Album wydany został w grudniu 1970, przy umiarkowanej sprzedaży i mieszanych recenzjach. Jednak utwór Layla jest jednym z częściej granych numerów rockowych wszech czasów. Co ciekawe, jest najczęściej przypisywany wyłącznie Ericowi Claptonowi, a nie zespołowi. Pierwsze cyfrowe wydanie albumu, na płycie CD ukazało się już w 1983 roku. Najważniejsza reedycja została dokonana jednak przez Mobile Fidelity, która w roku 1993 wydała go na złotym podkładzie. Warto jeszcze wspomnieć o hybrydowej wersji SACD/CD z roku 2004. Płyta nagrana została w manierze lat 70. i późniejszych, tj. ze ścianą dźwięku. Wersja MoFi nieco to wyczyściła, jednak nie wszystko da się zrobić. Najlepiej brzmi ostatni utwór, Thorn Tree in the Garden, nagrany na żywo, z mikrofonami ustawionymi w centrum półokręgu muzyków, bez nakładek. Ciekawostką jest fakt, że w czasie sesji do reżyserki weszło kilka kobiet i jedna z nich wylała na taśmę-matkę kawę. Dźwiękowcy długo taśmę suszyli, jednak nie udało się uniknąć zmiany tempa kilku utworów.

Nowa wersja ma poprawioną prędkość i jest przepięknie przygotowana pod względem design. Czuwali nad nim Japończycy, Chihiro Nozaki oraz Tetsunari Yoshimura. Otrzymujemy trzy płyty SHM-CD, w pięknym pudełeczku z tłoczonym liternictwem, w którym mamy także książeczkę z esejem, pomniejszona replikę papierów z zapisem instrumentów dla inżyniera dźwięku, a także mini-replikę oryginalnej okładki albumu. Całość jest perełką kolekcjonerską.

ODSŁUCH

To bez wątpienia płyta o niezbyt wyrafinowanym dźwięku. Przynajmniej tak się na początku wydaje. Składają się na to: obcięte od góry i od dołu pasmo, a także skompresowana dynamika. Im jednak głębiej w nią „wchodzimy”, tym więcej smaczków słychać. Nowa edycja SHM-CD nie wnosi do gry jakiś nowych głębi, chociaż wydaje się najbardziej pod względem tonalnym, wyważona spośród wszystkich dotychczasowych edycji CD. Wersja LP ma nieco głębszy dźwięk, lepiej zdefiniowaną scenę dźwiękową i nieco ładniejsze wokale. Różnice są jednak zaskakująco niewiele „ważące” i najwyraźniej taśmy-matki od początku były takie, a nie inne i trudno z nich coś więcej wydobyć. Największym problemem pozostają wokale, wtopione mocno w miks i trudne do właściwego wyodrębnienia.
Layla And Other Assorted Love Songs. Remixed Version to świetna płyta z mnóstwem znakomitych piosenek. Jednak dopiero dodatkowa płyta The Jams pokazuje wyraźnie bluesowe korzenie zespołu. To naprawdę świetne kompozycje, znacznie ciekawsze formalnie niż piosenki. Ciekawe jest to, że także dźwięk tych sesji jest lepszy niż z płyty, jakby poddano je znacznie mniejszej „obróbce”. Dynamika wciąż nie jest specjalnie wysoka, ale poprawia się definicja basu i góry, która nie jest już zamknięta, jak wcześniej.
Płyta z odrzutami i dodatkami ma jeszcze bardziej ograniczone pasmo niż oryginalna płyta. To najczęściej brzmienie utworów demo, bez specjalnej rewerencji dla materii. Utwory pokazane są jednak z bardzo ciekawej strony, bo bez takiego zadęcia, jak na regularnym dysku.