To kolejny składak LINN-a. Ponieważ jestem ukierunkowany dwukanałowo, więc ocena brzmienia będzie dotyczyła właśnie tej wersji (SACD i HDCD). W przeciwieństwie do Mobile Fidelity, gdzie warstwę CD przygotowuje się z mastera z sygnałem DSD (proces ten nazywa się SBM-Direct i dzięki noise-shapingowi ma pomóc zachować 20-bitową rozdzielczość), LINN uważa, że warstwa CD powinna być kodowana oddzielnie tak, żeby nie przechodzić między formatami. Stąd przy nagraniu najczęściej stosuje się dwa osobne tory – dla warstwy SACD tor DSD, zaś dla CD tor analogowy z koderem HDCD. Przynosi to często znakomite efekty, a sampler ten jest tego dobrym przykładem. Większość nagrań można zresztą znaleźć na płytach, które recenzowaliśmy już wcześniej (do wglądu w dziale Muzyka). Dźwięk na całej płycie jest zaskakująco spójny i choć wokal nagrania Judith Owen odbiega nieco od klasy innych nagrań, to jednak nie burzy to całości. W pierwszej chwili może się wydawać, że nagrania są dość płaskie i pozbawione emocji. To błąd często powtarzany przez sprzedawców, mylnie biorących impotencję złożonych przez siebie systemów za wadę nagrania. Tutaj po prostu nie ma żadnych sztuczek. Trzeba jedynie pamiętać o odpowiednim poziomie – to tego typu nagrania, które wymagają znalezienia właściwego poziomu, aby „zagrały” – poziomu, który był na monitorach w reżyserce. Jest oczywiście problem z wydobyciem wszystkich informacji z krążka, ale to problem głównie urządzeń, a nie płyty. Całość ma zdystansowany, nienarzucający się charakter. Nie jest to wprawdzie pełnia nagrań Stockfischa, ale też nie mogą przecież wszyscy nagrywać tak samo. LINN widzi to w ten sposób także dlatego, że jego droższe źródła grają gładkim, pełnym dźwiękiem, który dobrze koresponduje z takimi nagraniami. Wiem oczywiście, że to tylko sampler i ma wady takiego zbioru. Największym, moim zdaniem, jest pomieszanie nagrań jazzowych z klasyką. Stockfisch przygotował sampler wyłącznie z folkiem i dało to znakomite efekty muzyczne (recenzja TUTAJ). Jednak - nie wybrzydzajmy...