Alia Vox ma rozpoznawalny „sound”. To rozdzielcze, pełne granie z dobrze zarysowaną sceną dźwiękową. Ta realizacja jest bardzo podobna, chociaż instrumenty ustawione są dalej niż zazwyczaj. Całość jest nieco ciemniejsza, niż np. na płycie Sonate Da Camera Antonio Vivaldiego (Glossa GCD 921203, 2 x CD). Rozdzielczość jest jednak bardzo dobra i ma się poczucie głębokiej przestrzeni. Ładnie odzywa się w Sonacie XI klawesyn – bez najeżdżania nań „soczewką”, ale i bez stłumienia. Być może wolałbym nieco bardziej intymny niż tutaj przekaz całości, ale w ramach założonej estetyki efekt jest bardzo dobry.