Pan Winston Ma to prawdziwy czarodziej – koneser muzyki i dźwięku. Prezentowana płyta jest pierwszą z nowej serii Lasting Impression Music, mającej na celu przybliżenie muzyki popularnej zachowanej w archiwach firmy Decca. Jak pisze we wprowadzeniu, w przepięknie przygotowanej wkładce (pisałem o tym już wcześniej), w jeszcze lepszej oprawie, płyta ta należy do tych, które brzmią dobrze zawsze i wszędzie, niezależnie od pory dnia, kondycji sprzętu i słuchacza. Tego typu płyty muszą, według niego, spełnić kilka warunków:

• zazwyczaj jest to muzyka łatwa w odbiorze, popularna;
• instrumenty grają raczej pojedynczo, rzadziej w większych grupach i jest ich generalnie mniej, dlatego akuratność ich dźwięku nie jest tak krytyczna;
• pozycjonowanie niewielkich składów jest dość proste, stąd od inżyniera dźwięku nie są wymagane szczególne umiejętności w tej mierze;
• muzyka jest piękna, a wykonanie znakomite. Dźwięk niektórych instrumentów może być podkreślony, dla szczególnego efektu;
• dźwięk nagrania jest po prostu dobry.

Sylwestrowy koncert jest dla Vienna Philharmonic Orchestra finałem każdego roku. Philharmonic Ball jest zaś pierwszym, najważniejszym koncertem w danym roku, odkąd 21 stycznia roku 1924, miał on po raz pierwszy miejsce w Musikverein. Bilety na to wydarzenie oferowane są na stronach internetowych orkiestry, jednak zawsze są wyprzedane niemal kompletnie już pierwszego dnia sprzedaży. Lista oczekujących na ich koncerty sięga sześciu lat, a na subskrypcję na koncert – trzynaście!
Jak pisze Winston Ma, przyjaciele od dawna mówili mu, że powinien mieć w swojej kolekcji przynajmniej jedną płytę z muzyką Straussa z katalogo Decca, ponieważ to są najsławniejsze nagrania tego typu. I dalej: “Chociaż nagrane w roku 1959, nagrania brzmią cudownie. Jedwabiste smyczki uwydatniają koloryt Orkiestry. Dynamika zaś jest porażająca. […] I wspomnę jeszcze, że mogą Państwo usłyszeć nieco szumu taśmy. Stanąłem bowiem przed dylematem: czy powinienem użyć urządzenia do redukcji szumów – Dolby SR, żeby zdjąć tę warstwę z dźwięku. Ostatecznie zdecydowałem się tego nie robić, ponieważ ostatecznie to jest dźwięk oryginalnej taśmy-matki. Mam nadzieję, że zgodzicie się z moją decyzją.”

Trudno się z nią nie zgodzić. Ponieważ płytę odsłuchiwałem po genialnej „Ros On Broadway”, w pierwszym momencie nieco brakowało mi dosłowności tej pierwszej, namacalności instrumentów itp. – generalnie zagrało inaczej. Zaraz jednak przyszło otrzeźwienie: to przecież inna sala, większa orkiestra i muzyka inna. Po chwili dotarło do mnie piękno tych dźwięków – przesłuchałem całą płytę, wstając jedynie na zrobienie kolejnej kawy. A przecież… Czas na chwilę prywaty – jedną z zalet mojej pozycji w piśmie jest to, że kozetkę psychoanalityka mam za darmo :-) Bo właściwie, to nie cierpię Straussa i jego muzyki. Kiedy słyszę słynne piccicatto (proszę sobie odszukać na płycie – zakładam, ze wszyscy ją już mają), ciarki mnie przechodzą. Oto bowiem pracując jako akustyk w Teatrze im. Juliusza Słowackiego, znanego jako Salon Krakowa, wysłuchiwałem Straussa przynajmniej kilka razy w tygodniu, przez kilka lat. Imprezy ciągnące się do drugiej, trzeciej, czwartej nad ranem i na co dzień dystyngowani, szanowani ludzie dobijający się do drzwi studia, mamroczący, żeby jeszcze raz puścić tototamto. Brr. Po zakończeniu tego rozdziału mojego życia niemal przez dziesięć lat nie słuchałem Straussa i jeśli gdzieś go słyszałem, to uciekałem. Aż do tej płyty. Nie przesadzam – muzyka zagrana jest genialnie, a wysokiej próby dźwięk tylko to podkreśla. Orkiestra rozłożona jest sporo dalej niż na płycie „Ros…”, ma znakomicie dobrane proporcje między pogłosem i dźwiękiem bezpośrednim. Szum taśmy, o którym wspomina pan Ma rzeczywiście jest w cichszych miejscach słyszalny, jednak, przynajmniej mnie, nie przeszkadza, a nawet dodaje kolorytu. Dynamika jest bardzo dobra, ale realizowana jest nie w taki sposób, jak na „Ros…”. Ta jest funkcją ataku poszczególnych instrumentów, podkreślają ich indywidualność, tutaj podkreśla zwinność orkiestry i taneczność muzyki. Pięknie zrobione! To lekka muzyka, bez specjalnych fumów i wygibasów, jednak na letnie popołudnia, niedzielne wieczory – idealna.
No i to piękne wydanie – za projekt odpowiedzialny jest Winston Ma, który poddał pomysł, a za realizację Chi Ho Design z Vancouver. Bo reedycje archiwów Decca to przedsięwzięcie międzynarodowe: FIM jest firmą amerykańską, pan Ma jest Chińczykiem, płyty najczęściej nagrywa w Kanadzie. W tym przypadku płyta nagrana została dla brytyjskiej wytwórni w Austrii (Sofiensaal w Wiedniu), analogowy i cyfrowy mastering w procesie XRCD24 został wykonany w JVC Mastering Center w Jokohamie, w Japonii, z szefem inżynierów, Japończykiem, panem Toru Kotesu. To jednak nie koniec, bo fizyczność płyty także jest ważna: poligrafia została wykonana w Hong Kongu, zaś płyta wytłoczona (jak to z JVC) w Japonii. I taki piękny wynik…