Warner Music Poland – nowości wydawnicze (listopad 2016)

Wytwórnia Warner Music Poland poinformowała o wprowadzeniu do sprzedaży sześciu kolejnych remasterów z serii „Polish Jazz”. Tym razem na półki sklepowe (na CD i LP) trafiły: Adam Makowicz – „Live Embers” vol. 43, Paradox – „Drifting Feather” vol. 26, Marianna Wróblewska – „Sound of Marianna Wróblewska” vol. 31, Zbigniew Namysłowski Quartet vol. 6, Tomasz Stańko Quintet – „Music for K” oraz Laboratorium – „Modern Pentathlon” vol. 49.

Wszystkie albumy zostały przygotowane w dokładnie ten sam sposób co poprzednie wydawnictwa ze wznowionej serii „Polish Jazz”. Polskie Nagrania zadbały o odświeżone brzmienie, wnikliwe i pasjonujące teksty oraz nowoczesną szatę graficzną, która – nawiązując do oryginału – wprowadza elegancki, spójny wygląd albumów. Mastering wykonał Jacek Gawłowski, autorami komentarzy do płyt są Jan Borkowski, Tomasz Szachowski, Michał Wilczyński oraz Tomasz Tłuczkiewicz, zaś redaktorem serii – Paweł Brodowski.

Płyta „Live Embers” została  wydana w roku 1975 jako nr 43 w serii „Polish Jazz”. Była jedynym w pełni solowym nagraniem Adama Makowicza, jakie ukazało się w Polsce. Na albumie znajduje się siedem utworów jego autorstwa, m.in. „Żarzące się węgielki” czy „Raz tak, raz nie” – jedna to z najlepszych kompozycji pianisty. Album dopełniają bardziej osobiste kawałki, takie jak „Opalizacja” czy „Ballada dla R” (będące rodzajem interludiów), a także zagadkowe „Tańcząca panda” i „Passiflora”. Na płycie znaleźć można również standardy autorstwa Scotta Joplina „Solace” i „Entertainer”, grane przez Makowicza z odrobiną zamierzonej nonszalancji oraz humoru i ze swingiem, który w następnych latach stał się jego głównym postulatem estetycznym. Obok tego umieszczone zostały „Countdown” i „Giant Steps” będące w istocie skrajnie trudnymi jazzowymi etiudami.

„Drifting Feather” – pierwsza i jedyna płyta zespołu Paradox – została wydana w 1971 roku w serii Polish Jazz pod numerem 26. Na przełomie lat 60. i 70. Paradox proponował muzykę, której odpowiedników we wcześniejszym czy późniejszym okresie próżno szukać. Twórcą i liderem zespołu był puzonista Andrzej Brzeski, a na gitarze klasycznej grał późniejszy współpracownik Czesława Niemena i SBB – Sławomir Piwowar. Album „Drifting Feather”, liczący sobie dzisiaj już ponad 40 lat, to jedno z najdoskonalszych rodzimych dokonań jazzu progresywnego. W każdym utworze czai się niespodzianka, pewien element zaskoczenia i złamania wybranej konwencji.

Płyta ”Sound of Marianna Wróblewska” została nagrana w Warszawie w kwietniu 1972 roku i jest pierwszą nagraną w Polsce płytą jazzową płytą wokalną. Repertuar który wykonuje Marianna Wróblewska został podzielony na dwie wyraźne części; Warner Music Poland określa je mianem „jazzowej” i „rozrywkowej”. Na płycie winylowej strona A (utwory 1-5) zawiera amerykańskie standardy należące do żelaznego repertuaru Billy Holiday. Artystce w pierwszej części płyty towarzyszą doskonali muzycy: Włodzimierz Nahorny, Mieczysław Kosz, Janusz Kozłowski i Kazimierz Jonkisz. Kolejne utwory zamieszczone w oryginale na stronie B (utwory 6-10) to pozornie muzyka pop, ale z piosenkami Komedy, Nahornego i Namysłowskiego, dodatkowo z towarzyszeniem również wytrawnych jazzmanów (pojawiają się tam takie marki, jak Namysłowski, Szukalski, Cieślak, Jarczyk, Jonkisz).

Oto szósta w kolejności płyta w serii „Polish Jazz” i pierwsza, którą firmuje Zbigniew Namysłowski. Postać, bez której trudno wyobrazić sobie zarówno całą serię, jak i w ogóle, polską scenę jazzu ostatniego półwiecza. Album Kwartetu Namysłowskiego jest kamieniem milowym w dyskografii artysty. Powstał w okresie kluczowym dla rozwoju jazzu w Polsce, mniej więcej równolegle do albumów Komedy („Astigmatic”, Polish Jazz vol.5) i Kwintetu Andrzeja Trzaskowskiego (Polish Jazz vol.4). Zdefiniował język muzyczny Zbigniewa Namysłowskiego jako kompozytora i saksofonisty a także przygotował grunt pod płyty następne, w tym „Winobranie” i „Kujawiak goes funky”. Wraz z Namysłowskim grają Adam Makowicz, Janusz Kozłowski oraz Czesław Bartkowski.

Album „Music For K”, został nagrany w styczniu 1970 roku i wydany w tym samym roku pod numerem 22 w serii „Polish Jazz”. „Music for K”, to elegia na śmierć bandleadera, mistrza i przyjaciela – Krzysztofa Komedy. Jest to pierwsza z trzech płyt Kwintetu Tomasza Stańki, a tym samym jego płytowy debiut jako lidera. Był to jeden z najwspanialszych zespołów w historii jazzu w Polsce. Quintet wniósł znaczący wkład w rozwój nowoczesnej muzyki jazzowej w Europie, na jego czele Stańko dołączył do elity europejskiej awangardy jazzowej, w jego składzie debiutował na wielkiej scenie Zbigniew Seifert. Krytycy magazynu „Jazz Forum” w ankiecie na jubileusz 50-lecia pisma uznali „Music For K” za szósty, a słuchacze Programu II Polskiego Radia w plebiscycie z okazji II Międzynarodowego Dnia jazzu za ósmy najlepszy polski album jazzowy wszechczasów.

Płyta „Modern Pentathlon” ukazała się w serii „Polish Jazz” pod numerem 49 w roku 1976. Pierwsza długogrająca płyta Laboratorium podzielona jest na dwie części. Na pierwszej stronie płyty są reprezentatywne nagrania zespołu, strona druga (w wersji CD utwory 6-9) to muzyka bardziej komercyjna. Pierwszą część wypełnia tytułowa kompozycja zespołu: „Pięciobój nowoczesny” – podzielona na pięć części suita, która przynosi m.in. brawurowe, rozpędzone tutti całego zespołu i skontrastowane z nim eteryczne, subtelne fragmenty eksponujące saksofon i gitarę akustyczną. Nie zabrakło też w tej obfitej dźwiękowej materii solidnej porcji wokalnych eksperymentów Stryszowskiego. Drugą część wypełniają cztery krótsze utwory. Lider, Janusz Grzywacz tak o nich mówił: „Są to utworki lekkie, zgrabne i przyjemne, aby mogła ich posłuchać rozmaita publiczność”. Tu już nie było miejsca na większe eksperymenty i powolne budowanie formy. Był za to doskonały groove, soczyste partie piana Fendera i piękne, funkowe tematy, takie jak „Funky dla Franki” czy „ABZ”