Z marką Stello po raz pierwszy do czynienia miałem do czynienia przy teście przetwornika D/A DA100 Signature do „Audio”. Nie upłynęło wiele czasu, a tu po cichu, niespodziewanie firma apgrejdowała go i wymieniła wejście USB na takie, które akceptuje sygnały do 24/96. A był to jeden z niewielu elementów, które w swojej recenzji wytknąłem. Prawdę mówiąc, właścicielem tej marki był mi znany już dawniej – jest to bowiem firma April Music, na punkcie której Japończycy ze „Stereo Soundu” po prostu oszaleli. Z pozoru jej produkty to nic wielkiego – najważniejszy produkt, Aura Note, to ot, kolejny system all-in-one. Od wszystkich innych różnił się jednak znakomitym projektem plastycznym oraz fantastycznym dźwiękiem. I wejściem USB, w czym też był pionierem. Pomimo tej atencji, pomimo prawdziwie „japońskiemu” przywiązaniu do szczegółu, April Music oraz jej marka „hi-fi” Stello to firma koreańska, nie japońska.

Testowany system składa się z transportu CD oraz przetwornika D/A. Obydwa urządzenia są malutkie, ale znakomicie wykonane. Ich projekt plastyczny jest spartański, jednak wyposażone są bardziej niż godziwie. Napęd to top-loader, z bardzo czytelnym wyświetlaczem i wieloma wyjściami cyfrowymi, poprzedzonymi zaawansowanym układem. Przetwornik też godziwy – z wieloma wejściami, przełączanym upsamplingiem i wyjściami RCA i XLR. Obydwa urządzenia można przy tym połączyć nie tylko przez AES/EBU, RCA i TOSLINK, a także przez łącze I2S. To jedna z najlepszych metod łączenia napędu i przetwornika w domowych systemach, zaskakująco rzadko stosowana. W kablu I2S mamy pięć kabelków: Word Clock, Bit Clock, Data, Master Clock i ekran połączony z masą. Oznacza to, że sygnały zegara i kontrolne przesyłane są osobno, a nie w „paczkach” z sygnałem dźwiękowym, co skutkuje w znacząco niższym jitterze. Wciąż lewy i prawy kanał przesyłane są wspólnie, ale i tak poprawa brzmienia jest zaskakująca. Pomimo że po stronie odbiornika mamy naprawdę świetnie pomyślany układ. Dodam jeszcze, że w serii „100” mamy jeszcze: HP100 – przedwzmacniacz liniowy i wzmacniacz słuchawkowy oraz S100 – końcówkę mocy.

ODSŁUCH

Płyty użyte do odsłuchu:

• Handel Operatic Arias, Emma Bell, Linn Records, CKD 252, FLAC 24/96.
• Ben Heit Quartet, Magnetism, ACOUSENCE records, ACO80108, FLAC 24/192.
• Diorama, Child of Entertainment, Accession Records, A 119, SP CD; recenzja TUTAJ.
• Freddie Cole, „Waiter Ask The Man To Play The Blues”, Dot Records/Verve, DOT DLP 25316, CD.
• Geminiani, Sonatas for Violoncello & Basso Continuo, Alison McGillivray, Linn Records, CKD 251, FLAC 24/96.
• Handel, Messiah, Dunedin Consort & Players, Linn Records, CKH 312, FLAC 24/88,2.
• Jean Michel Jarre, Magnetic Fields,Epic/Sony Music, 488138 2, CD.
• John&Vangelis, The Friends Of Mr Cairo, Polydor/Universal Music Japan, UICY-9376, CD.
• June Christy, Something Cool, Capitol/EMI Music Japan, TOSJ-90033, HQCD/FLAC.
• Kings of Leon, Only By The Night, RCA/BMJ Japan, BVCP-40058, CD.
• Laurie Anderson, Homeland, Nonesuch, 524055-2, CD+DVD.
• Mills Brothers, Swing Is The King, History, 20.3039-HI, 2 x CD.
• Pink Floyd, London 1966/1967 EP, Highnote, PUC66, FLAC 16/44,1.
• Sakuro Ogyu Trio, Ballad Night, Carnival/BMG Japan, BVCJ-37532, CD.

Japońskie wersje płyt dostępne na CD Japan

Nie od razu system Stello zdobył moje serce. Jak widać, zrobił to, ale musiał najpierw opowiedzieć swoją „historię”. Jak już wspominałem miałem wcześniej w teście przetwornik DA100 Signature, przygotowywany dla „Audio”. Nowa wersja ma się różnić od starszej jedynie płytką z wejściem USB, ale mam wrażenie, że delikatnie zmieniono cos też w układzie. A może po prostu w komplecie z transportem, z sygnałem przesyłanym łączem I2S zabrzmiało to właśnie w ten sposób? Nie wiem, nie miałem starszej wersji do porównania, bazuję więc jedynie na swojej pamięci. Różne są teorie dotyczące pamięci krótkotrwałej i innych, szczególnie jeśli chodzi o muzykę, bazuję jednak na swoim doświadczeniu i na wieloletniej obserwacji muzyków, dyrygentów, kompozytorów itp., którzy mieli zadziwiającą zdolność zapamiętywania nawet drobnych detali wykonania, sonoryczności itp. Podobny efekt, choć na nieco innej płaszczyźnie obserwuję też u siebie – mogę nie pamiętać symbolu, nazwy, nawet wyglądu, jednak dobrze pamiętam odczucia, jakie towarzyszyły odsłuchowi. I nawet biorąc poprawkę na stale zmieniającą się osobowość słuchającego (w tym przypadku mnie), nie przeszkadza to – moim zdaniem – w zadowalający (wystarczający) sposób zdiagnozować różnice i podobieństwa między urządzeniami słuchanymi w pewnym okresie czasu. Ale do rzeczy.

Będąc już po odsłuchach mogę powiedzieć, że Stello ma bardzo konkretny charakter własny, korygujący dźwięk w wyraźny i jednoznaczny sposób. Opis nie był więc trudny – problemem była natomiast ocena tego co słychać, interpretacja itp. i odniesienie tego do ceny. A Stello gra przede wszystkim średnicą. Góra jest wycofana, a dół nie tak dynamiczny, jak w systemie odniesienia. Nie jest to jednak dźwięk ciepły. Znacznie cieplej gra chociażby odtwarzacz ISEM eGo, testowany w tym samym numerze „High Fidelity”. Początkowo nieco mnie to zbiło z tropu, bo zwykle jest tak, że jeśli w brzmieniu faworyzowany jest środek pasma, to zwykle łączy się to z ociepleniem i to „wypychanie” środka jest efektem tego konkretnego zniekształcenia. Tutaj jest inaczej. Odsłuchy rozpocząłem od dwóch płyt - Only By The Night Kings of Leon oraz Magnetic Fields Jeana Michela Jarre’a. Pierwsza to rasowe, świetne rockowe granie, a druga – wiadomo: elektronika. Obydwie zostały odtworzone przez koreański odtwarzacz przyjemnie, fajnie nawet, jednak od razu słychać było, że nie jest to dźwięk nadmiernie dynamiczny, ani specjalnie rozdzielczy. Niby wszystko było OK., ale uderzenia perkusji zespołu KoL, a także niskie zejścia syntezatorów Jarre’a były złagodzone i nie tak odczuwalne, niemal fizycznie, jak z mojego odtwarzacza odniesienia, ale i innych, niedrogich odtwarzaczy, żeby przywołać chociażby Cambridge Audio Azur 840C, do którego zresztą jeszcze powrócę. Trzeba mieć świadomość, że system Stello nie odtworzy dołu tak, żeby oddać potęgę koncertu na żywo, ani żeby wytworzyć wysokie ciśnienie, działające też na ciało, nie tylko na uszy.

Jak mówię, trochę mnie to zbiło z tropu, bo wydawało mi się, że sam przetwornik, z napędem innej firmy grał w bardziej dynamiczny sposób, że płyta Big Band Cheta Bakera zabrzmiała mocniej, pełniej. Żeby to zweryfikować, podłączyłem transport CDT100 do DA100 kablem koncentrycznym (S/PDIF). Wybrałem do tego zadania rasowe łącze, jeden z najlepszych kabli cyfrowych, jakie znam, model 7N-A2500 Mexcel Acrolinka – ten sam, który stanowił bazę we wspomnianym teście przetworników D/A dla „Audio”. I wtedy chyba rozpoczął się proces zrozumienia, wtedy dotarło do mnie, o co w tym chodzi. Łącze S/PDIF miało bowiem bardziej zmiękczony, bardziej rozmyty dźwięk niż I2S. Jestem właśnie po wymianie korespondencji – bardzo dla mnie ciekawej – z jednym z czytelników, który nieco inaczej niż ja podchodzi do sprawy transmisji cyfrowej. W skrócie – uważa, że poprawnie wykonany system odbiornika, z re-taktowaniem itp. potrafi poradzić sobie z każdym jitterem, bez względu na sposób przesyłu. Szanuję tę opinię, to solidna, inżynierska wiedza, ale mam kompletnie inne zdanie, a Stello dostarczyło mi kolejnych argumentów. Oglądając wnętrze wiem, że część odbiorcza jest naprawdę świetna, począwszy od układów anty-jitterowych, na wspaniałych zegarach taktujących skończywszy. Także segment nadawczy w transporcie Stelo jest świetny. Zakładam więc, że od tej strony wszystko jest takie, jak trzeba. Mogę się mylić, ale na czymś oprzeć się muszę. A w bezpośrednim porównaniu S/PDIF i I2S ten ostatni wygrywa w cuglach. Dźwięk jest z nim pełniejszy, niższy, lepiej skupiany, z głębszą sceną. Najbardziej uderzyły mnie nieco rozedrgane krawędzie instrumentów z S/PDIF. Z łączem tym nie było źle, naprawdę mi się to podobało, ale wystarczył jeden odsłuch z niepozornym kabelkiem I2S, żebym do tego pierwszego już nie wrócił. A co by było, gdyby I2S był rasowym kablem? Jak ten użyty w teście tej pary Stello przeprowadzonym przez Srajana Eabena w „6moons.com” (TUTAJ)? Mogę się tylko domyślać.

Nieprzypadkowo tyle uwagi poświęciłem łączom – przejście z jednego na drugie było przejściem między hi-fi i wstępem do hi-endu. Powiedziałem na początku o trudnościach w interpretacji tego, co słyszę – w dużej mierze chodziło o to, że musiałem to odnieść jakość do ceny urządzenia. A ta stawia Stello tuz obok fantastycznego CD-07 Ayon Audio. A z nim trudno konkurować. Jak się jednak okazuje, na rynku są różne nisze i koreański system świetnie to wykorzystał. To nie jest tak dynamiczny, tak ekspansywny dźwięk, jak z Ayona. W dłuższych odsłuchach, w droższym otoczeniu to jego dźwięk wydaje się jednak bardziej zrównoważony. Ayon znakomicie sprawdza się ze wszystkim do kilkunastu tysięcy złotych – tam jest championem. Stello oferuje jednak nieco głębsze spojrzenie na utwory, nieco bardziej wyważone. Można więc wybrać to, o które nam chodzi. Jak mówiłem, najważniejszym zakresem tej prezentacji jest średnica. Wokal June Christy z płyty Something Cool miał świetne rozmiary, znakomity wolumen. Wprawdzie technologia tłoczenia egzemplarza, który mam – HiQualityCD – idzie właśnie w tę stronę, wspomagając urządzenia, to jednak Stello świetnie to wykorzystało, co nie zdarza się wcale tak często. Ładnie słychać było modulacje jej głosu, oddech itp. Bardzo podobało mi się też przedstawienie braci Mills z płyty Swing Is The King, bo choć to nagrania monofoniczne, to miały głębię, a poszczególne głosy miały wyraźny obrys i pokazywane były na tle z pokazanym za nimi planem instrumentów i dalszym szumu płyty szelakowej, z której nagrania zostały skopiowane.

Bas był głęboki i pełny, ale nie miał „sztywnego” ataku, charakteryzował się lekko zaokrąglonym czołem. Ponieważ najważniejsza była średnica, nie zwracało się na niski zakres takiej uwagi, jaką by należało. Ayon i np. Cyrus CD6 SE pokazują kontrabas w wyraźniejszy sposób, nieco się nim bawią, podkreślają trochę. Stello wydaje się bardziej zrównoważony i na pewno nigdy do basu nie będzie uwagi przyciągał. Proszę dobrze mnie zrozumieć – nie chodzi o wycofanie tego zakresu. Dźwięk jest całkiem pełny i głęboki. Mocny rock z płyty Kings Of Leon miał ładny oddech. Nie była to wprawdzie „jazda bez trzymanki”, ale przecież nie zawsze o to w słuchaniu chodzi i nie każdemu właśnie coś takiego przypadnie do gustu.

Stello grało bardzo fajnie, bardzo kompetentnie. Było jednak wyraźnie gorsze niż – pięciokrotnie droższy – Lektor Air Ancient Audio. Chodziło przede wszystkim o rozdzielczość, klarowność i różnicowanie. Dlatego całkowitym zaskoczeniem był odsłuch koreańskiego systemu przez Lebena CS-300 XS (SP) i słuchawki Sennheisera HD800. To było to! Od dawna szukałem urządzenia, które nie kosztowałoby za dużo, a byłoby godnym partnerem tego wzmacniacza. Teraz je mam – Stello zagrało ze słuchawkami obłędnie! Wcale nie tak dużo gorzej niż Lektor. No, może dużo, ale subiektywnie było inaczej. Chodziło przede wszystkim o klimat, jaki ten system potrafił wygenerować, o głębię i zachwycającą scenę dźwiękową. Bardzo mi się to podobało. I chodzi nie tylko o muzykę. W czasie testu, dzięki mojemu odtwarzaczowi Dune Prime 3.0, zacząłem oglądać pierwszy sezon serialu Stargate Universe w HD (2009, reż. Andy Mikita). Ponieważ mam na to czas dopiero późno w nocy (wcześniej przygotowuję testy do „High Fidelity” i „Audio”…), oglądam słuchając przez słuchawki. Ależ to grało! W wersji HD dźwięk SGU zakodowany jest w AC3, więc żadne „halo”, ale i tak brzmiało to zaskakująco dobrze. Na koniec wykonałem trochę prób z plikami wysokiej rozdzielczości i USB. Tak, to gra tak, jak trzeba. Poprzednia wersja była poprawna, ale miała też wszystkie wady starych odbiorników – słabą dynamikę i rozmyte źródła pozorne. Teraz wszystko wróciło do normy. To wciąż nie było to samo, co granie tych samych plików hi-res przez S/PDIF (z Dune), chociaż rozziew między tymi odtworzeniami nie był tak duży, jak się tego spodziewałem.

BUDOWA

CDT100

Urządzenia Stello są gabarytów Cyrusa, ale niższe. Obydwa stoją na małych, naklejanych nóżkach. Nic specjalnego. Ich obudowy wykonano z klasycznych, giętych blach – na dole stalowej, a na górze i bokach aluminiowej. Z aluminium wykonana jest także ścianka przednia. Muszę powiedzieć, że ta estetyka bardzo mi się podoba. Jest prosta i funkcjonalna, ale nie pozbawiona urody. Pośrodku umieszczono wyświetlacz, duży, czytelny, w czerwonym kolorze, oparty na modułach typu LED. Ponieważ jest większy niż w moim Lektorze Air, doceniam to w dwójnasób. Po prawej stronie mamy cztery małe guziczki sterujące napędem, a po lewej przycisk standby oraz guzik służący do załadowania TOC z płyty. Normalnie tę funkcję spełnia mikrowyłącznik w szufladzie, ale tutaj nie ma szuflady – to odtwarzacz typu top-loader. Powiem jednak więcej – nie ma tu także klasycznej pokrywy, która mogłaby działać w podobny sposób. Dlatego trzeba przycisnąć guzik – dokładnie tak samo, jak w moim Airze. W Stello jest to jednak prostsze – przycisk ten powtórzony jest na pilocie zdalnego sterowania, czego w Lektorze nie ma. A to jest problem napędu, a właściwie jego oprogramowania – w Stello mamy inny transport niż w polskim odtwarzaczu. Dodajmy jeszcze, że na tylnej ściance widać mnogość wyjść cyfrowych – jest AES/EBU na XLR, S/PDIF na RCA i TOSLINK oraz I2S na łączu używanym np. w komputerach do podłączenia myszek lub klawiatur. W komplecie dostajemy dość kiepsko wyglądający kabelek tego typu. Płytę kładzie się bezpośrednio na osi silnika i dociska niezbyt ciężkim krążkiem dociskowym, w którym są też magnesiki, pozwalające na lepszy docisk. Ostatnio nazwa CDT100 nie zmieniła się od dłuższego czasu, to jednak do testu otrzymaliśmy jego najnowszą wersję, różniącą się w kilku szczegółach od poprzedników. Najlepiej widoczna jest nowa pokrywa zasłaniająca otwór z płytą – wcześniej była akrylowa, z metalowym uchwytem, a teraz jest w całości drewniana. Jak wynika z mojego doświadczenia, w czasie odsłuchów, najlepiej zostawić ją gdzieś obok.

Po zdjęciu górnej ścianki widać przyjemne wnętrze. Napęd to jednostka Samsunga – bardzo prosta, ale i dość solidna. Żeby ją nieco odsprzęgnąć od otoczenia, nie zakręcono jej na sztywno, a na sprężystych elementach. Jej sterowanie umieszczono z tyłu, pod płytką z wyjściami cyfrowymi. A te są naprawdę ładne. Jak czytamy w materiałach firmowych, wyjścia są sprzęgnięte transformatorami separującymi, pozwalającymi utrzymać pożądaną impedancję. Bardzo ważna jest też obecność ładnego, stabilizowanego termicznie zegara taktującego. Z boku umieszczono zasilacz, z niewielkim transformatorem zasilającym i dwoma odrębnymi liniami zasilającymi (zasilaczami) – dla napędu i dla części cyfrowej. Urządzenie wyposażono w pilot zdalnego sterowania, dość brzydki i mało poręczny. Można z niego przyciemnić, albo całkowicie wyłączyć wyświetlacz. To pilot systemowy, więc przyda się do sterowania wzmacniaczem Stello. Co ciekawe, przetwornik na niego nie reaguje i np. upsampling trzeba zmieniać na jego przedniej ściance, chociaż na pilocie znajduje się odpowiednio opisany przycisk…

DA100 Signature USB 96/24

Ponieważ jakiś czas temu przygotowywałem opis tego urządzenia dla „Audio” posłużę się tym samym materiałem (po co mnożyć byty…). Pełna nazwa Stello DA100 Signature USB 96/24 dopełniona jest przez „24/192 D/A Converter”. Jak się zaraz okaże, jest to w większej części prawda. Najpierw jednak kilka słów o wyglądzie. DA100 jest całkiem spory – chociaż ścianka przednia ma wysokość 1U, a szerokość tylko połowę standardowych rozmiarów, to już głębokość jest znaczna.

Z przodu umieszczono niewielką gałkę, którą zmieniamy wejście, zieloną diodę sygnalizującą synchronizację, przycisk z diodą, służący do aktywowania układu upsamplingu oraz wyłącznik ‘standby’ z czerwoną diodą. Upsampling i jego wartość sygnalizowany jest diodą. Jeśli nie świeci – nie działa, świeci na zielono – 96/24, na czerwono – 192/24. Mechaniczny wyłącznik znalazł się z tyłu, tuż przy gnieździe IEC. Zanim do tylnej ścianki przejdę chciałbym jeszcze wspomnieć o bardzo ładnym liternictwie opisów i loga. A będąc przy opisie, powiedzmy, że od razu w oczy rzuciła mi się drobna na pozór, acz bardzo istotna różnica między nową i starszą wersją tego urządzenia – na samym środku czołowego płata czytamy: 96/24 USB. Tył jest naprawdę zatłoczony. Patrząc od lewej mamy parę wyjść analogowych RCA, na wyjątkowo solidnych gniazdach Cardasa, parę wyjść analogowych zbalansowanych, na gniazdach Neutrika oraz aż pięć wejść cyfrowych. Mamy do wyboru: AES/EBU, RCA i TOSLINK (obydwa S/PDIF), USB oraz I2S. Wszystkie gniazda – włącznie z USB – akceptują sygnał do 24 bitów i 96 kHz. Wyraźnie więc widać, że to NIE jest przetwornik 24/192. Ta ostatnia wartość w nazwie Stello mówi o czymś innym – o tym, że zaimplementowano w nim układ upsamplingu, zamieniającego sygnał cyfrowy na postać 24/192, w której to formie jest potem konwertowany na sygnał analogowy.

Kiedy zdejmiemy górną ściankę zobaczymy perfekcyjnie uporządkowany układ na pięknej płytce. Sygnał z wejść wybierany jest za pomocą scalonego przełącznika i trafia na przód DAC-a, do wstępnej obróbki. Nieco dłuższą drogę pokonuje sygnał z wejścia USB. Mamy tu nowoczesny odbiornik USB na układzie DSP firmy Tenor, dokładnie taki sam, jak w odtwarzaczu CD-2s Ayon Audio. Zanim przejdę dalej dodam jeszcze tylko, że DA100 Signature USB 96/24 nie obsługuje sterowników ASIO, co może by problemem jeśli korzystamy np. z systemu operacyjnego Windows XP. Z Vistą i Windows 7 problemów nie będzie.

Mówiłem o wstępnej obróbce sygnału cyfrowego. Za zasilaczem, przy przedniej ściance mamy bardzo rozbudowaną część cyfrową z dwoma, znakomitymi, pięknymi, zabezpieczonymi mechanicznie i termicznie zegarami taktującymi – osobny jest dla częstotliwości 44,1 kHz i wielokrotności oraz osobny dla 48 kHz i pochodnych. Na wejściu mamy jednak odbiornik cyfrowy AKM AK4117. Co ciekawe, jest to odbiornik 24/192, wiec ograniczenie dla wejść cyfrowych Stello do 96 kHz musi wynikać z jakiś innych przyczyn. Po odbiorniku widać asynchroniczny upsampler Analog Devices AD1896, ze 128-krotnym oversamplingiem, zamieniający każdy sygnał wejściowy na 24/96 lub 24/192. Jak wiadomo z opisu przedniej ścianki, można go wyłączyć. Sercem układu jest kość przetwornika D/A – to AKM AK4395, układ delta-sigma 24/192, o dynamice 120 dB. Następnie idziemy do części analogowej, która zajmuje połowę wnętrza. Zbudowano ją wokół układów scalonych, poza jednym wyjątkiem – poza pracującym w klasie A wyjściem push-pull, na dużych tranzystorach. Na wyjściu zbalansowanym jest jedyny układ scalony, pracujący jako driver długich połączeń. Zasilacz to średniej wielkości transformator z dwoma wyjściami – osobnym dla sekcji cyfrowej i osobnym dla analogowej. Towarzyszą mu kondensatory Nichicona. Płytka drukowana jest niezwykle solidna, ze złoconymi ścieżkami. Przy porównaniach z innymi urządzeniami warto zwrócić uwagę na nieco wyższe od standardowego napięcie wyjściowe – 2,4 V.

Dane techniczne (wg producenta):

• Dynamika: 110 dB
• Filtr cyfrowy: 6. rzędu
• S/N: 120 dB
• Zniekształcenia: 0,003 % (przy 10 kHz)
• Pasmo przenoszenia: 10 Hz – 45 kHz
• Napięcie wyjściowe: 2,4 Vrms
• Odbiornik: do 24 bitów i 96 kHz
• Wymiary: 212(W) x 55(H) x 290(D)
• Waga: 3,5 kg

Pobierz test w PDF