Dead Can Dance to jedna z tych grup muzycznych, które wywarły trudny do przecenienia, długofalowy wpływ na muzykę. Niemal w każdym gatunku znajdziemy albo covery utworów duetu (heavy metal, rock, dance, trance, jazz itp.), albo specyficzne harmonie i rozwiązania formalne wprowadzone do ogólnego obiegu przez Brendana Perry’ego i Lisę Gerrard, a zaczerpnięte albo z muzyki etnicznej, albo przetworzone z muzyki dawnej. Poza tym Dead Can Dance to po prostu kultowa grupa.

Powstała jako duet Lisy Gerard oraz Brendana Perry’ego w roku 1981 w australijskim Melbourne. Wkrótce potem muzycy przeprowadzili się jednak do Londynu, gdzie w rok później podpisali umowę z niewielką, niezależną wytwórnią 4AD. Ich debiutancki album ukazał się w roku 1984, zaś na jego okładce znalazła się archetypczna dla całej twórczości DCD rytualna maska z Nowej Gwinei – znak multikulturowych poszukiwań materii muzycznej. I tak należy klasyfikować tę muzykę – jako przetworzenie muzyki ludowej Australii i Afryki, z dodatkiem muzyki klasycznej i elektroniki. Ten ostatni element jest zresztą jednym z ważniejszych elementów składowych tej mieszanki, szczególnie w przypadku wcześniejszych albumów. A całość spina śpiew Gerrard – glossalia – nadając całości niesamowitą głębię emocjonalną. Dodajmy jeszcze, że pod koniec lat 90. Perry przeprowadził się do Irlandii, gdzie w kupionym przez siebie kościele Quivvy założył studio nagrań i gdzie mieszka. Być może oddalenie od siebie muzyków doprowadziło do stanu tarć i w końcu do rozwiązania duetu.

Wszystkie płyty DCD wydane zostały przez londyńską wytwórnię 4AD – zarówno na winylu, jak i na płytach CD. W dyskografii, oprócz botlegów oraz płyt solowych, znajdziemy osiem płyt długogrających oraz EP-kę (Garden of the Arcane Delights) wydaną razem z debiutanckim Dead Can Dance. Kilka lat temu, w ramach odświeżenia oferty, ukazały się trzy płyty poddane remasteringowi. Dopiero jednak w tym roku na stronie japońskiego sklepu internetowego CD Japan (baner na dole strony) ukazała się informacja o tym, że wkrótce ukaże się reedycja całego katalogu w postaci hybrydowych płyt SACD. Ucieszyłem się i chciałem złożyć zamówienie (pre-order), a tu bach – płyty wycofano z zapowiedzi. Dlaczego? Ano, jak się okazuje, firma odpowiedzialna za remaster chciała wszystko dopieścić do ostatniego szczegółu i przesunęła premierę. A firma to nie byle jaka, bo chodzi o Mobile Fidelity. A to by z kolei wyjaśniało, dlaczego taki, a nie inny format płyty. Poza tym w Japonii, do której ta reedycja jest skierowana przede wszystkim, SACD to jeden z ważniejszych formatów, co dodatkowo tłumaczy ten, a nie inny wybór.

Płyty zostały przygotowane w formie mini-LP, w wersji stereofonicznej: mamy więc warstwę SACD stereo oraz PCM stereo. Okładki płyt to idealne kopie obwolut LP. Wewnątrz znajdziemy też wkładki, do których chowane były oryginalnie płyty winylowe – jeśli album wydany został na dwóch płytach, mamy dwie takie wkładki, zaś płyta jest w jednej z nich. Oprócz tego dostajemy również książeczkę z tekstami i informacjami technicznymi, na której dano reprodukcje naklejek na winyle. Jest też książeczka z japońskim opisem płyty oraz krótkim esejem, niestety bez angielskiego tłumaczenia. Sama płyta nie jest niestety kopią naklejki z winyla. Na okładkę nałożono obi. Uwaga – w sklepach w Polsce dostępna jest wersja płyt przeznaczona na rynki USA i europejski, z angielskimi napisami na grzbiecie. Sprawdziłem ją: to dokładnie to samo wydanie, co wersja na Japonię: tłoczenie płyt, podobnie jak druk poligrafii wykonano w Japonii. Można więc spokojnie kupić tę wersję. Nie będzie to jednak edycja czysto „japońska”, z powodu innego obi. Szczegóły dotyczące dźwięku poszczególnych płyt znajdą Państwo pod spodem. Od razu trzeba jednak powiedzieć, że remaster Mobile Fidelity nie poprawił wielu niedociągnięć nagrań. Nie ma na to chyba szans. Z drugiej strony nowe remastery są wielokroć lepsze niż oryginały, które wydają się płaskie, pozbawione rozdzielczości i życia. I choć przy konkretnych tytułach narzekam na poszczególne aspekty brzmienia, to jednak robię to w odniesieniu do najlepszych płyt serii - Spiritchaser i Toward The Within (i w pewnej mierze Within the Realm of a Dying Sun) i w ogóle do nagrań na SACD i CD tego typu muzyki. Dlatego nie żałuję, że choć miałem na CD większość dyskografii DCD, to kupiłem ją na nowo – myślę, że to będzie ostatnia zmiana w temacie tego duetu. A jeśli nie chcą Państwo kupować całej dyskografii, wystarczy kupić wspomniane trzy krążki – dadzą ładny obraz jego twórczości.