Porównując jakość dźwięku The Devil’s Trill, Palladians do recenzowanych w tym samym miesiącu Sonat Bibera nie sposób nie zauważyć, że Linnowska produkcja jest znacząco lepsza. Jest głębsza, bardziej rozdzielcza i mniej jednowymiarowa. Klawesyn ma nieco słodką aurę, ale słychać go dobrze bez sztuczek z jego rozjaśnianiem. Duo w tej realizacji powietrza i pogłosu, ale nie zabija on dźwięku bezpośredniego. Skrzypce mają dość ciemną barwę, ale w tym przypadku wynika ona przede wszystkim z tego, że instrument zarejestrowano w sporej przestrzeni, bez jego przybliżania. Ton skrzypiec jest zresztą bardzo dobrze ustawiony. Podobnie przestrzeń – z dużą głębią i pełnią. To nie jest typ nagrania, kiedyś Linnowi się zdarzający, w którym mamy suchy pierwszy plan i wysuszoną przestrzeń. Tutaj wszystko żyje i oddycha. Bardzo mi się ta płyta podoba i mam nadzieję, że Palladians szybko wyda nową płytę. Już na nią czekam.