Ciekawa sprawa, ale płyty wydawane przez EMI, są zabezpieczane przed kopiowaniem (to owo CCD, którym opisujemy te płyty). Oznacza to, że nie spełniają wymogów licencji Compact Disc i dlatego nie można ich tak nazywać, ani nie można na nich umieszczać stosownego logo. EMI z zapałem godnym lepszej sprawy robi to wszędzie… poza swoimi lokalnymi oddziałami. Zarówno polskie wydania (np. płyta „Tricks” Noviki, wydana wspólnie z Kayaxem), jak i inne (np. płyta Jacinty „Day Dream” wydana przez EMI Music Portugal) wydawane są bez zabezpieczeń i noszą stosowne logo. A to bardzo ważne – zabezpieczane płyty brzmią znacząco gorzej niż niezabezpieczane, co objawia się przede wszystkim znaczącym spłaszczeniem wysokich tonów. Mam podejrzenia, że sprawa zabezpieczeń w pewnym stopniu także wpłynęła na stan wysmakowanych edycji specjalnych płyt Depeche Mode Collectors Edition oraz Genesis (recenzja pierwszych pięciu płyt w wydaniu lipcowym). Bo przecież mamy tam do czynienia z wersją DVD, która jest zabezpieczana z zasady, wersja SACD – to samo, a także warstwa CD na płycie SACD. Na żadnej z tych płyt nie ma loga CD… Można więc bez specjalnego rozgłosu wydać materiał totalnie zabezpieczony. Przed czym? No, na pewno nie przed piratami, bo płyty tego rodzaju są przez nich kopiowane równie łatwo jak druk w ksero. Na szczęście także nowa płyta Paolo Fresu została wydana nie przez centralę EMI, a przez jej włoski odział.
Każda nowa płyta tego artysty to spore wydarzenie. W tym przypadku o jakiś odkrywczych, świeżych dźwiękach raczej mowy nie ma, jednak całość trzyma wysoki poziom. Równie dobry jest dźwięk tej płyty. Brzmienie mocne i dźwięczne, a przede wszystkim rozdzielcze. Duże wrażenie robi dobra praca perkusji. Na instrumentach jest sporo pogłosu, a jednak nie przeszkadza to zabrzmieć wszystkiemu w dynamiczny sposób. Czasem, jak w utworze „Vlazer del Ritorno”, trąbka brzmi z nieco innym pogłosem niż reszta kwintetu, co wskazuje na wielościeżkowe nagranie.