Najwcześniejsze nagrania utworów skomponowanych na fortepian dotychczas były bardzo rzadkie i najczęściej absolutnie niesatysfakcjonujące z punktu widzenia jakości dźwięku. Historycznie rzecz biorąc, kompozycje te są wyjątkowymi przykładami wczesnej estetyki związanej z mechanicznym odegraniem i mogą być postrzegane jako poprzednicy nagrań Conlona Nancarrowa „Sudies for Player Piano”. Płyta ta, będąca wynikiem kilkuletniej pracy ma za zadanie przybliżyć kilka kluczowych kompozycji związanej z muzyką mechaniczną lat 20. Ponieważ większość z nich nie posiada zapisu nutowego, rolki dla mechanizmu fortepianu były szukane w całej Europie. Celem było odegranie ich na dokładnie tym samym instrumencie i mechanizmie (Ampico-Bösendorfer grand), przenosząc rolki niekompatybilne z systemem Ampico. Niektóre z oryginalnych rolek nie posiadały informacji o dynamice, stąd pomocne okazało się porównanie ich z innymi, ostatnimi wersjami.
To nie jest pierwsza płyta zrealizowana w ten sposób, którą recenzowaliśmy, ponieważ w dziale „Muzyka” można przeczytać również recenzję drugiej części: “PLAYER PIANO 2: Original Compositions of the 20s”, a także “PLAYER PIANO 3: NANCARROW VOL. 2” i warto zacząć właśnie od tamtych recenzji.

Płyta z nagraniami Conclona, o której wspomnieliśmy, należy do jednej z najlepszych realizacji tego typu. Podobnie powinno być więc i w tym przypadku, a nie jest. Nie wiem, dlaczego, ale dźwięk czwartej części cyklu jest nieco stłumiony i nie tak dźwięczny jak wcześniejszych. A przecież to ten sam instrument, ta sama ekipa realizatorów. Coś jednak pomiędzy nagraniem, a tłoczeniem musiało się lekko obsunąć. Dźwięk nadal jest bardzo dobra, nie ma mowy o jakiejś porażce, ale w porównaniu z najlepszymi nagraniami MDG to należy tylko do dobrych. Być może to duży udział dźwięków odbitych zamazał artykulację samego fortepianu. W każdym razie zabrakło, moim zdaniem, jakieś świeżości. Stąd, jeśli chcemy mieć jakąś płytę z nagraniem fortepianu napędzanego mechanizmem, lepiej sięgnąć po Conclona – to genialne nagranie i świetna muzyka.

Duch Francji objawia się w trójkach, stąd kompozycje trzech francuskich kompozytorów, z których napisał w swoim życiu tylko jeden – zawarty właśnie na tej płycie – kwartet smyczkowy. To kompozycje Gabriela Fauré (1845-1924), Claude Debussy’ego (1862-1918) oraz André Capleta (1878-1925).Kompozytorzy ci należeli do trzech różnych generacji, a ich dziełą różnią się pod względem ekspresji, detali kompozycyjnych oraz koncepcji formalnych. Wszystkie mają jednak gęstą i logiczną strukturę, a jednak żaden nie poświęca muzyki w imię techniki. Nagranie zostało dokonane w styczniu (10-12) 2006 roku w kościele Paul-Gerchard w Lipsku.

Płyta została wytłoczona na złotym podkładzie, a ten, przynajmniej w rękach MDG zawsze przekłada się na niezwykle spójny, nieco słodki dźwięk. Tak jest i tym razem. Wydaje się jednak, że zabrakło przy tym szczypty rozdzielczości, mocniejszego ataku. Na pierwszym planie jest więc średnica, tworząca intensywny, gęsty przekaz. Całość jest jednak prezentowana dość blisko, przez co traci się z oczu ogólny obraz, a nie zyskuje w zamian głębszego wniknięcia. Dobra muzyka, jednak nagrana w nieco zbyt stłumiony (jak dla mnie) sposób.