „amerykańskiego śpiewnika”. Moja mama nauczyła mnie wszystkich tych piosenek, ale naprawdę dobrze nauczyłam się ich dopiero wtedy – śpiewając je przez 9 lat, po 6 nocy w tygodniu, w Gold Star (dym papierosowy w klubie mi nie, ponieważ wszyscy mogli wówczas palić). Intymna znajomość tych piosenek pozwoliła mi lepiej zrozumieć ich harmonię, teksty, tajemnicę tego, co może sprawić, że utwór „zadziała”. I podobnie jak wielu innych śpiewających w tamtych czasach, byłam sfrustrowana tym, że nie ma wysokiej jakości, współczesnego repertuaru. Mając czas, postanowiłem usiąść do pisania. Dość szybko zdałam sobie sprawę, że mam do tego talent. Emocje, które słychać w utworach na Café Blue, są połączeniem mojego smutku z bycia uwięzioną, mojej miłości do muzyki i życia oraz mojej radości ze światełka na końcu tunelu.”
Przypomnijmy, że płyta Cafe Blue została nagrana na wielościeżkowym magnetofonie Mitsubishi X-850, magnetofonie cyfrowym, i analogowo zmiksowana do ½” taśmy analogowej. Nagranie zostało zarejestrowane i zmiksowane w Chicago Recordings Company, Studiu 5, w dniach 28-30 czerwca oraz 1 lipca 1994 roku. Produkcją płyty zajął się Michael Friedman, a za nagranie odpowiedzialni byli Nick Prout oraz Jim Anderson. Ten ostatni masterował ją w nowojorskim studiu Foothill Digital.
Cena nowej wersji ma wynosić 124 USD.
- | Proces 1STEP
Proces Impex 1STEP opiera się na krótkich, ściśle kontrolowanych seriach, które wymagają nacięcia nowego lakieru po każdych 500 egzemplarzach. W tym topowym formacie pomija się etap ojciec-matka, przechodząc od razu do pojedynczej kopii pośredniej, po której od razu tłoczy się gotową płytę. Chociaż zwiększa to koszty masteringu i produkcji, to gwarantuje również niebywały dźwięk, z mniejszymi szumami, wyraźniejszymi szczegółami i głębszym basem.
Uproszczenie złożonego sposobu produkcji płyty LP do jednej kopii między lakierem a prasą znacznie poprawia precyzję rowków, zmniejsza anomalie związane z brakiem wypełnienia winylem i poprawia wierność sygnału przy przejściu z taśmy-matki do LP.
⁜
Patricia Barber Cafe Blue | 1STEP LP
- nakład limitowany do 5000 egzemplarzy,
- proces 1STEP,
- 2 x 45 rpm, 180 g LP
- wytłoczony na winylu VR900-Supreme Vinyl
- nacięty z oryginalnych, analogowych taśm-matek,
- master przygotowany przez Kevina Graya w studiu CoHearent Audio,
- trzyczęściowa, wysokiej klasy okładka,
- nowoczesna, ale i retro, zewnętrzna obwoluta obciągnięta materiałem,
- wysmakowana książeczka z zupelnie nowym esejem napisanym dla tej wersji przez Patricię Barber.
Personel:
Patricia Barber: fortepian, wokal
John McLean: gitary
Michael Arnopol: bas
Mark Walker: perkusja, instrumenty perkusyjne, „body parts”
Utwory:
- What A Shame
- Mourning Grace
- A Taste Of Honey
- Ode To Billie Joe
- Too Rich For My Blood
- Mahna De Carnaval
- Inch Worm
- Wood Is A Pleasant Thing To Think About
- Nardis
- The Thrill Is Gone
- Romanesque
- Yellow Car III
ZDJĘCIA: mat. wydawcy
