 Artech to jedna z tych polskich firm, które znaczącą większość swojej produkcji przeznaczają na eksport. Znana jest więc głównie poza granicami naszego kraju. I to nie tylko pod swoją nazwą. Artech przygotowuje przewody sieciowe dla wielu europejskich (i nie tylko) firm, które sprzedają je następnie pod własną nazwą. Znacznie drożej - ale tego chyba dodawać nie trzeba. Produkty tej firmy po raz pierwszy zobaczyłem na Audio Show w roku 2004 (opis - TUTAJ) i od razu przykuły moją uwagę niebywale wysoką jakością wykonania oraz... brakiem typowego dla naszej branży zadęcia i strojenia się w piórka "debeściaka". Ludzie, którzy stoją za Artechem są raczej kompetentni niż gadatliwi, uprzejmi niż nadęci. I robią bardzo dobre, niedrogie kable sieciowe. PRO JET SE Kabel Pro Jet SE okazał się bardzo wszechstronnym, uniwersalnym kablem. Zagrał pełniejszym, nieco cieplejszym dźwiękiem niż zwykły kabel sieciowy - piano Fendera, na którym Makowicz
Pro Jet nieco uspokoił natomiast dźwięk płyty "XX. Część pierwsza" Voo Voo (Sony&BMG, 530034 9, CD). Głos Waglewskiego z "Sej" był pokazany nieco dalej, podobnie jak cały zespół. Ale oto - wreszcie przestało siać w górnych rejestrach jakimś niezidentyfikowanym ziarnem, a może małym gradem. Bas schodził niżej, jednak jego średnia część została odchudzona. Dało to więc taki efekt, jakby basu było mniej. I chyba rzeczywiście energia tej części pasma była nieco mniejsza niż ze zwykłego kabla. Tam jednak koncentrowała się na średnim, wyrazistym zakresie, który nie pozwalał się rozwinąć niższej podstawie. Brak ofensywności pokazał dobrze kontrabas z utworu "Pic", ponieważ nie był już tak żywy, rozedrgany, a raczej płynny i gładki. I było go słychać sporo niżej. Lepiej zintegrowany z resztą zespołu został też głos Waglewskiego, a cicho grająca gitara elektryczna, ustawiona w przeciwfazie, tak żeby było ją słychać trochę z boku, a trochę z tyłu, z Artechem była stabilniejsza i miała lepszą artykulację. Wydaje się, że Pro Jet SE idzie dobrym, sprawdzonym torem, poprawiając górę, czyszcząc średnicę i pozwalając niżej zejść basowi. Tego ostatniego w ostatecznym rozrachunku będzie jednak mniej i to może zważyć na ewentualnych wyborach klientów. SILVER SHINE
Przewód sieciowy Silver Shine został stworzony do jednego celu: do zasilania źródeł dźwięku. Ma on stosunkowo niewielką średnicę przewodników, wobec czego producent nie zaleca jego stosowania do wzmacniaczy. Uwagi będą się odnosiły tylko do współpracy z przetwornikiem AudioNemesis DC-1 (test - TUTAJ; Nagroda Roku - TUTAJ) oraz odtwarzacza Audio Research CD3, którego test przygotowywałem dla "Audio". Kabel, już na pierwszy rzut ucha gra inaczej niż Pro Jet SE. Przede wszystkim jest bardziej dynamiczny i stara się pokazać tyle dołu ile jest na płycie. Zazwyczaj po przejściu ze zwykłego kabla na "specjalistę" pierwsze wrażenie dotyczy spadku dynamiki. Po jakimś czasie okazuje się, że chodziło raczej o wyrównanie proporcji zaburzonych przez a to szczekliwą górę, a to rozjaśnioną średnicę, które razem dawały wrażenie otwartego szybkiego dźwięku. Silver Shine stara się nie dopuścić do spadku dynamiki, a jednocześnie chce doprowadzić do lepszej barwy. Robi więc rzecz następującą: wyraźnie zwiększa ilość warstw w nagraniu, jakby z kilku rzędowych siedzeń robił dużą salę. Wszystko jest więc wyraźniejsze, ale nie prze rozjaśnienie, a przez pokazanie wszystkiego lepiej. Głos Waglewskiego był więc lepiej wyodrębniony z miksu, był mocniej zaznaczony z przodu, czyli chyba tak, jak to sobie zamierzył realizator. Góra jest nieco cofnięta, nie za bardzo, ale na tyle, żeby pokazać nieco bardziej zaokrąglone krawędzie blach . Piano Fendera miało bardziej cywilizowaną barwę i było pokazane plastyczniej. Bas nie był tak kontrolowany jak w Pro Jecie, jednak był lepszy niż ze standardowego kabla. Dynamika tej płyty była minimalnie spokojniejsza z Shinem, jednak nadrabiała to lepsza fakturowość dźwięku, jego bogactwo. Pomimo cichszej góry blachy z płyty Makowicza były na wyciągniecie ręki, a to dzięki ich oczyszczeniu i zróżnicowaniu. Bardzo płynnie pokazany został także głos Theo Blackmana z płyty "Las Vegas Rhapsody" (Winter&Winter, 910 116-2, CD), który został ustawiony nieco niżej i miał lepiej kontrolowany niższy środek, który czasem lubi zabrzmieć nosowo. Wszystko to pokazało, że Shine jest kablem "muzycznych pejzaży", z płynnym, gładkim dźwiękiem. Nie ma tak dobrze kontrolowanego basu jak Pro Jet SE, jego góra jest jednak lepiej wybudowana i ma nieco więcej odcieni. BUDOWA Jak wspominałem na początku, kable Artecha wyróżniają się bardzo solidną budową, pomysłowym różnicowaniem ich wyglądu oraz fantastycznymi wtyczkami (chodzi mi głównie o IEC Wattgate'a). Artech jest też jedną z nielicznych firm kablowych w ogóle, nie tylko polskich, które podają dokładnie jak, co i dlaczego, łącznie z pomiarami. Nie ma więc "małych, czarnych puszek" z "moczem nietoperza", "zębem wiedźmy wyrwanym o północy w czasie nowiu", ani żadnego z innych, "niezbędnych" składników kabli w naszej branży. Jest za to solidna, inżynierska wiedza oraz miłość do muzyki. Ponieważ na stronach internetowych Artecha znajdziemy dokładne opisy konstrukcji kabli, nie będę wymyślał prochu, tylko się nimi w głównej mierze podeprę. PRO JET SE
Pro Jet SE jest dość giętki, obleczony w czarną siateczkę, która wraz z ledwie przeświecającą spod spodu niebieską barwą płaszcza, sprawia, iż mamy wrażenie, że jest ciemnogranatowa. Niedaleko od wtyku IEC umieszczono dużą, znacznie większą niż w Silver Shinie, ferrytową tuleję. Od niej aż do gniazda nie ma już siateczki, a tylko niebieska powłoka. Gniazda są bardzo solidne, bo od strony sieci mamy dużą, solidną wtyczkę jednej z niemieckich firm, zaś od strony urządzenia bardzo ładne gniazdo Wattgate 320i. Jest to wprawdzie startowy model tej amerykańskiej firmy, jednak nie należy zapominać, że kable Artecha są niedrogie, a inni producenci za te pieniądze bardzo rzadko wyposażają swoje produkty w tak dobre wtyki. Wattgate'y są mało podatne na wibracje, m.in. dzięki unikalnej obudowie z materiału, którego dużą część stanowi winyl oraz dzięki opatentowanemu sposobowi zakleszczania śrub mocujących przewody, który znany jest pod nazwą Perma-Lock.
Dane techniczne (wg producenta): SILVER SHINE
Silver Shine, jak nazwa wskazuje, ma siateczkę zewnętrzną o charakterystycznej, srebrzystej barwie. Jest znacznie bardziej giętki niż Pro Jet. Również i tutaj od dławika do wtyku IEC mamy część niepokrytą zewnętrzną siateczką, która ujawnia, że płaszcz ma kolor szary. Sam dławik jest mniejszy niż w Pro Jecie, zaś wtyk IEC to ten sam model 320i, jednak w przezroczystej, atrakcyjnej obudowie. Jak informuje producent, kabel został opracowany specjalnie pod kątem użytkowania z odbiornikami o małym poborze prądu, jak odtwarzacze CD, przedwzmacniacze i tunery. Ekran przewodu odprowadza sygnały zakłócające poprzez gniazdo sieciowe do ziemi zapobiegając powstawaniu zakłóceń m.cz. indukowanych w obwodzie zasilania przez prądy m.cz., które mogą popłynąć w obwodzie ekranu. Zakłócenia w.cz. eliminowane są z obwodu zasilania przez dławiki RFI, skuteczne dla zakłóceń o częstotliwościach radiowych. Ekranowanie drastycznie ogranicza wpływ zakłóceń z przewodu zasilającego na przewody sygnałowe i inne elementy toru audio. Mała pojemność robocza, nieduża tłumienność zapewniają ponadprzeciętne osiągi przesyłowe przewodu Silver Shine przejawiające się w sferze audio precyzyjną i błyskawiczną reakcją na zmiany dynamiki przy zachowaniu pełnej kontroli nad równowagą tonalną i barwą dźwięku. Końcówki żył pokryte zostały cyną ze srebrem, a połączenia żył przewodu z wtykiem P44 zalane poliuretanem. Dane techniczne (wg producenta):
|
||||
| © Copyright HIGH Fidelity 2006, Created by SLK Studio |
)
)
)
)
)
