Firma płytowa Pi Recordings jest jedną z młodszych wytwórni, ponieważ założona została w roku 2001 - po to, aby wydać dwie płyty Henry Threadgilla. Początkowo nikt nie myślał o ciągnięciu tego dalej, jednak jeśli komuś to przyszło na myśl, to trzeba było spełnić jeden warunek: parterami musieli być muzycy wykonujący swoją własną muzykę. I tak to się chyba zaczęło - od chęci zarejestrowania dokonań amerykańskich kompozytorów mówiących swoim własnym, unikalnym głosem. I chyba się to udało, ponieważ do tej pory PI Recordings współpracowała z takimi sławami jak Roscoe Mitchell, the Art Ensemble of Chicago, Wadada Leo Smith i Anthony Braxton. Jednym z celów wytwórni jest także pomaganie młodym artystom, którzy gdzie indziej nie mają szans się przebić. Naturalnym rozszerzeniem katalogu była więc działalność artystyczna artystów, którzy już wcześniej na płytach PI wystąpili w roli instrumentalistów towarzyszących, jak np. Vijay Iyer, Elliot Humberto Kavee, Liberty Ellman i Rudresh Mahanthappa. Seth Rosner, właściciel firmy tak mówi o swoich dążeniach: "[ ] staram się ugruntować to, co uważam, że jest prawdą o naszym czasie, momencie, kiedy przyszło nam żyć. Nazywając rzeczy po imieniu, chodzi mi o to, że indywidualności i indywidualny, własny głos, niezależnie jak różny od innych jest ważniejszy niż consensus. Skłoniło mnie to do słuchania materiałów, które dokumentują zmiany i tych, które są ważne do zrozumienia tego kim jesteśmy, albo kim będziemy."
W praktyce, PI Recording stała się "domem" dla artystów awangardowych, "osobnych" i takich, których nie wszyscy rozumieją. Seth uważnie dobiera artystów, nie rzuca się na każdego, kto jest uważany za "trudnego". O tym, jak uważnej selekcji poddawane są materiały świadczy niewielki katalog - do tej pory wydano zaledwie 20 pozycji (czyli w łatwy sposób można stać się posiadaczem kolekcji).
Kontakt do firmy: HENRY THREADGILL & MAKE MOVE
"Everybody Mouth's a Book"
)
PI Recordings 1. Platinum Inside Straight 2. Don't Turn Around 3. Biggest Crumb 4. Burnt Til Recognition 5. Where Coconuts Fall 6. Pink Water Pink Airplane 7. Shake It Off 8. What To Do, What To Do Płyta "Everybodys Mouth's a Book" została nagrana w styczniu 2001 roku przez Billa Laswella, pod kierownictwem Henry'ego. Przy pomocy Bryana Carrotta i Dafnis Prieto, Henry'ego Threadgilla oraz Make A Move udało się powołać do życia nowy sound, który spełniałby wymagania Henry'ego dotyczące metodologii komponowania i improwizacji. Make A Move jest bardzo specyficznym zespołem grającym specyficzną muzykę, a rezultat spotkania wszystkich tych osobowości przerósł najśmielsze oczekiwania i przyniósł to, co dzisiaj kojarzy się z rewolucją w jazzie. Płyta charakteryzuje się bardzo ładnym, dynamicznym dźwiękiem. Bas jest mocny, schodzi nisko i ma miękki, naturalny charakter. Efektownie wypada szczególnie w szybkich utworach, jak np. "Biggest Climb", gdzie swoją obecność zaznacza także stopa perkusji. Instrumenty są dobrze od siebie odseparowane, a scena ładnie ułożona. Saksofon lidera podany jest w pewnej odległości, co z jednej strony zaciera jego ofensywny charakter, a z drugiej integruje z zespołem. Blachy zarejestrowano całkiem dobrze, chociaż brakło im nieco dźwięczności i nośności. JAKOŚĆ DŹWIĘKU: 8/10 WADADA LEO SMITH & ANTHONY BRAXTON
"Organic Resonance"
)
PI Recordings 1. Tawaf 2. Composition No. 314 3. Composition No. 315 4. Celestial Bow, Stone Rivers and Silver Stars Overlayed in Red Płyta została nagrana na żywo w nowojorskim klubie Tonic 5 kwietnia 2003 roku. Jak wynika ze zdjęć obydwaj muzycy (trąbka i saksofon) stali zwróceni do siebie, a mikrofony były przystawione do instrumentów bardzo blisko. Jeśli mnie wzrok nie myli, trąbka nagrana została przez mikrofon Shure SM57, a saksofon przez Shure SM58 - najpopularniejszy dynamiczny mikrofon na scenę. Na scenie obydwa mikrofony są niezastąpione, ponieważ są m.in. mało podatne na sprzęgnięcia, a SM57 jest odpowiedzialny za gęsty, niski "sound" (korzystał z niego przez długi czas Sting). Obydwa są jednak niedrogimi, scenicznymi mikrofonami, co dobrze słychać. Dźwięk jest dość tępy, pozbawiony wielu szczegółów. Dodatkowo, realizator ustawił obydwa instrumenty niemal dokładnie pośrodku, tak więc mamy do czynienia z nagraniem prawie mono. Ponieważ jednak jest to pewnego rodzaju doświadczenie sonoryczne, płytę tę odbiera się inaczej niż zazwyczaj i jakość dźwięku schodzi na drugi plan, pozostawiając na pierwszym miejscu muzyków. JAKOŚĆ DŹWIĘKU: 5/10 VIJAY IYER Iyer & MIKE LADD
"In What Language?"
)
PI Recordings 1. The Color of My Circumference I 2. The Density of the 19th Century 3. Terminal City 4. Rentals 5. Security 6. DeGaulle 7. TLC 8. Three Lotto Stories 9. The Color of My Circumference II 10. Iraqi Businessman 11. Taking Back the Airplane 12. The Color of My Circumference III 13. Innana After Baghdad 14. In What Language 15. Asylum 16. The Color of My Circumference IV 17. Plastic Bag Projekt tej płyty za swoją genezę miał wydarzenia sprzed 9/11. Płyta opisuje historię, która przydarzyła się irańskiemu filmowcowi Jafarowi Panahi wiosną 2001 roku podczas jego podróży z festiwalu filmowego w Hong Kongu na festiwal w Buenos Aires. Podczas międzylądowania na lotnisku JFK został wytypowany i osadzony na kilka godzin w zatłoczonej celi więziennej, a następnie deportowany w kajdankach z powrotem do HK. Jego wyjaśnienia, to, co chciał powiedzieć współpasażerom zmieścił w kilku zdaniach: "Nie jestem złodziejem! Nie jestem mordercą! Jestem po prostu irańskim filmowcem. Jednak jak miałem to powiedzieć? W jakim języku?" To muzyka silnie osadzona w nowoczesnej technice sampli i sequencingu. Główną rolę grają jednak ludzkie głosy recytujące, opowiadające historię. Materiał instrumentalny jest ładnie zarejestrowany, ma pazur i niezłą dynamikę. Głosy jednak są jednak nagrane dość specyficznie. Nie wiem, może taki był zamiar, ale mają niezbyt dobrą barwę - w nr 1 głos jest ustatwiony zbyt wysoko - albo są spłaszczone dynamicznie, albo znowu mają obcięte krańce pasma. Trzeba więc słuchać tej płyty jako opowieści różnych ludzi w różnych miejscach, bez aspiracji do studyjnej czystości. JAKOŚĆ DŹWIĘKU: 6/10 STEVE LEHMAN
"Demian as Posthuman"
)
PI Recordings 1. Vapors 2. Demian 3. Damage Mobility - Acoustic 4. Damage Mobility 5. Cognition - Curtis Duncan 6. Cognition - Drew Hill 7. Logic - Meshell 8. Logic - Tyshawn 9. Cognition - Ernest Givens 10. Cognition - Haywood Jeffries 11. Emphonic 12. Community Dużo na tej płycie dźwięków preparowanych, inspirowanych ambientem, a nawet hip-hopem. Specyficznego rysu nadaje jej jednak saksofon lidera. Dźwięki, grane długimi frazami, bez wyraźnego podziału na lidera i zespół, są często spokojne, niemal kontemplacyjne. Nagranie nie jest szczególnie precyzyjne, ponieważ gdzieś po drodze zginęła rezolucja. Całość ma ciepły, bliski charakter, pokazywany przed kolumnami. Szczególnie cierpią na tym blachy, ponieważ nie ma w nich uderzenia, ataku. Brzmienie saksofonu jest bliskie, ciepłe, a nieco za nim ustawione są pozostałe instrumenty. Płytę odbiera się całościowo, bez rozbijania na fragmenty i taki też jest dźwięk - gra prowadzona jest większymi planami, w grupach, bez wyraźnego rozseparowania na scenie w planie w głąb. JAKOŚĆ DŹWIĘKU: 6/10 POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ |
||||
| © Copyright HIGH Fidelity 2006, Created by SLK Studio | ||||
