O nowej płycie Voo Voo Maciek Proliński pisze tak:

„Od poprzedniej - Voo Voo 21 - przekrojowej, jubileuszowej (wieńczącej jubileusz 20-lecia istnienia zespołu), "bogatej", bo nagranej ze znamienitymi gośćmi (Małgorzata Walewska, Tomasz Stańko, Orkiestra "Aukso" pod dyr. Marka Mosia) minęły już dwa lata. W tym jednak czasie żaden z muzyków Voo Voo nie leniuchował (by wspomnieć tylko płyty Wojtka Waglewskiego z Maćkiem Maleńczukiem, Fiszem i Emade, solowe autorskie projekty Mateusza Pospieszalskiego - EMPE 3 oraz Karima Martusewicza - Karimski Club, upamiętnione także na płytach). Voo Voo to prawdziwy fenomen, za którym się tęskni, na którego premierową muzykę zawsze się czeka. Mimo tej niesłychanej przecież pracowitości wszystkich muzyków grupy.

Co dostajemy A.D. 2008? Powiedziałbym zagadkę... Zupełnie jak sen, o którym na płycie tej śpiewa lider Voo Voo (Komboj). Zagadka to wciągająca. Nie za bardzo "do lubienia" i "bez cukru"... Więc i pewno znacznie bardziej "męska" niż Męska muzyka Waglewskich. Nie znaczy, że "mniej miłosna". Nie znaczy również, że i nie bardziej samotna. Tak, owych rys samotności znajdziemy na Samo Voo Voo zdumiewająco dużo, niejako wbrew najbardziej optymistycznej zapowiedzi (Dzisiaj jest ładna pogoda).W tekstach, które dziś stworzył Waglewski czuje się nadzieję, że "choć się gmatwa, ma się udać i uda się!", ale i gorycz, smutek nadziei zawiedzionych...
Muzycznie zaś, to wciąż to samo Voo Voo, stare dobre, od razu rozpoznawalne.
Tym razem bardziej proste, piosenkowe i spójne - rock&rollowe i rockowe. Płyta zawiera przede wszystkim wiele świetnych, zwartych, riffowych kompozycji, wykonanych z prawdziwą werwą. Samo Voo Voo to po prostu pełen dynamiki oryginalny rock&rollowy atak i klarowne, dość surowe brzmienie. To właściwie zbiór przebojów - ale uwaga znów - takich, które nie wpadają w ucho natychmiastowo, po pierwszym przesłuchaniu... Ale i coś więcej, kilka wolniejszych przystanków - ni to ballad, ni to piosenek folkowych - które z kolei intrygują już od słuchania pierwszego i pomagają płytę tę lepiej rozumieć... (Komboj, Lan Lerd Lan Drim, Nie manipuluj). Fakt, że zespół który tak bardzo lubi dialogować z najrozmaitszymi muzykami, tym razem nagrał płytę jedynie sam - w ścisłym czteroosobowym składzie - wydaje się więc tylko jednym z kluczy interpretacyjnych tytułu... I kto wie, może nawet tym mniej istotnym? Ale na to pytanie musi już sobie odpowiedzieć odbiorca tej sztuki SAM… Autorem wszystkich 13 premierowych piosenek jest Wojciech Waglewski. Nad realizacją nagrań czuwał Piotr "Dziki" Chancewicz. Oprawą graficzną zajął się - po raz pierwszy dla Voo Voo - Macio Moretti. Album promuje singiel Leszek mi mówił - Waglewskie oko w stronę drugiej ważnej "ikony polskiego rocka" - Lecha Janerki, który to lata temu śpiewał, by strzec się dość podejrzanych miejsc. Miejsc bardzo samotnych...”

Maciek Proliński

Nazwisko Leszka Kamińskiego w opisie płyty (mastering) to zawsze dobra wiadomość – to jeden z najlepszych inżynierów dźwięku w naszym kraju, odpowiedzialny za większość hitowych płyt dobrych artystów. Słychać to zresztą od razu, w otwierającym płytę Dzisiaj jest ładna pogoda. Mamy tutaj pięknie pokazaną perkusję, z mocną stopą, miękką, ale i pełną, z blachami, na które nałożono świetnie dobrany pogłos. Wyjątkowo starannie pokazano także gitarę. Wprawdzie, kiedy porównamy to nagranie do najlepszych realizacji folkowych, jak np. do płyty The Paperboys Live at Stockfisch Studio, to słychać, ze Voo Voo nagrywało na wiele śladów, niekoniecznie w jednym czasie. Wokal też nie ma szans w takim porównaniu, ponieważ głos Waglewskiego jest znacznie bardziej płaski, mało konturowy i tylko średnio definiowany. Gitara basowa, która ma na wejściu solówkę powinna być, moim zdaniem, znacznie mocniejsza i bardziej od dołu wypełniona. Mimo to jednak pierwsze wrażenie było wyjątkowo dobre, bo jak na komercyjny produkt w nagraniu ładnie uchwycono ducha naturalnego brzmienia instrumentów i charakteryzowało się dobrze ustawioną barwą. Zresztą niepotrzebnie podkreślam, że to tylko pierwsze wrażenie – choć wraz z kolejnymi piosenkami zaczynają nieco zwracać na siebie uwagę takie rzeczy, jak brak rozdzielczości, czy plastyki na średnicy, to jednak ocena i tak musi być wysoka. Trochę przeszkadza też mały wolumen poszczególnych instrumentów, przez co przekaz skupia się blisko osi odsłuchu, bez otwarcia i bez czegoś, co tworzy iluzję grania na żywo. Pochwały należą się jednak np. za zachowanie na całej płycie tej samej charakterystyki perkusji, ze fantastyczną stopą i bardzo ładnymi blachami. Gitary co jakiś czas brzmią znakomicie, jak np. w utworze Barany, jednak kiedy grają w wyższych rejestrach dźwięk jest nieco zbyt „cienki”. Fantastyczny jest za to utwór Nie manipuluj z sitar (?) i klasycznymi instrumentami, j np. fagotem. Ich dźwięk jest namacalny, intymny, może bez ostatniego sowa w dziedzinie rozdzielczości, ale wcale to nie przeszkadza. Kiedy musiałem podsumować tę płytę, nie mogłem jednak nie zauważyć, że na tle produkcji tego typu to wyjątkowa pozycja, a sama płyta (muzycznie) to przykład dojrzałego, acz radosnego grania grupy przyjaciół. Gorąca rekomendacja za połączenie dobrego dźwięku i znakomitej muzyki. Szkoda tylko, że wraz z płytą nie dostajemy książeczki z tekstami piosenek – to przecież równorzędny składnik tej muzyki.

Wojciech Pacuła

Dystrybucja: CMD

PŁYTY PROSTO Z JAPONII

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ